Μπορούν οι Μασόνοι να Αλλάξουν τον Κόσμο;

 

 

Μπορούν οι Μασόνοι να Αλλάξουν τον Κόσμο;

 Με ένα πολύ ειδικό και ενδιαφέρον άρθρο του Ιορδάνη Πουλκούρα, που ερευνούσε την εντεινόμενη κινητοποίηση των Τεκτόνων τε­λευταία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενόψει των ριζικών αλλαγών που συντελούνται στην οι­κονομία και εν γένει στην κοινωνία.

Κατά τους Τέκτονες, η οικονομική κρίση που μαστίζει ολόκληρη πια την Ευρώπη οδηγεί σε ένα νέο μεσαίωνα, όπου οι κατα­κτήσεις αιώνων όσον αφορά στα ατομικά δικαιώματα και στη δημοκρατία κινδυνεύ­ουν να χαθούν.

Ρίχνοντας μια ματιά στον κόσμο μας σήμε­ρα, εύκολα διαπιστώνουμε ότι πολλά πράγματα έχασαν την αξία τους, ενώ αξίες άλλες πήραν τη θέση τους στη ζωή μας. Χάσαμε το «είμαι» αναζητώντας το «φαίνομαι». 

Για το λόγο αυτό, πολλές τεκτονικές ορ­γανώσεις της Ευρώπης ενώνουν πλέον τις δυνάμεις τους και προχωρούν σε δράσεις σε κορυφαίο επίπεδο, προκειμένου να διασωθούν οι βασικοί πυλώνες του ευρωπαϊ­κού πολιτισμού (που έλκουν την καταγωγή τους στην Αρχαία Ελλάδα), δηλαδή οι θε­μελιώδεις αξίες του Ανθρωπισμού και του Διαφωτισμού.

Το άρθρο αυτό μας προκάλεσε αίσθη­ση και όπως μάθαμε συζητήθηκε ευρέως στους ελληνικούς τεκτονικούς κύκλους - και όχι μόνο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μάς ζητήθηκε αντίγραφό του στα αγγλικά το οποίο και στείλαμε μαζί με το τεύχος του ΑΒΑΤΟΝ, στον πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.

Στην Ελλάδα, όπως είπαμε, η έρευνά μας προκάλεσε πλήθος σχολίων και συζη­τήσεων. Στο πλαίσιο του διαλόγου αυτού που άρχισε, ο κ. Παναγιώτης Λιβιεράτος, Εθνικός Μέγας Διδάσκαλος του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραήμ-Μέμφις, μας απέστειλε τη δική του οπτική, την οποία και παραθέτουμε στη συνέχεια.

Ήταν πάντα, όμως, η ανθρωπότητα δύο ταχυτήτων;

Αν δούμε προσεκτικά την ιστορία της, λίγο-πολύ ναι.

Πάντα υπήρχαν οι αυθεντικοί και οι ψευδεπίγραφοι. Πάντα υπήρχαν οι φωτισμένοι καθοδηγητές και οι καθοδηγούμενοι από αυτούς ή από μη φωτισμένους...

Αν δούμε τον Τεκτονισμό στην παραδοσι­ακή αυθεντική του μορφή, ως συνέχεια των Αρχαίων Μυστηρίων, τότε ναι, οι Τέκτονες μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Ο Τεκτονισμός με την παραδοσιακή του μορφή είναι αυτός που θα μας απασχολήσει και όχι αυτός που παρουσιάζεται σαν μία λέ­σχη επιφανών μελών με καλές προθέσεις.

Πολλές τεκτονικές οργανώσεις, ενώ ξε­κίνησαν με τις καλύτερες προθέσεις, με­ταλλάχθηκαν σε λέσχες.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων σε φιλανθρωπικές.

Όμως ο Τεκτονισμός ΔΕΝ είναι φιλανθρωπική οργάνωση.

Ο Τεκτονισμός φτιάχνει φιλάν­θρωπους, ή καλύτερα φτιάχνει Ανθρώπους.

Ανθρώπους που με την προσωπική παρεμ­βολή τους σε κάθε δρώμενο της δημόσι­ας ζωής, χωρίς τις πλάτες κανενός που θα επωφεληθεί από τη δραστηριότητα αυτή, τους προς το καλύτερο. Δεν χρειάζεται η φιλανθρωπία να διαφημίζεται. Αν διαφημισθεί, έχασε την αξία της.

