ΕΛΕΝΑ ΠΕΤΡΟΒΝΑ ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΥ - ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΖΩΗ

ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΖΩΗ - ΕΛΕΝΑ ΠΕΤΡΟΒΝΑ ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΥ

Είπαν πώς ήταν «μάντης», «προφήτης», «μάγος», «μητέρα όλων των φαντασμάτων», «μισή—άνθρωπος, μισή—θεά.  Είπαν πώς δεν έζησε, μέσα σέ 200 χρόνια, άλλη γυναίκα με τέτοια ψυχικότητα, όπως η Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ.

Αυτή η γυναίκα κατέστρεψε τον υλισμό ως φιλοσοφία -έλεγε η Άννι Μπέζαντ—με τις εκπληκτικές της ικανότητες, πού απεδείκνυαν την ύπαρξη πνευματικού κόσμου, ενός κόσμου πού η επιστήμη ακόμη προσπαθεί ν’ ανασύρει τον μαγικό πέπλο τής Ίσιδος.

Μόνο με την δύναμι τής θελήσεώς της—καθώς βεβαίωνε - πραγματοποιούσε φαινόμενα   απίστευτα στους μη αυτόπτες. Μπορούσε να μετακινεί αντικείμενα, εν πλήρη ημέρα, χωρίς σωματική επαφή μ' αυτά, να κάνει τα αντικείμενα ελαφρά ή ασήκωτα βαριά, κατά βούλησιν, το πιο εκπληκτικό από τα κατορθώματα ήταν ή παραγωγή ύλης εκ μηδενός άλλου εκτός από νοητική δύναμι· αυτό έγινε στη Νέα Υόρκη, στα 1878, όταν χρειάσθηκαν μερικά ανθοστόλιστα γράμματα τού αλφαβήτου, για να σχηματισθεί μια φράσης και τα αγορασθέντα από το βιβλιοχαρτοπωλείο δεν έφθασαν τότε η Μπλαβάτσκυ, παρουσία μαρτύρων, συγκεντρώνοντας το βλέμμα της και πατώντας μέ τό δάκτυλό της ένα γράμμα αναπαρήγαγε δεύτερο και τρίτο. Πρέπει να είχε τον έλεγχο πάνω σέ φυσικές δυνάμεις, πού διαφεύγουν την από καθέδρας γνώσι....

"Αλλά, έτσι εκπληκτική ήταν όλη της ή ζωή. Παράξενα φαινόμενα συνόδευαν και τα παιδικά της χρόνια, ώσπου, όταν έγινε πιά ώριμη γυναίκα δέσποσε στην εποχή της και είπαν, ακόμη, πώς  ήταν ένας θηλυκός Γλάδστων στην ευφράδεια κι’ ένας θηλυκός Καλλιόστρο στη μαγεία.

Έφθασαν να πουν ότι η γέννησης της ανεμένετο, γιατί την είχαν αναγγείλει προφήτες από τη μακρινή 'Ανατολή, από τον 14ον αιώνα!

Γεννήθηκε στα 1831, στό Αικατερίνοσλαβ τής Ρωσίας. Το όνομά της : ΄Ελενα Πετρόβνα φόν Χάν. Πατέρας της ήταν ο συνταγματάρχης Πέτρος Χάν καί πάππος της ο στρατηγός Αλέξης Χάν φόν Ροτενστάϊν, απόγονος των πριγκήπων Ροτενστάϊν του Μεκλεμβούργου. Ένας από τούς προγόνους αυτούς είχε λάβει μέρος, στις Σταυροφορίες και κάποια νύχτα κινδύνεψε να σφαγή από ένα Σαρακηνό, πού είχε εισχωρήσει στη σκηνή του, αλλά σώθηκε διότι εγκαίρως ξύπνησε από το λάλημα ενός κόκορα και από τότε προσέθεσε στ’ όνομά του τό «Χάν:. που θα[1] πει στα ρωσικά «κόκορας».
Ο κόκορας προσετέθει στό οικόσημο των Ροτενστάϊν και τον διατήρησε και η Μπλαβάτσκυ στο δικό της.

Μητέρα της ήταν η Έλενα Αντρέγιεβνα Φαντέγιεφ, εγγονή τής πριγκίπισσας Δολγορούκι.

Οι Δολγορούκι είναι γνωστό πώς ήσαν απόγονοι κατ’ ευθείαν τού Ρούρικ, του πρώτου κυβερνήτου τής Ρωσίας. Μια Δολγορούκι είχε παντρευτεί τον πάππο τού Μεγάλου Πέτρου και άλλη τον Τσάρο Πέτρο τόν Β’.

