Η Ουμανιστική Πνευματοδοξία του 28ου βαθμού

 

Η Ουμανιστική Πνευματοδοξία του 28^ου βαθμού

Ραφαήλ Ντε Σιγούρα 

Ο 28^ος βαθμός είναι αναμφιβόλως ένας από τους πιο ενδιαφέροντες, υποβλητικούς και αποκαλυπτικούς βαθμούς της Τεκτονικής Μυήσεως, πλήρης συμβόλων και  αλληγοριών για την ενσαρκωτική κάθοδο και αποσαρκωτική άνοδο των ψυχών που ανάγονται στις Μιθραϊκές, κατ' αντιπαραβολήν ως προς τις Πλατωνικές και  Νεοπλατωνικές, αντιλήψεις. Ωστόσο, πέρα από το τόσο ενδιαφέρον και πνευματικά σαγηνευτικό, μετενσαρκωτικό  και πνευματόδοξο υπόβαθρο του βαθμού και την «δεδηλωμένη», αλλά και «έκδηλη»  στην Μιθραϊκής προελεύσεως μυητική τελετουργία του δεν θα ήτα άσκοπο να  διερευνήσουμε την διασύνδεσή του με όλον τον κορμό της Τεκτονικής Ιδεολογίας και Διδασκαλίας, υπό την βαθύτερη και πέραν από τις επιμέρους Φιλοσοφικές θεωρίες και Μεταφυσικές δοξασίες, ουσίας αυτού.  Και τούτο διότι, μία από τις βασικές ιδιορρυθμίες ή ιδιοτυπίες της μυσταγωγικής μεθοδολογίας του  Τεκτονισμού με την, ανά μυητικές βαθμίδες, επιδιωκόμενη εμβάθυνση της διδασκαλίας  του, από τους συμβολικούς μέχρι τους ανώτερους Φιλοσοφικούς βαθμούς, είναι η καμία  φορά ασυμβίβαστη, εκ πρώτης όψεως, ποικιλία ή ακόμη και η φαινομενική μεταξύ των  αντίφαση, καθώς αναγόμαστε από τον βαθιά μυσταγωγικό μύθο του Χιράμ Αμπίφ στα εβραϊκά μυστήρια, στην ιπποτική παράδοση, στην αγωνιώδη Ροδοσταυρική αναζήτηση του Λόγου, στην Μιθραϊκή Μανιχαϊστική Ηλιολατρεία των Μιθραϊκών Μυστηρίων.

Η αναζήτηση λοιπόν ενός σημείου άρσεως, αυτών των φαινομενικών αντινομιών είναι εκείνη που θα μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε την απαρασάλευτη ενότητα της Τεκτονικής Ιδεολογίας, σε όλα τα γνωστικά της επίπεδα και να αντιληφθούμε την  ποικιλία των δρώμενων στις διάφορες μυητικές βαθμίδες και τούτο όχι απλώς σαν εγκυκλοπαιδική πληροφόρηση, διά τα διάφορα ρεύματα της εσωτερικής παράδοσης, αλλά σαν προσπάθεια για μία προοδευτική συναισθηματική βίωση της ουσίας αυτής της παράδοσης, μέσα από την ποικιλία των κατά τόπους και χρόνους μυστηριακών θεσμών.

Από την άποψιν αυτή, διερευνώντες το περιεχόμενο του βαθμού, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε ότι, και εδώ, το βάρος πέφτει στην καθοδήγηση των Μυουμένων στο να αναζητήσουν τον δρόμο τους προς ένα τρόπο και σκοπό ζωής σύμφωνα, με την εσώτερη και αληθινή φύση του ανθρώπου.