Έτσι θα αλλάξουν τον κόσμο οι Τέκτονες.

Ο πραγματικός Τέκτονας, αυτός που εργάζεται για την αναζήτηση της αλήθειας μέσα μας, είναι κινούμενη βόμβα.

Βόμβα στα θεμέλια του καθωσπρεπισμού, του φανατισμού, της ιδιοτέλειας, της επίδειξης, της σοβαροφάνειας.

Η κοινωνία βελτιώνεται όταν κάθε κύτταρό της γίνει καλύτερο.

Βελτιώνεις την ποιότητα των επί μέρους υλικών σε ένα οικοδόμημα, για να αλλάξεις την ποιότητα του αποτελέσματος.

Ο παραδοσιακός Τεκτονισμός, όχι μόνο μπορεί να αλλάξει την κοινωνία και να επαναφέρει τις αξίες της, αλλά πολύ περισσότερα πράγματα.

Αρκεί να υπηρετεί πραγματικά τις αξίες της ανθρωπότητας όπως μας μεταδόθηκαν από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα.

Σήμερα, που η κρίση αξιών έχει φτάσει εκεί που δεν πάει άλλο, σήμερα είναι που παραδοσιακές οργανώσεις σαν τον Τεκτονισμό, αυτόν που λειτουργεί με τα παλιά αυθεντικά πρότυπα, έχουν λόγο ύπαρξης και λειτουργίας.

Κάθε θετικό τόλμημα σήμερα, δυστυχώς, έχει καταντήσει να πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία του «φαίνομαι», αντί να επιδιώκουμε η φιλοσοφία του «είμαι» να είναι αυτή που θα βγει στην επιφάνεια περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Κάθε ειλικρινής αναζητητής του φωτός, που όλοι έχουμε μέσα μας, ξέρει ότι στην ζωή πρέπει να κυριαρχεί η φράση του Louis Claude de Saint Martin: «Επιθύμησα να κάνω το καλό, αλλά δεν επιθύμησα να κάνω θόρυβο, γιατί ένιωσα ότι ο θόρυβος δεν κάνει καλό και το καλό δεν κάνει θόρυβο».

Πολλές προσπάθειες έγιναν από τεκτονικές οργανώσεις, όμως με λάθος τρόπο: αναζητώντας τρόπους προσαρμογής στο σήμερα, αντί να επιδιώξουν να προσαρμόσουν τη ζωή σε αυθεντικές αξίες. Υπερβάλλοντας λίγο, θα λέγαμε ότι επειδή η κοινωνία έχει κλειστά τα φώτα, κλείνουν το διακόπτη του λίγου φωτός και εκείνοι.

Αλλαγή δεν νοείται κατεβάζοντας τον πήχη των απαιτήσεων μας.

Αλλαγή είναι να αλλάξουμε τα γεγονότα έτσι ώστε να φτάσουν τον πήχη.

 Ναι, μπορούν οι Τέκτονες να αλλάξουν τον κόσμο, αν φωτίζουν κάθε στιγμή με την ανιδιοτελή, αθόρυβη και προσωπική δράση των μελών τους το σκοτάδι που κυριαρχεί όλο και σε περισσότερες εκδηλώσεις.

Πολλοί φυσικά θα θέσουν το εύλογο ερώτημα: θα μείνουμε πίσω;

Θα απαρνηθούμε ην εξέλιξη;

Θα καταργήσουμε τα σύγχρονα επιτεύγματα;

Δεν θα εξελιχθούμε;

Πώς θα αλλάξει ο κόσμος;

Όχι βέβαια. Κάθε άλλο.

Η εικόνα που έχουμε συνήθως στο μυαλό μας για τον παραδοσιακό μελετητή, τον αγνό, τον προβληματισμένο είναι η εικόνα ενός ρακένδυτου γέρου, απεριποίητου, εγκαταλελειμμένου που αναζητά σε κάποιο ανήλιαγο υπόγειο το πνευματικό φως. Μέγα λάθος.

Αυτός ο άνθρωπος, όσο καλές προθέσεις και εάν έχει, το πολύ-πολύ να αλλάξει τον εαυτό του.

Όμως ΔΕΝ είναι κινούμενη βόμβα, και έτσι δεν αλλάζει ο κόσμος.