Γεννήθηκε η "Έλενα Πετρόβνα φον Χάν σέ μια χρονιά πού είχαν πλημμυρίσει τη χώρα τα φέρετρα, γιατί η χολέρα θέριζε τον κόσμο. Το κοριτσάκι ήταν τόσο αδύνατο πού η οικογένειά του αποφάσισε να το βαφτίσει αμέσως, σύμφωνα με τα τυπικά τής Ελληνικής ’Ορθοδόξου ’Εκκλησίας.
Απαιτούσαν αυτά τά τυπικά να κρατούν όλοι οί συγγενείς από μια λαμπάδα αναμμένη και τη λαμπάδα ενός θείου τις ΄Ελενας, πού απουσίαζε, την έδωσαν συμβολικά σ’ ένα αγόρι. Κουρασμένο εκείνο από τήν ορθοστασία, κάθισε χάμω στο πάτωμα, χωρίς να γίνει αντιληπτό από τούς άλλους και, ακριβώς την ώρα πού οί ανάδοχοι δήλωναν ότι «άπετάξαντο τώ Σατανά» φτύνοντας τρεις φορές κατά γης, σηκώθηκε απότομα ο καθισμένος μικρός και μέ τη λαμπάδα του έβαλε φωτιά ατά ράσα του παπά. Η φωτιά μετεδόθηκε καί σέ άλλους καί πολλοί έπαθαν εγκαύματα. Έτσι, ανάμεσα στη θεομηνία του θανάτου πού είχε ξαπλωθεί στήν πατρίδα της, ήλθε στον κόσμο η Κυρία Μπλαβάτσκυ καί βαφτίστηκε όχι μόνο στο νερό, αλλά και στις φλόγες.. .

Η μητέρα της πέθανε σύντομα καί η μικρή Έλενα εστάλη στο Σαρατώβ, όπου ό παππούς της ήταν διοικητής.΄Οταν μεγάλωσε λίγο, ακολουθούσε τόν πατέρα της, μέ τό σύνταγμα του πυροβολικού του, στις διάφορες επαρχίες, όπου οι στρατιώτες τήν περιποιούντο σάν «μασκότ» του συντάγματός. Ύστερα έμεινε αρκετά χρόνια στην Τιφλίδα.

Αν και ήταν από οικογένεια ευγενών, καταχωρημένη στην «Βελουδένια Βίβλο», ένοιωθε από τά παιδικά της χρόνια συμπάθεια και έλξη πρός τις λαϊκές τάξεις.
Προτιμούσε νά παίζει μέ ,τά παιδιά των υπηρετριών τής οικογενείας της, παρά μέ τούς όμοιούς της καί προσπαθούσε νά ξεφεύγει την επιτήρησή γιά νά βγαίνει από το σπίτι και νά πιάνει φίλους τά κουρελιάρικα παιδιά του δρόμου. Και αργότερα στή ζωή της, αν και είχε φτιάσει ένα συμβολικό μονόγραμμα μ’ ένα στέμμα πεντάκτινο στή κορυφή (έμβλημα των ευγενών οικογενειών τής Ευρώπης) καί είχε τυπώσει μπιλιέτα μέ ενεάκτινο στέμμα (σύμβολο κομήσσης), εζήτησε τήν αμερικανική υπηκοότητα γιά νά εγκαταλείψει τούς τίτλους καί έδειχνε αδιαφορία για τήν «ευγενή» της καταγωγή.

Δέν έμοιαζε μέ άλλο κανένα παιδί. Θαύμα γιά τούς οικείους της, τρόμος γιά τούς δούλους, έξ αιτίας τών ψυχικών φαινομένων πού εξεδήλωσε από πολύ νεαρή ηλικία. Ήταν υπνοβάτης. Είχε  νευρικές εκδηλώσεις, πότε έκλαιγε  καί πότε γελούσε χωρίς φανερή αιτία. Έλεγε ότι μετείχε στην κατάσταση αοράτων γιά τούς άλλους πλασμάτων, πού αυτή τά έβλεπε δίπλα της. Διηγείτο παράξενες ιστορίες γιά τις συντροφιές πού έκανε στόν ύπνο της. Η φύσις ολόκληρη είχε γι’ αυτήν μια παράξενη ζωή, άσχετα άν ήταν οργανική ή ανόργανος. Ισχυρίζετο ότι εννούσε τις φωνές των ζώων και συνομιλούσε με άγνωστους μυστηριώδεις φίλους της. 

