ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΜΥΗΣΗ

 

                    ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΜΥΗΣΗ

Όπως γνωρίζουμε αδερφοί μου ο Τεκτονισμός είναι μια προοδευτική σχολή που μέθοδό της έχει τις μυήσεις, τα σύμβολα, τους μύθους και τις αλληγορίες.

Με την μέθοδό του ο τεκτονισμός προσπαθεί να Φωτίσει τα μέλη του. Με την φώτιση εννοείται εδώ η επιτυχία μια κυριάρχησης.

Η συνειδητότητα σε κάποιο μέτρο. Το ουσιαστικό στοιχείο της φωτίσεως είναι η συνεχής κοινωνία με το Σύμπαν, με το Θείο.

Η μυητική διαδικασία είναι σημαντικότατη για να επιτευχθεί αυτό. Άλλωστε ένας λόγος που οι αδερφοί μας, μάς αναγνωρίζουν σαν τέκτονες είναι γιατί γνωρίζουν ότι βαδίζουμε την μυητική ατραπό του βαθμού μας  του επιπέδου μας.

Η λέξη μύηση προέρχεται από το ρήμα Μυώ. Μυώ σημαίνει κλείνω το στόμα και τα μάτια, άρα σημαίνει την σιωπή.

Στα σανσκριτικά υπάρχει η ρίζα Mus που σημαίνει μια κρυφή ενέργεια. Συγγενής είναι μάλλον και η λατινική λέξη Muras που σημαίνει άφωνος, σιωπηλός.

Η λατινική λέξη πάντως για την μύηση είναι Initiation που παράγεται από το ρήμα Initio που σημαίνει μυώ μυσταγωγώ αλλά και αρχίζω, ενώ Initia είναι τα ιερά, οι τελετές και τα μυστήρια της θεάς Δήμητρας.

Ο Μιχάλης Γρηγορίου ορίζει την μύηση σαν μια διαδικασία που έχει σαν στόχο της να βιώσει το άτομο το πέρασμα από μια κατάσταση που θεωρείται κατώτερη σε μια ανώτερη κατάσταση. Αυτή η μεταμόρφωση του βέβηλου σε μυημένο επιτελείται μέσω μιας σειράς συμβολικών πράξεων, των τυπικών, που κατά βάση αποτελούνται από σωματικές και ηθικές δοκιμασίες και αποτελούν την υλοποίηση ενός μύθου, ή
καλύτερα την δραματοποίηση του Θανάτου και της επερχόμενης Ανάστασης.

Η μύηση είναι παράδοση των αρχαίων μυστηριακών σχολών, και συσχετιζόταν άμεσα με την μεταφυσική και την ηθική φιλοσοφία.

Από κείμενα που έχουν διασωθεί φαίνεται ότι το αντικείμενο της μύησης περιστρεφόταν γύρω από τα μυστήρια που ακόμη και στις μέρες μας αποτελούν πρόκληση για την λογική, την νοημοσύνη, και την φαντασία του σύγχρονου ανθρώπου όπως είναι η καταγωγή του Σύμπαντος και του Ανθρώπου, η φύση της Γεννήσεως και του Θανάτου, οι εκδηλώσεις των φαινομένων της Φύσεως και της Ζωής. Όλη αυτή η γνώση μεταδίδονταν στον μυούμενο με την χρήση ρητών και συμβόλων ή με τελετουργικές παραστάσεις που είχαν σαν σκοπό να φωτίσουν τον μυούμενο σχετικά με αυτά τα μυστήρια.

Η μύηση συντελούσε στην πραγμάτωση των «ελασσονών μυστηρίων» των αρχαίων Ελλήνων που οδηγούσαν τον μυημένο στην ανάπτυξη των φυσικών ή υπερφυσικών ικανοτήτων που είναι λανθάνουσες στο ανθρώπινο όν.

Η μύηση είναι λοιπόν μια εσωτερική πραγμάτωση. Η πραγμάτωση μιας δυνατότητας που το άτομο είχε εν δυνάμει μέσα του. Είναι μια αφύπνιση. Με την μύηση διευρύνεται και επεκτείνεται η πνευματική και η ψυχική υπόσταση του ανθρώπου, αναπτύσσονται οι νοητικές και οι ψυχικές αρετές του. και κατακτούνται λεπτότερα γνωστικά μέσα και υπερβατικές δυνάμεις. Η πραγματική μύηση είναι η συνεχόμενη και προοδευτική εξέλιξη του μυούμενου με προορισμό να αναπτύξει με τρόπο τέλειο τις κρυμμένες του δυνατότητες. Άρα προορισμός της μύησης είναι να δημιουργήσει το τέλειο άτομο.