Ο πραγματικός Τέκτονας είναι ένας αναζητητής που ζει μέσα στην κοινωνία και τον τρόπο ζωής της, ακριβώς για να τα επηρεάσει.

Ζει στο σήμερα και τα επιτεύγματά του, πατώντας όμως σε παραδοσιακές αρχέγονες αξίες με ψηλά τον πήχη.

Κάθε στιγμή με τη συμπεριφορά του επεμβαίνει σε κάθε πτυχή και μεταδίδει τον τρόπο σκέψης του. Δεν αλλοιώνεται από τη χαλάρωση αξιών.

Δεν συμβιβάζεται με μορφές εξέλιξης που οπισθοδρομούν πνευματικά τον κόσμο.

Η ανακάλυψη των υπολογιστών ήταν μεγάλη εξέλιξη αλλά δεν πραγματοποιήθηκε για να χρησιμοποιούνται για αποχαύνωση.

Μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη, ταχύτερη, αρτιότερη και να μας δώσουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τον εαυτόν μας.

Η ανακάλυψη του τηλεφώνου μας βοήθησε να επικοινωνούμε, όμως δεν πρέπει να αντικαταστήσει την προσωπική επαφή που τόσο υποφέρει δυστυχώς στις μέρες μας.

Το διαδίκτυο μας προσφέρει άπειρες πηγές πληροφόρησης, ενημέρωσης και ταχείας επικοινωνίας, δεν σημαίνει όμως ότι επιδιώκει κατάργηση της σκέψης, η οποία αντίθετα πρέπει να ενδυναμωθεί.

Ο άνθρωπος είναι που κάνει τη διαφορά και στα τρία παραδείγματα.

Ο άνθρωπος με τον τρόπο σκέψης του.

Και αυτόν τον τρόπο σκέψης είναι που καλείται ο Τέκτο­νας να μεταδώσει στο περιβάλλον του. Τότε κάτι αλλάζει πραγματικά.

Ο Τεκτονισμός μπορεί να αλλάξει τα πάντα αρκεί να έχει το σωστό στόχο.

Να επηρεάσει καταστάσεις και αξίες.

Να με­ταδώσει τη φιλανθρωπία στην πραγματική της βάση, που είναι το να κάνω τα πάντα χωρίς να αναζητώ αντάλλαγμα. Ούτε ευ­χαριστώ.

Η πραγματική αγάπη δεν αναζη­τά επιβεβαίωση για να υπάρξει.

Αν έχεις λόγο για τον οποίο αγαπάς κάποιον, τότε δεν τον αγαπάς πραγματικά.

Η πραγματική φιλανθρωπία γίνεται από ενδιαφέρον για την ένδεια του άλλου.

Όχι για επιβεβαίωση.

Η αναζήτηση άνετης ζωής γίνεται ως επιβεβαίωση και ανταμοιβή τίμιων κόπων, όχι για ικανοποίηση του εγωισμού μας και επίδειξη ανωτερότη­τας στο περιβάλλον.

Ο άνθρωπος που έχει ενστερνισθεί αυτές τις αξίες, είναι λιγό­τερο αγχωμένος.

Ζει πραγματικά και όχι στο περιθώριο, όχι αναλωνόμενος κάθε μέρα σε ένα αγώνα δρόμου που άλλοι τον έχουν τοποθε­τήσει για δικά τους συμφέροντα.

Μπορεί επομένως ανιδιοτέλειας και όχι της εκμετάλλευσης.

Χρειάζεται να απαντάμε κάθε μέρα στα ερωτήματα: ποιος είμαι, από πού ήρθα, πού πηγαίνω.

Ο παραδοσιακός Τεκτονισμός, αλλάζει κάθε μέρα ανθρώπους, χωρίς να ακούγεται τίποτα.

Χωρίς να φαίνεται τίποτα.

Χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Χωρίς κάμερες.

Αν ψά­ξουμε μεγάλες προσωπικότητες που άλ­λαξαν τον κόσμο, θα δούμε ότι σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις κρυβόταν ένας Τέκτονας.

Ό,τι έκανε, όμως, δεν το έκανε ως Τέκτονας, αλλά ως άνθρωπος που ανα­ζήτησε κάτι περισσότερο από τους συνανθρώπους του αθόρυβα αλλά δραστικά.  