«Η έσχατη ανάλυση ενός συγκεκριμένου φιλοσοφικού συστήματος ή οι αλληγορικές συλλήψεις μίας μεταφυσικής δοξασίας ή θρησκευτικής ενοράσεως αλλά όπως διαπιστώνεται και υποβάλλεται από την όλην μέχρι σήμερα εκδήλωση του  φαινομένου «άνθρωπος» κατά την πορεία της ανθρωπότητος ανά τους αιώνες της  ιστορίας  και της προϊστορίας της και όπως την αποκαλύπτουμε μέσα μας κατ'  ενδοσκόπησιν και  αυτογνωσία. Και βέβαια σε αυτήν την αναζήτηση της ουσίας της  ανθρώπινης φύσης  και της, σύμφωνα με αυτήν, διαμορφώσεως του ηθικού μας βίου και  της προσωπικής  μας αποστολής, μέσα στους κόλπους της ανθρωπότητος, δεν γίνεται να μην μας  απασχολήσει ο καθολικότερος προβληματισμός για τις πρώτες αιτίες της  δημιουργίας ή τους τελικούς σκοπούς του Σύμπαντος ή για το νόημα της εν τω κόσμω  ευρέσεως μας.»

Τούτο όμως, μονάχα σαν πηγή στοχασμών και σαν άσκηση, διά την εμβάθυνση, στην αναζήτηση κριτηρίων που θα προσδιορίσουν την τοποθέτησή μας, απέναντι στις  ανησυχίες και τον προβληματισμό της επίγειας αποστολής μας.

 Ξεκινώντες, λοιπόν, από μία τέτοια μεθοδολογική τοποθέτηση ας δοκιμάσουμε να διευκρινίσουμε, από πιο κοντά τα δεδομένα ή και να ανατρέξουμε διά τους νεότερους του Τυπικού μας. Η ενσαρκούμενη ψυχή, κατά την κάθοδό της μέσω των πλανητικών σφαιρών,  προικίζεται από τις δωρεές των Μαλακίμ με καθαρώς γήινα ένστικτα και επιθυμίες, όπως:

Τον πόθο του ζην ως δώρο του πνευματικού άρχοντα της Σελήνης.
Το ένστικτο της πάλης ως δώρο του πνευματικού άρχοντα του Άρεως.

Την επιθυμία των υλικών αγαθών ως δώρο του πνευματικού άρχοντα του Ερμή.
Τη ροπή προς το Άρχειν ως δώρο του πνευματικού άρχοντα του Διός.
Τον έρωτα της γυναικός ως δώρο του πνευματικού άρχοντα της Αφροδίτης.

Την κλίσιν προς την ανάπαυσιν ως δώρο του πνευματικού άρχοντα του Κρόνου.

Ωστόσο, προηγήθηκε και συνυφάνθηκε με τα αρχέγονα αυτά ζωικά ένστικτα η ικανότητα του Γνώναι, την οποία του προσέφερε ο Άρχοντας του Ηλίου η οποία που συμπληρώθηκε με την ικανότητα προς ηθική ανύψωση, με την οποία συνδύασε την επιθυμίαν των υλικών αγαθών ο Άρχοντας του Ερμή. Δύο βασικά προσόντα και ιδιότητες με τις οποίες θα καταστεί δυνατή, για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο της ψυχολογίας του βάθους η προϊούσα εξιδανίκευση των αρχέγονων ζωικών ενστίκτων, που διέπει την όλη πολιτιστική εξέλιξη της ανθρωπότητος έτσι ώστε, να παύσουν αυτά να αποτελούν «όπλα αμφίστομα» όπως τα χαρακτηρίζει ο αδελφός της Αληθείας κατά τις σχετικές εισηγήσεις προς τους μυούμενους: «ιδού εσυ, ωπλισμένος ήδη, με τας κυριοτέρας φυσικάς ροπάς αι οποίαι εμπνέουν, τας πράξεις των ανθρώπων. Η τύχη σου εξαρτάται του λοιπού εκ της χρήσεως, την οποίαν θα κάμης εις αυτάς. Αποτελούν αυταί όπλα αμφίστομα. Καί αι ταπεινότεραι ιδιότητες είναι τοιαύται, ώστε να δύνασαι, να τας χρησιμοποιήσεις δια την ηθικήν σου τελειοποίησιν. 