Τα άτομα που επιθυμούν να εισαχθούν σε αυτό που ο Μπαρούχ Σπινόζα ονομάζει «μυητική επιστήμη» δηλαδή μέσα από μια ψυχουργία. γεμάτη συμβολισμούς και εσωτερισμό να αναγνωρίσουν την συνείδηση τους και να ακολουθήσουν μια μακροχρόνια πορεία προς την γνώση, έχουν ορισμένα χαρακτηριστικά.

Στον Τεκτονισμό το έχουμε διαπιστώσει ότι μόνο όταν ένα άτομο αρχίζει να επιδεικνύει μια απαρέσκεια για τον πεζό τρόπο ζωής, επιθυμεί να επιτύχει μια μεταστροφή στον τρόπο σκέψης και στις υποθέσεις της ζωής του, δείχνει μια αγάπη προς την γνώση και αναγνωρίζει ότι αυτή δει· μπορεί να ολοκληρωθεί σε μία μόνο ζωή, τότε είναι έτοιμο και «θα κρούσει με ορθό τρόπο την θύρα του Ναού». Αυτό σημαίνει ότι ο σκοπός του θα βρίσκεται σε συμφωνία με τις γνώσεις και τις δυνάμεις που θα λάβει από την Μύησή του.

Ο Μιχάλης Γρηγορίου αναφέρει ότι ψυχολογικά, τα στοιχεία της μυήσεως όσον αφορά το άτομο είναι:

1 .Η προσφυγή στην ενδοσκόπηση, η διαδικασία της ειλικρινούς αναλύσεως του εαυτού του ατόμου και της ζωής του, και η κατάληξη σε ένα συμπέρασμα όσον αφορά τις ανεπάρκειες και τις ανάγκες του, είτε είναι πνευματικές είτε ηθικές, είτε νοητικές. Στην τεκτονική μύηση του πρώτου συμβολικού βαθμού στο στοιχείο αυτό αντιστοιχεί η είσοδος στο Διασκεπτήριο ή σκοτεινό θάλαμο και η σύνταξη της φιλοσοφικής διαθήκης. Το άτομο αναγνωρίζει το μέγεθος της άγνοιας την οποία έχει και ανεξάρτητα από τις γνώσεις που διαθέτει παραδέχεται ότι εισέρχεται σε ένα καινούργιο τρόπο σκέψης, τον οποίο χρειάζεται πρώτα να ακούσει με μεγάλη προσοχή, μετά να τον αναλύσει σε βάθος για να είναι σίγουρος ότι τον ενδιαφέρει και τέλος να τον ενστερνιστεί.

2.     Η γέννηση μέσα στο άτομο του πόθου να πετύχει το ιδεώδες που, για αυτό, θα είναι να ξεπεράσει τις ατέλειες που συνειδητοποίησε μέσα στην ίδια του την φύση.

Στην τεκτονική μύηση του πρώτου συμβολικού βαθμού στο στοιχείο αυτό αντιστοιχεί η αφαίρεση της όρασης και των μετάλλων, ο όρκος του κυπέλλου των σπονδών, οι τρεις περιοδείες και οι καθαρμοί δια των στοιχείων.. Οι συμβολισμοί και οι αλληγορίες συνδυάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελέσουν την πρόκληση για την νέα πορεία γνώσης την οποία το άτομο ακολουθεί μέσα από το πανάρχαιο ρητό «πάσχειν και διατεθείναι». Η εσωτερική ανάγκη οδηγεί το άτομο σε μια πορεία αλλαγής που θα τον κατευθύνει στην αναγνώριση της Ανατολής. Το άτομο έρχεται σε επαφή με τα τέσσερα στοιχεία της φύσης που αποτελούν τον βασικό ιστό της ψυχής την οποία τώρα καλείται να ανακαλύψει και να αναγνωρίσει. Η ισορροπία τους θα δρα καταλυτικά στην πορεία του ατόμου, ενώ συγχρόνως θα το εναρμονίζει με το σύμπαν. Η ανακύκλωση αυτή δεν φέρνει μόνο την αρμονία και την ισορροπία ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θείο στοιχείο αλλά και τον αναγκάζει να συμμετέχει στον παγκόσμιο ρυθμό.

3. H απόσπαση από το άτομο ιερών δεσμεύσεων, μιας υπόσχεσης που δίδεται είτε προς τον εαυτό του είτε προς τους άλλους, ότι θα μοχθήσει για να πραγματοποιήσει τους πόθους του, παρά τις οποιοσδήποτε θυσίες που ίσως χρειαστεί να κάνει. 

Στην τεκτονική μύηση του πρώτου συμβολικού βαθμού στο στοιχείο αυτό αντιστοιχούν η σύνταξη της φιλοσοφικής διαθήκης και οι διάφοροι όρκοι. 

Ο νεόφυτος που έχει επωμιστεί με όλες αυτές τις υποσχέσεις είναι ένας «νεοφυτεμένος σπόρος» που σύμφωνα με τις διαδικασίες θα γίνει δένδρο με καρπούς, οι οποίοι θα περάσουν την διαδικασία της συγκομιδής για να αποδείξουν ότι είναι ώριμοι.