Σε τέτοιους ανθρώπους μπορούμε να εμπιστευθούμε πολλά πράγματα.

Και τότε πολλά πράγματα θα αλλάξουν.

Ας σκεφτούμε για λίγο ότι κάθε πρόβλη­μα που παρουσιάζεται στις μέρες μας, έχει

τη λύση του εάν παραμείνουμε σε παρα­δοσιακές αξίες.

Πόσο μεγαλείο ψυχής χρειάζεται άραγε για να αποδεχθούμε δίπλα μας κάποιον που θεωρούσαμε μέχρι χθες κατώτερό μας;

Πόσο μεγαλείο ψυχής χρειάζεται άραγε για να απαρνηθούμε μία άνεση που το μόνο που εξυπηρετεί είναι η ματαιοδοξία μας;

Πόσο μεγαλείο ψυχής χρειάζεται άραγε για να βοηθήσουμε κάποιον χωρίς καν... να του το πούμε;

Μήπως πρέπει να επανεκτιμήσουμε το χρήμα και τη χρησιμότητά του;

Μήπως πρέπει να σταθούμε δίπλα στον άνθρωπο αντί να επιδιώκουμε να τον διαι­ρούμε σε ομάδες;

Μήπως πρέπει να σκεφθούμε ότι πρέπει να δούμε βαθιά μέσα μας για να δούμε την πραγματικότητα όπως ακριβώς είναι, και όχι όπως μας την επιβάλλουν άλλοι;

Ο παραδοσιακός Τεκτονισμός δύναται να αλλάξει τα πάντα.

Αρκεί να μείνει παραδοσιακός.

 

GIULIANO DI BERNARDO «Propaganda Due»

 

Ένα Τιμητικό Σημείωμα για τον Τέκτονα Μέγα Διδάσκαλο
GIULIANO DI BERNARDO
Αναφορικά με τη Δόξα και την Παρακμή τού Τεκτονισμού
(μαζί με σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά παρασκήνια)

Στις 18 Μαρτίου 1990, στο τέλος ενός εξαντλητικού επαναληπτικού γύρου μεταξύ του αμέσου διαδόχου Έντζο Πάολο Τιμπέρι και του Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο, ο απερχόμενος Μέγας Διδάσκαλος Αρμάντο Κορόνα ανακήρυξε τον Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο ως τον νέο Μέγα Διδάσκαλο της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας, του μεγαλύτερου και παλαιότερου ιταλικού Τεκτονισμού. Ο νέος Μέγας Διδάσκαλος ανέλαβε το αξίωμά του σε μια εποχή κρίσης, καθώς ο Τεκτονισμός μαστιζόταν από το σκάνδαλο της Στοάς «P2» και, όπως φάνηκε στη συνέχεια, από τη διείσδυση μαφιών στον Τεκτονισμό.

Το έργο τού Μεγάλου Διδασκάλου Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο στον Τεκτονισμό υπήρξε όχι μόνο γνησίως φιλοσοφικό, αλλά θα έλεγα και ηρωικό, καθώς, με βάση μια τεκτονική φιλοσοφία που κωδικοποίησε στα συγγράμματά του, προσπάθησε: να καταπολεμήσει τη διείσδυση και τη δράση παρακρατικών και μαφιόζικων στοιχείων μέσα στον Τεκτονισμό, να αποδεσμεύσει τον Τεκτονισμό από την επικράτηση διεφθαρμένων τεκτονικών φατριών και πνευματικώς ασήμαντων προσώπων, και να οδηγήσει στην αποκατάσταση του παλαιού πνευματικώς αριστοκρατικού Τεκτονισμού έναντι του μεταπολεμικού αμερικάνικου μοντέλου κοσμικού (υπό την έννοια του "μερκετινίστικου"), εκλαϊκευμένου και «δημοκρατικού» Τεκτονισμού. Στην ελληνική γλώσσα, θα βρείτε πολλές σχετικές πληροφορίες στο βιβλίο μου με τίτλο «Μαθήματα Τεκτονικής Φιλοσοφίας» (Εκδόσεις Ίαμβος, 2023).