Και αι υψηλότεραι δε ιδιότητες εάν κάμεις κακήν χρήση αυτών, δύνανται, να σε εξασθενήσουν και εκφυλίσουν.» 

Διακρίνουμε λοιπόν εδώ μία παραίνεση για την αξιοποίηση και ισόρροπη «καλλιέργεια
των ζωικών ενστίκτων» και όχι για την καθυπόταξη και τον αφανισμό τους. 

Η ενσάρκωση της ψυχής, δείχνει να, αποβλέπει στην κατάφαση της ανθρώπινης ζωής, ως αυταξία και όχι σε μία ασκητική καταδυνάστευση του ανθρώπινου σώματος, ως και απάρνηση των υλικών επιθυμιών ή βιοτικών δραστηριοτήτων. Τούτο δε, γίνεται ακόμη πιο έκδηλο και ακόμη πιο φανερό στον διακριτικό έλεγχο στον οποίο υποβάλλεται η ψυχή, από τους ίδιους Άρχοντες των πλανητών, κατά την επακολουθούσαν αποσάρκωσή της.

Ικανοποιητικές και ελευθερώνουσες, την διαδοχική διέλευση των ανερχόμενων ψυχών, μέσα από τις ανώτερες πνευματικές σφαίρες είναι εκείνες οι απαντήσεις που αναφέρονται, στην σωστή και ισόρροπη χρησιμοποίηση «των ζωτικών ενστίκτων» και την πραγματοποίηση μίας συμμετρικά ολοκληρωμένης ζωής, που κάλυψε όλο τον κύκλο των ανθρωπίνων ενδιαφερόντων και που βιώθηκε με μία απόλυτη συνέπεια του Μύστου, προς εαυτόν και τις επιταγές της φωτισμένης από την αυτογνωσία συνείδησής του. 

Και είναι όντως αυτή «η συνέπεια προς εαυτόν» που θα χαρίσει στον Μύστη την αίσθηση της πληρότητας, σαν την υπέρτατη και αυτάρκη ανταμοιβή για μία ζωή που διανήθηκε άξια και υπεύθυνα και που θα τον οδηγήσει σε σημείο να αποκρούσει το άνθινο στεφάνι που του προσφέρεται, για την συμβολή του, στην επικράτηση του Ηθικού Νόμου με την υπερήφανη απόκριση: «Στέμμα μου είναι η συνείδησίς μου».

Μία τέτοια καθαρώς ανθρωποκεντρική αντίληψη, είναι διάφανη σε όλους τους βαθμούς
της Τεκτονικής Μύησης, που έχουμε διαβεί μέχρι τώρα και, δεν είναι δύσκολο, μέσα
στην φωτεινότητα και την αισιοδοξία από την οποία διαπνέεται, να διαγνώσουμε το
ευρύτερο πνευματικό κλίμα στο οποίο καλλιεργήθηκε, βλάστησε και καρποφόρησε.  

Αντιθέτως, και εύκολα επίσης, αναγνωρίζουμε στον περίγυρο μίας τέτοιας ιδεολογίας τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Ελληνικού πνευματικού χώρου και την ακτινοβολία της Αιώνιας Ελλάδος, άσχετα προς την ιστορική προέλευση και καταγωγή των μυσταγωγικών δραματουργιών που επιλέχθηκαν για την υποβλητική και συναισθηματική υποβολή μίας τέτοιας βιοθεωρίας που ανταποκρίνεται απολύτως στον χαρακτηρισμό του  Ελευθεροτεκτονισμού ως «Θεσμού Φιλανθρωπικού». 