Ιδιαιτέρως έλεγε πώς έβλεπε κάποιον Ινδό μέ τουρμπάνι άσπρο στο κεφάλι, πού τόν θεωρούσε Προστάτη της, γιατί πάντα την προστάτευε καί μιά φορά, όταν ήταν δεκατριών ετών, τήν γλύτωσε από ένα αφηνιασμένο άλογο. Καί ανέβαινε στα Κοζάκικα άλογα μέ τήν πεποίθηση ότι δέν θά πάθαινε τίποτα. 

Τί άλλο νά έλεγαν εκείνη την εποχή, παρά ότι τό κορίτσι είναι «δαιμονισμένο».

Οι υπηρέτες πίστευαν ότι ήταν προικισμένη με υπερφυσικές δυνάμεις, επειδή είχε γεννηθεί τόν έβδομο μήνα καί μεταξύ 30—31. Οι δικοί της έκαναν ξόρκια... Από ηλικία έξη ετών είχε φανερώσει ψυχικές ικανότητες.

Το πιό ενδιαφέρον από τά περιστατικά εκείνης τής εποχής είναι η συνεχής επικοινωνία της μέ ένα «πνεύμα» (τα εισαγωγικά, η ίδια η Μπλαβάτσκυ τά χρησιμοποιούσε σ’ αυτήν την αφήγησή) πού λεγόταν Θέκλα Λέμπεντορφ και τής έδινε λεπτομέρειες για την περασμένη ζωή της, για το αισθηματικό ρομάντζο τής κόρης της, για την αυτοκτονία του γιού της.

Το «πνεύμα» εκείνο τής αφηγείτο ότι είχε αξιωθεί να ιδεί τον Θεό και την Παναγία και ένα σωρό αγγέλους. Περιέγραψε τον θάνατό της και ανέφερε το όνομα τού Λουθηρανού πάστορος, ο όποιος έψαλε τή νεκρώσιμή ακολουθία. Έδωσε λεπτομέρειες για κάποια αναφορά πού είχε κάμει στον αυτοκράτορα Νικόλαο και έγραψε τό κείμενο τής αναφοράς, μέσω του χεριού της Μπλαβάνσκυ με τον γραφικό χαρακτήρα της Θέκλας.

Όλα αυτά εγίνοντο με γράψιμο τής Έλενας, μέσω του χεριού τής Μπλαβάτσκυ, με τον γραφικό χαρακτήρα τής "ιδίας τής Θέκλας, κάθε φορά πού ευρίσκετο υπό τήν επίδραση τού πνεύματος». Ήταν παρών ο οικογενειακός εφημέριος, με ένα λιβανιστήρι και αγιασμό. 

Συγγενείς τής Έλενας έψαξαν στα μέρη που είχε υποδείξει το «πνεύμα» και βρήκαν ίχνη τής οικογενείας Λέμπεντορφ καί επιβεβαίωσαν όλες τις πληροφορίες.
Ακόμη και η αναφορά βρέθηκε στα κρατικά αρχεία και ο γραφικός χαρακτήρας έμοιαζε καταπληκτικά, ήταν ό ίδιος πού είχε αποδοθεί από τήν “Ελενα. Τι άλλη καλύτερη απόδειξη τής γνήσιας ταυτότητας τού πνεύματος τής Θέκλας Λέμπεντορφ.

 Και όμως, αργότερα απεκαλύφθη ότι αυτή η Θέκλα ζούσε, ότι ο γυιός της είχε αποπειραθεί αυτοκτονία, αλλά δεν είχε πεθάνει. Επομένως, δεν ήταν το πνεύμα της πού επικοινωνούσε μέ τήν "Ελενα Ήταν τό «πονηρό πνεύμα», είπαν οί δικοί της. «Ασφαλώς, τό πονηρό πνεύμα», είπε καί ο παπάς.  Όσο γιά τήν Μπλαβάτσκυ, αυτό τό περιστατικό τό θεώρησε σάν απάντηση στους πνευματιστές καί σάν ένδειξη συγκομιδής εντυπώσεων από άλλα πεδία τής ζωής, ανώτερα του φυσικού, πού καλούνται «αστρικό» και «νοητικό».

Μετά τό 14ο έτος τής ηλικίας της λιγόστεψαν αυτά τα φαινόμενα.