Περί της Στοάς «P2»: Η ιταλική μυστική τεκτονική Στοά «Propaganda Due», γνωστή απλούστερα ως «P2», η οποία, στη δεκαετία του 1970, διαμόρφωσε ένα σύστημα «Συναρχισμού» που αποτελούνταν από ακροδεξιούς πολιτικούς, μέλη του ρωμαιοκαθολικού κλήρου, πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών της Ιταλίας και των Η.Π.Α., αξιωματούχους του ΝΑΤΟ, επιχειρηματίες και μέλη της Μαφίας, με σκοπό να ελέγξουν μυστικώς το ιταλικό πολιτικό σύστημα (βλ. Daniele Ganser, NATO’s Secret Armies: Operation Gladio and Terrorism in Western Europe, Oxford: Frank Cass/Taylor and Francis Group, 2005, και John Hooper, “Licio Gelli Obituary,” The Guardian, 29 December 2015). Η Στοά P2, της οποίας το αρχηγείο βρισκόταν στο ξενοδοχείο Excelsior στη Via Veneto στη Ρώμη, ιδρύθηκε επισήμως το 1966 από τον Τζορντάνο Γκαμπερίνι (Giordano Gamberini), Μέγα Διδάσκαλο της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας. Σύμφωνα με τον Ουμπέρτο Πασκάλι (Umberto Pascali), ανταποκριτή στη Ρώμη τού αμερικανικού περιοδικού Executive Intelligence Review, «ο Μέγας Διδάσκαλος Γκαμπερίνι διεκπεραίωνε εν τω μεταξύ μια σημαντική ενοποίηση μεταξύ της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας και των αμερικανικών Στοών στις οποίες ήταν οργανωμένοι οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ που έδρευαν στην Ιταλία» (βλ. Umberto Pascali, “A History of the P2 Conspiracy,” EIR (Executive Intelligence Review), vol. 8, 1981, σελ. 26). Ωστόσο, υπό τη διοίκηση του Λίτσιο Τζέλι (Licio Gelli), η Στοά P2 έγινε ένα αυτόνομο σύστημα Συναρχισμού (βλ. Rupert Cornwell, “Licio Gelli: Businessman Who Became the ‘Puppet Master’ of the Sinister Right-Wing Organisation, P2.” Independent, 22 December 2015). Πράγματι, ο Φρανκ Τζιλιότι (Frank Gigliotti), ένας Αμερικανός μυστικός πράκτορας και αντιπρόσωπος του Ελευθεροτεκτονισμού των Η.Π.Α. ―ο οποίος ηγήθηκε μιας αντιπροσωπείας Αμερικανών ελευθεροτεκτόνων οι οποίοι μεταπολεμικώς ζήτησαν και πέτυχαν να επιστραφεί το Παλάτι Giustiniani στον ιταλικό Ελευθεροτεκτονισμό (ως έδρα της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας)― «στρατολόγησε προσωπικώς τον Τζέλι και τον καθοδήγησε για να οργανώσει μια αντικομμουνιστική παράλληλη κυβέρνηση στην Ιταλία σε στενή συνεργασία με τον σταθμό της CIA στη Ρώμη» (βλ. Daniele Ganser, όπ.π., σελ. 73). Επίσης, σύμφωνα με τον διαπρεπή Ελβετό ιστορικό και διεθνολόγο Ντάνιελ Γκάνσερ (Daniel Ganser), ο Τεντ Σάκλι (Ted Shackley), «διευθυντής όλων των μυστικών επιχειρήσεων της CIA στην Ιταλία στη δεκαετία του 1970», ήταν αυτός ο οποίος συνέστησε τον αρχηγό της Στοάς P2, δηλαδή, τον Λίτσιο Τζέλι, στον Αλεξάντερ Χέιγκ (Alexander Haig), ο οποίος υπηρέτησε ως ο πέμπτος κατά σειρά επιτελάρχης του Λευκού Οίκου (υπό τους προέδρους Ρόμπερτ Νίξον και Τζέραλντ Φορντ) κατά το χρονικό διάστημα 1973–74 και ως ο έβδομος κατά σειρά αρχηγός των συμμαχικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ κατά το χρονικό διάστημα 1974–79 (όπ.