Όχι βέβαια με την στενή καθημερινή έννοια του όρου, που αναφέρεται στην απλή άσκηση αγαθοεργίας, αλλά με το πλατύτερο, το ουσιαστικότερο, το ουμανιστικό νόημά του.

Παρέκκλιση από αυτό το κέντρο ισορροπίας θα έχει ως μοιραία και αναπόφευκτη
συνέπεια την βαρβαρότητα, ιδιαίτερα σήμερα:

 Που η μεταβολή των συνθηκών της παραγωγής, κάτω από την ολοένα επιταχυνόμενη τεχνολογική εξέλιξη, απεργάζεται, την προϊούσα απορρόφηση του ατόμου στο κοινωνικό σύνολο.

Που η πληθυσμιακή έκρηξη τείνει να αποπροσωποποιήσει την ανθρώπινη μονάδα εμπρός στον μεγάλο αριθμό.

Που η τεράστια ανάπτυξη των μέσων μαζικής επικοινωνίας έχει την δυνατότητα να μεταβάλλει τα άτομα σε παθητικούς δέκτες αγελαίων συνθημάτων και να ισοπεδώσει τις συνειδήσεις.

Που, κατά τραγική αντίφαση, το αδιάκοπο ανέβασμα της υλικής ευημερίας αντί να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την ανάγκη, τον βυθίζει διαρκώς περισσότερο στο καταναλωτικό άγχος. 

Ιδού λοιπόν γιατί μπορούμε με απόλυτη πεποίθηση να αποφανθούμε, πως ο Τεκτονισμός, σαν Οργανωμένος Πνευματικός Θεσμός, είναι σήμερα περισσότερο ίσως από οποτεδήποτε άλλοτε, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, απαραίτητος, σαν Θεματοφύλαξ του μυστικού της χαμένης ισορροπίας, που βρίσκεται στη βάση των αναζητήσεων αλλά και του παρόντος βαθμού. Σαν επιβεβαίωση της ταυτίσεως της μυσταγωγικής ουσίας και του παρόντος βαθμού, με το μήνυμα αυτό, που σαν ιστορικό μουσικό θέμα, έρχεται και επανέρχεται και υποβάλλεται στην μυητική τελετουργία του βαθμού, αλλά και όλων των βαθμών.

    Τελειώνοντας, ας θυμηθούμε την ακροτελεύτια κατηχητική ερωταπόκριση της 
Διδασκαλίας που παρατίθεται στο τέλος του τυπικού μας, όπου στο ερώτημα:

«Ποίαν συμβολικήν ερμηνείαν δυνάμεθα, νά προσδώσωμεν εις την εκ παραδόσεως
διάβασιν τής ψυχής διά των επτά σφαιρών;»

Λαμβάνομεν την απάντησιν:

«Λαμβάνοντες τον άνθρωπον καθ' εαυτόν ώς αφετηρίαν, ουδέν μας κωλύει, νά χαράξωμεν περί αυτόν, ώς ισαρίθμους συγκεντρωτικάς σφαίρας, ευρυνομένας βαθμηδόν, τάς  διαφόρους κατηγορίας του καθήκοντος προς εαυτόν, προς τον πλησίον, προς  τους συμπολίτας, προς τήν ανθρωπότητα, προς τας μελλούσας γενεάς, προς όλας τάς ζώσας υπάρξεις, προς τον Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος. Αυταί είναι αί σφαίραι, τας οποίας πρέπει νικηφόρως, νά διέλθει κάποιος, δαμάζων τά εγωιστικά πάθη του, εάν επιθυμεί νά φθάσει το άδυτον. »

«Ευτυχείς όσοι θα εισέλθουν εις αυτό»

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ύπατον Συμβούλιον του 33^ου διά την Ελλάδα, Τυπικόν του 28^ου βαθμού, Ιππότης του Ηλίου, Εν Κοιλάδι Ιλισού και Ανατολή Αθηνών, 2011, σελ. 60.