«Πρέπει να υπενθυμίσω — αφηγείται η ίδια η Μπλαβάτσκυ—ότι ήμουν τότε αδύνατη καί φιλάσθενη καί είχα κληρονομήσει ικανότητες γιά τέτοια εξωκανονική άσκηση τού νου. Καθώς μεγάλωνα, και κέρδιζα υγεία καί δύναμη, ο νους μου στενότερα φυλακιζόταν στο φυσικό του πλαίσιο, όπως γίνεται σέ κάδε πρόσωπο, και όλα τα φαινόμενα έπαψαν». 

Σέ ηλικία 17 ετών, στα 1848, παντρεύτηκε τον στρατηγό Νικηφόρο Μπλαβάτσκυ, Διοικητή τού Εριβάν στον Καύκασο και από τότε μέχρι τό θάνατό της έφερε τό όνομα του, αν και δεν έζησαν μαζί σχεδόν καθόλου. Ο στρατηγός ήταν 70 ετών και οι φίλες τής Έλενας τήν πείσμωσαν πάνω σέ μιά συζήτησι σχετικά με τήν δύναμι τής θελήσεως της. Είπε ότι θά μπορούσε νά πείσει τον στρατηγό νά τήν νυμφευθεί  και το έκαμε. Η συμβίωσης τους έληξε όταν η Έλενα έσπασε στο κεφάλι του ένα κηροπήγιο καί αμέσως έφυγε από τό σπίτι του, για να μην ξαναγυρίσει. Ό πατέρας της τήν βοήθησε νά κάμει μιά ταξιδιωτική ζωή, πού βάσταξε δέκα χρόνια. Το 1851 πήγε στην 'Αμερική, στον Καναδά, Νέα 'Ορλεάνη, Μεξικό, στις Ινδίες καί το 1855 ξαναγύρισε, στις Ηνωμένες Πολιτείες. ’Έκτοτε, οι συγγενείς έχασαν τά ίχνη της και την ξανάδαν τό 1858, όταν ο ερχομός της πάλι στη Ρωσία σημείωσε τήν  απαρχή εξαιρετικών περιστατικών.

Ήταν μιά χειμωνιάτικη νύχτα καί στό πατρικό της γιόρταζαν κάποιους αρραβώνες. Οι ξένοι
κάθονταν στο τραπέζι, όταν, διακόπτοντας το δείπνο, αντήχησε τό κουδούνι τής πόρτας και εμφανίσθηκε απροσδόκητα η Κυρία Μπλαβάτσκυ. Από εκείνη τή στιγμή, καθώς βεβαιώνουν η οικογένεια της καί πολλοί φίλοι της μ’ επιστολές στις εφημερίδες τής εποχής, άρχισε μία σειρά από εξαίσια πράγματα ανεξήγητα, πού τά προκαλούσε η Μπλαβάτσκυ.
Πλήθη συνέρρεαν στο σπίτι της νά θαυμάσουν αυτά τα φαινόμενα.
Στον ίδιο τόν αδελφό της, ο όποιος δυσπιστούσε, έκαμε ένα πείραμα για να τον πείσει. 

Τόν κάλεσε νά μετατοπίσει ένα μικρό τραπεζάκι τού σακακιού, πού και μικρό παιδί θα μπορούσε να το σηκώσει. Ο αδελφός της τό σήκωσε μ’ ευκολία, τό εξέτασε σέ κάθε του πλευρά καί τό ξανατοποθέτησε στή θέση του. «Δοκίμασε πάλι», τού είπε η Μπλαβάτσκυ.

Αλλά, ούτε ο αδελφός της, ούτε κανείς άλλος, ούτε πολλοί μαζί μπόρεσαν να το κινήσουν.

Ήταν ασήκωτο καί ακίνητο. Μέ τήν ίδια δύναμι έκανε άλλα έπιπλα καί αντικείμενα νά κινούνται, μηνύματα γιά συμβάντα μακρινά να φθάνουν από τόν αέρα καί τόσα άλλα ανεξήγητα πράγματα να παρατηρούνται. Η κυρία Μπλαβάτσκυ έλεγε ότι εκείνην τήν περίοδο άφηνε τίς ψυχικές της δυνάμεις νά παίζουν γιά νά δοκιμάζει τήν κατανόηση καί τόν έλεγχό τους.