π., σελ. 73). Η ανάπτυξη των δραστηριοτήτων της Στοάς P2 περιλάμβανε την πραγματοποίηση τρομοκρατικών υπονομευτικών ενεργειών (για την αποσταθεροποίηση και τη χειραγώγηση του ιταλικού πολιτικού συστήματος), το λαθρεμπόριο και μια σειρά μυστικών πραξικοπημάτων στα οποία συμμετείχαν στρατιωτικοί οι οποίοι ήταν μέλη της Στοάς P2 (βλ. Umberto Pascali, όπ.π.). Συγκεκριμένα, στο πλαίσιο του συστήματος Συναρχισμού που είχαν δομήσει μεταξύ τους, η Στοά P2 και παράγοντες των μυστικών υπηρεσιών του ΝΑΤΟ και των Η.Π.Α. συμμετείχαν στις εξής εγκληματικές ενέργειες: (i) στο σιωπηλό πραξικόπημα του 1964, στο πλαίσιο του οποίου ο στρατηγός Τζοβάνι ντε Λορέντζο (Giovanni de Lorenzo), αρχηγός της ιταλικής μυστικής υπηρεσίας SIFAR, εξανάγκασε τους Ιταλούς σοσιαλιστές υπουργούς να εγκαταλείψουν την κυβέρνηση· (ii) στην πραγματοποίηση μιας σειράς βομβιστικών τρομοκρατικών ενεργειών στην Ιταλία (όπως η βομβιστική επίθεση στην Piazza Fontana το 1969, η σφαγή στο Peteano το 1972, η βομβιστική επίθεση στην Piazza della Loggia το 1974 κ.λπ.)· και (iii) στη δολοφονία του Ιταλού πρωθυπουργού Άλντο Μόρο (Aldo Moro), η οποία πραγματοποιήθηκε το 1978, προκειμένου, μεταξύ άλλων, να αποτραπεί το σχέδιο του Μόρο περί ενός «ιστορικού συμβιβασμού» μεταξύ του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (η τότε κυβέρνηση των Η.Π.Α. ήταν αντίθετη προς το εν λόγω σχέδιο του Άλντο Μόρο και ήθελε να το ακυρώσει πάση θυσία).
Επί πλέον, η Στοά P2 είχε αναπτύξει στενούς δεσμούς με τη Μεγάλη Στοά Alpina της Ελβετίας, η οποία αποτελεί το σημαντικότερο διοικητικό κέντρο του Τάγματος των Αγαθοποιών Ιπποτών της Αγίας Πόλης (C.B.C.S.), και φυσικά με το κατεστημένο της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας. Το 1973, ο Ελβετός δημοσιογράφος Ματιέ Παολί (Mathieu Paoli) άρχισε να δημοσιεύει πληροφορίες για τη σχέση μεταξύ της Μεγάλης Στοάς Alpina της Ελβετίας και της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας καθώς και για την ανάμειξη του Γάλλου προέδρου Σαρλ ντε Γκολ (Charles de Gaulle) στις μυστικές ευρωπαϊκές δραστηριότητες της Μεγάλης Στοάς Alpina της Ελβετίας. Το βιβλίο του Παολί με τίτλο Les Dessous d’une Ambition Politique (Nyon: Éditeurs Associés, 1973) προκάλεσε αξιοσημείωτες δυσαρέσκειες και αντιδράσεις. Τέλος, αξίζει να επισημανθεί ότι ο Βίκτορ Οστρόβσκι (Victor Ostrovsky), πρώην πράκτορας της ισραηλινής μυστικής υπηρεσίας Mossad, στο βιβλίο του με τίτλο The Other Side of Deception (New York: HarperCollins, 1994), αποκάλυψε ότι η Στοά P2, με την έγκριση του ΝΑΤΟ, συνεργάστηκε σε ορισμένα πρότζεκτς με τη Mossad, μεταξύ άλλων, και στον τομέα του εμπορίου όπλων.