Ο Δημοσθένης Κυπραίος αναφέρει ότι η Μύηση καταγράφεται πλήρως στο υποσυνείδητο, χωρίς να επηρεάζεται αυτή η καταγραφή από το συνειδητό του μυούμενου, το οποίο προσλαμβάνει μόνο ότι μπορεί να αναγνωρίσει. Αυτή η καταγραφή βοηθάει τον μυούμενο να «ενθυμηθεί» στην διάρκεια της πορείας του στην τεκτονική ατραπό πολλές πτυχές της μύησής του και να αναγνωρίσει την αλήθεια που βρίσκεται μέσα του. Σκοπός του τέκτονα σε όλη την εργασία του σε αυτή την ζωή είναι, κατά πρώτον, να ανασύρει το Ανώτερο Εγώ στην Συνείδησή του, και ταυτόχρονα να επιλέγει να δρα σε αρμονία με το έσω φως μέσα στην καθημερινή του πρακτική.

Ο Μιχάλης Γρηγορίου συμπληρώνει ότι η αληθινή μύηση είναι βασικά μυστικιστικής φύσεως. Είναι η ανύψωση της συνειδητότητας, δια της οποίας νέοι ορίζοντες κατανοήσεως και επιτευγμάτων αποκαλύπτονται σε αυτόν. Μέχρι δε να υπάρξει αυτή η ψυχική, νοητική, συγκινησιακή ικανοποίηση, το άτομο δεν έχει μυηθεί. Η μύηση πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από μια νοητική ή διανοητική εμπειρία.

Μια λογική παρουσίαση του συμβολισμού και μια ερμηνεία των φιλοσοφικών αρχών δεν αρκούν. Πρέπει να υπάρξει μια εσωτερική εμπειρία και μια συγκινησιακή ανάταση, ένα είδος πνευματικής αναγεννήσεως μέσω της οποίας το άτομο αισθάνεται να συντελείται μια αλλαγή εντός του και όχι μόνο στο εξωτερικό περιβάλλον.

Το μυητικό μυστικό είναι λοιπόν άρρητο και δεν μπορεί να μεταδοθεί. Δεν μαθαίνει κανείς κάποια μυστηριώδη πράγματα αλλά τα βιώνει.

Η επιρροή που δέχεται ο μυημένος είναι σταδιακή και για αυτό αναφερόμαστε στην μυητική οδό. Η οδός αυτή είναι ανάλογη με την αλχημιστική διαδικασία, με το Μεγάλο Έργο που αποτελείται από τον εξαγνισμό, την φώτιση και την αποκατάσταση.

Ο Oswald Wirth λέει χαρακτηριστικά:

«...Ο Ελευθεροτεκτονισμός στοχεύει στην διαμόρφωση μυημένων, δηλαδή ανθρώπων με την υψηλότερη σημασία της λέξης. Ο Τέκτονας οφείλει λοιπόν να επιφέρει στον ίδιο του τον εαυτό μια μεταστοιχείωση παρόμοια με εκείνη των αλχημιστών».

Όπως αναφέρει ο Μιχάλης Γρηγορίου το βουδιστικό κείμενο Digha-Nikay ορίζει τον μυημένο ως εξής:

«Υπάρχουν βαθιά πράγματα που είναι δύσκολο να τα κατανοήσεις, που γεννούν την ηρεμία, πράγματα ευτυχισμένα, που δεν είναι ιδιαίτερα κατάλληλα για να συλλαμβάνονται με την λογική σκέψη και μόνο ο μυημένος μπορεί να τα καταλάβει.
Ο αφυπνισμένος παρουσιάζει αυτά τα πράγματα αφού τα έχει δει και
συνειδητοποιήσει ο ίδιος» μέσα από μια διεύρυνση της συνειδητότητας». 

Η Συνείδηση του πραγματικού εαυτού είναι κάτι πολύ δύσκολο και μεγάλο. Η ανθρωπότητα ζει και σκέφτεται στα κατώτερα πεδία και οι άνθρωποι ταυτίζουν τον εαυτό τους με το υλικό τους σώμα. Πολύ λίγοι έχουν συνείδηση του πραγματικού «Εγώ», του θείου σπινθήρα που υπάρχει μέσα μας. Στην ένωση με τον πραγματικό Εαυτό και κατά επέκταση στην ταύτιση με το θείο οδηγεί ο Μυητικός Δρόμος.

Είπον

  

Πηγές

1.Oswald Wirth, Το βιβλίο του τέκτονα μαθητή

2.    Μιχάλης Γ ρηγορίου, Ο Δρόμος προς την μύηση- Δρόμος προς την γνώση

3.    Δημοσθένης Κυπραίος, Σκέψεις πάνω στην μύηση του 1^ου βαθμού

4.    Κόρυμβος (Δεκέμβρης 2000), Η έννοια της μυήσεως