Σχετικά με την καταπολέμηση της διείσδυσης και δράσης μαφιών μέσα στον Τεκτονισμό: Το καλοκαίρι του 1992, στην Ιταλία, συντάχθηκε ένα κατηγορητήριο εναντίον του Ελευθεροτεκτονισμού, καταγγέλλοντας συνωμοσίες εναντίον κρατικών θεσμών. Μετά από λίγο, ασκήθηκαν διώξεις από τις δικαστικές Αρχές της Καλαβρίας εναντίον του ιταλικού Ελευθεροτεκτονισμού. Μεγάλος αριθμός τεκτόνων κατηγορήθηκε για ανάμειξη σε ποινικώς κολάσιμες πράξεις. Ως ο Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας, ο Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο έπρεπε να παραδώσει τους καταλόγους των Στοών της Καλαβρίας. Δεδομένης της επίσημης φύσης του αιτήματος, δεν είχε άλλη επιλογή από το να συμμορφωθεί, με την ελπίδα ότι η δικαστική έρευνα θα εστιαζόταν μόνο στην Καλαβρία. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Μετά από βραχύ χρονικό διάστημα, ένας δικαστής από το γραφείο του εισαγγελέα του Πάλμι παρουσιάστηκε στη Villa il Vascello (έδρα της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας) κομίζοντας αίτημα διεξαγωγής έρευνας και κατάσχεσης στοιχείων. Ζήτησε τον κατάλογο όλων των τεκτόνων στην Ιταλία, και δικαιολόγησε το αίτημά του δηλώνοντας ότι, αφού οι τέκτονες της Καλαβρίας που τελούσαν υπό δικαστική διερεύνηση είχαν επαφές με τέκτονες από άλλες περιοχές, ιδιαιτέρως στον βορρά, ήταν αναγκαίο να εξακριβωθεί αν ολόκληρος ο ιταλικός Ελευθεροτεκτονισμός ήταν ή δεν ήταν ένα προκάλυμμα για τη διάπραξη ποινικώς κολάσιμων πράξεων. Ο Μέγας Διδάσκαλος Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο αρνήθηκε να παραδώσει τον κατάλογο χωρίς ένταλμα, και την επομένη ημέρα, ο δικαστής επέστρεψε με το ένταλμα, και ο Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο υποχρεώθηκε να παραδώσει τον κατάλογο.
Κατά τη διάρκεια των συναντήσεων με τον εισαγγελέα του Πάλμι Κόρντοβα (Cordova), ο Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο δεν αισθανόταν πλέον την εμπιστοσύνη που τον είχε στηρίξει στην αρχή. Συγκάλεσε το διοικητικό σώμα της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας και εξέθεσε το τι είχε προκύψει στις συναντήσεις με τον εισαγγελέα του Πάλμι. Η στάση τους (των λοιπών τεκτόνων Μεγάλων Αξιωματικών), οι οποίοι επιδίωκαν συγκάλυψη, τον έπεισε ότι θα έπρεπε να εγκαταλείψει τον Ελευθεροτεκτονισμό στον οποίο είχε ενταχθεί τριάντα χρόνια πριν. Δεν αποτελούσε πλέον τον οίκο στον οποίο είχε αναπτύξει τις ιδέες του και στον οποίο είχε αφιερώσει τόσο μεγάλο μέρος της ζωής του.
Εν τω μεταξύ, οι επιθέσεις εναντίον της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας έγιναν εντονότερες, και ο Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο έγινε ο στόχος της κριτικής εκείνων των τεκτόνων οι οποίοι δεν είχαν συμμεριστεί την τεκτονική του φιλοσοφία. Τον μέμφθηκαν ότι δεν γνώριζε πώς να υπερασπιστεί το Τάγμα έναντι των επιθέσεων των δικαστικών Αρχών, και τον επέπληξαν ότι ήταν ένας φιλόσοφος ο οποίος είχε μεγάλη επιτυχία όταν επρόκειτο για πολιτιστικές δραστηριότητες αλλά ήταν απροετοίμαστος όταν έπρεπε να αντιμετωπίσει μια πολιτική επίθεση.
Στις 20 Μαρτίου 1993, την ημέρα της συνόδου της Μεγάλης Στοάς, εισήλθε στον Ναό μόνος. Όλοι, ακόμα και οι πιο πιστοί του υποστηρικτές, τον είχαν εγκαταλείψει. Μια από τις στρατηγικές των αντιπάλων του ήταν να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από εκείνον με το να μην εγκρίνουν τον προϋπολογισμό. Πρόκειται για μια παλαιά συνήθεια, η οποία χρησιμοποιήθηκε σε διάφορες περιπτώσεις στο παρελθόν για να θέσει υπό αμφισβήτηση τον Μέγα Διδάσκαλο. Κατόρθωσε όμως να εγκριθεί ο προϋπολογισμός. Το αποτέλεσμα ήταν 560 ψήφοι «υπέρ» επί συνόλου 640 ψηφισάντων. Στις 21 Μαρτίου, ημέρα αφιερωμένη στις ξένες αντιπροσωπείες, έκανε, με μεγάλη επισημότητα, την ετήσια ομιλία του. Επρόκειτο να είναι η τελευταία.
Είχε επανακτήσει τον πλήρη έλεγχο της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας. Όμως, ένας Μέγας Διδάσκαλος ο οποίος ήθελε να κάνει μεταρρυθμίσεις και επέμενε να εφαρμόσει τη «γραμμή» του δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει ανεκτός. Μετά από τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Μεγάλη Στοά, άρχισε να ετοιμάζει την αποχώρησή του. Το πρώτο του καθήκον ήταν να ενημερώσει την ηγεσία της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας. Έγινε δεκτός στο Μέγαρο των Ελευθεροτεκτόνων (Freemasons’ Hall), το επίσημο αρχηγείο του αγγλικού Ελευθεροτεκτονισμού. Μετά από το πέρας εκείνης της συνάντησης, επρόκειτο να παραιτηθεί από τη Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας και να ιδρύσει έναν νέο τεκτονικό οργανισμό βασισμένο στο αγγλικό πρότυπο του Ελευθεροτεκτονισμού. Στις 13 Απριλίου 1993, απέστειλε μια επιστολή προς όλους τους Μεγάλους Διδασκάλους που είχαν σχέσεις με τη Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας, προκειμένου να τους ενημερώσει για την απόφασή του να παραιτηθεί. Στις 15 Απριλίου, έδωσε στον Μέγα Γραμματέα την «Επιστολή προς την Κοινότητα: Επίλογος», την οποία είχε συγγράψει και στην οποία εξηγούσε τους λόγους της απόσυρσής του, και ζητούσε να αποσταλεί προς όλες τις Στοές της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας. Η επιστολή δεν απεστάλη ποτέ, και οι Αδελφοί ποτέ δεν έμαθαν γιατί τους εγκατέλειψε. Η επιστολή κατέληγε ως εξής: «Συνεπής προς τα ιδεώδη μου στη ζωή και προς τη σκέψη μου και έχοντας παρατηρήσει ότι είναι αδύνατο για εμένα ως Μέγα Διδάσκαλο να εγγυηθώ δικαιοσύνη και ακεραιότητα, ανακοινώνω ότι η εργασία μου στην κεφαλή της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας έχει φθάσει στο τέλος της, και θέτω την Υπέρτατη Σφύρα στα χέρια της Μεγάλης Στοάς. Αποχωρώντας από τη Villa il Vascello, πηγαίνω να ζήσω την “Τεκτονική Ουτοπία” μου, στην οποία υπάρχει μια Κοινωνία μυημένων οι οποίοι περπατούν στην ατραπό της ηθικής τελειοποίησης, οι οποίοι είναι ενωμένοι με έναν δεσμό αδελφικής αγάπης και εργάζονται στο όνομα του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος. Στην κοινωνία στην οποία ζουν, δεν κρύβουν τα ονόματά τους και τα μέρη όπου συναντώνται. Σέβονται τους νόμους του Κράτους και τους δικαστές που τους εφαρμόζουν. Είναι ανεκτικοί προς όλους εκείνους οι οποίοι συμμερίζονται διαφορετικές συλλήψεις του ανθρώπου και σέβονται όλες τις θρησκευτικές πίστεις. Συμμετέχουν σε σχέδια τα οποία αποσκοπούν στο να θεραπεύσουν ή να εξαλείψουν τα δεινά που μαστίζουν την ανθρωπότητα σήμερα. Εναρμονισμένοι νοητικώς και σωματικώς με την αρχαία Μυητική Παράδοση, φέρουν φως στον κόσμο που τους περιβάλλει. Όποιοι αδελφοί συμμερίζονται τα ίδια ιδεώδη με αυτά δεν πρέπει να αισθάνονται ότι τους έχω εγκαταλείψει. Εκκινώ για την ατραπό που οδηγεί στον αληθή Ελευθεροτεκτονισμό και είμαι έτοιμος να εναγκαλιστώ αδελφικώς οποιουσδήποτε, τέκτονες και μη-τέκτονες το ίδιο, θέλοντας να σκέπτομαι και να ζω σύμφωνα με τις ευγενείς και αρχαίες αρχές του Οικουμενικού Ελευθεροτεκτονισμού».

Νικόλαος Λάος