Αλλά, δέν ήταν ο σκοπός της νά σταματήσει σέ τέτοιες επιδείξεις. Ήταν απλώς ένα ξεκίνημα για τον βασικό σκοπό της, ο οποίος ήταν νά βρεί μερικούς άνδρες καί γυναίκες γιά ένα μεγάλο ηθικό καί φιλοσοφικό κίνημα.

Ταξίδευε στή Σπέτσια μ' ελληνικό καράβι, όταν συνέβη ένα ακόμη από τα εκπληκτικά περιστατικά τής ζωής της: Το καράβι τινάχτηκε στόν αέρα, από έκρηξη φορτωμένων πυρομαχικών καί σώθηκαν πολύ λίγοι κι' αυτή ανάμεσα τους. Έτσι, ναυαγός, έφθασε στήν Αίγυπτο καί, στά 1871, στο Κάϊρο, έθεσε τις βάσεις μιας εταιρίας, η όποια θά είχε ώς αντικειμενικό σκοπό νά ερευνήσει τον πνευματισμό γιά ν’ ανακαλύψει, τις απάτες του, άν υπήρχαν, και νά θέση τά γεγονότα του σέ σταθερή, επιστημονική καί λογική βάσι, αν ήταν δυνατό. 

Αλλά η πραγματική της εργασία αναπτύχθηκε στίς 'Ηνωμένες Πολιτείες τής Αμερικής. 

Όταν ήταν ακόμη στο Λονδίνο, γνώρισε γιά πρώτη φορά τον Διδάσκαλό της, μιά Οντότητα πνευματική, πού τήν καθοδηγούσε από τότε σ’ όλα τά βήματά της.
Πίστευε στην ύπαρξη Διδασκάλων. Μαζί μέ τόν δικό της Διδάσκαλο πήγε στην Κωνσταντινούπολη και στις Ινδίες καί έζησε στο Θιβέτ.
Εντολή του, έλεγε, εκτελούσε, όταν πήγαινε στην ’Αμερική.

Τόν 'Οκτώβριο 1874, η  Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ έλαβε οδηγίες από τό Διδάσκαλό της νά μεταβεί στο κτήμα ΄Εντυ, όπου συνέβαιναν περίεργα ψυχικά φαινόμενα, τά όποία είχαν προκαλέσει δυνατή αίσθηση στην κοινή γνώμη.
Από τήν εποχή τών «μαγισσών τού Σέλαμ», διακόσια χρόνια πριν, κανένα άλλο γεγονός δέν είχε τόσο πολύ αναστατώσει τή Νέα Αγγλία όσο τό φαινόμενα τού Βέρμοντ, στό κτήμα τού Οράτιου καί τού Ουίλιαμ Έντυ. ’Εκεί ήταν πεπρωμένο νά συναντήσει η Μπλαβάτσκυ τόν συνταγματάρχη Όλκοτ, μέ τον όποιον, τόν άλλο χρόνο, θα θεμελίωνε τήν παγκόσμιο Θεοσοφική Εταιρία. Ο ΄Ολκοτ είχε βρεθεί εκεί ώς απεσταλμένος τής εφημερίδος «Ήλιος» γιά νά ερευνήσει καί νά γράψει. Σέ μιά παλιά ταβέρνα του κτήματος έκαναν την εμφάνιση τους, στίς πνευματιστικές συνεδριάσεις, πανύψηλοι Ινδοί, ναύτες μέ γιαταγάνια, ακούγονταν ήχοι κουδουνιών καί μουσική καί, μια φορά, ένα άπό τά φαντάσματα επέτυχε υλοποίηση τής χλαμύδας του!

Μετά τήν άφιξη τής Μπλαβάτσκυ καί τήν προσθήκη τού μαγνητισμού της τά φαινόμενα έγιναν πλουσιότερα. Ένας σκιτσογράφος  πού συνόδευε τάν ‘Ολκοτ μπόρεσε νά στείλει στο «Γκράφικ» πολλές σκηνές από τις συνεδριάσεις. Εμφανίσθηκαν ακόμη ο Χασάν αγά, η οικογενειακή τροφός της, Μαρία, και πολλοί άλλοι από τούς παλιούς γνωρίμους της. Η Μπλαβάτσκυ και ο ΄Ολκοτ  μιλούσαν Αγγλικά, οι «προσκομιζόμενοι» απαντούσαν Ρωσικά καεί Γεωργιανά.
Μπορούσαν οι αδελφοί ΄Εντυ, χωρικοί τής επαρχίας Βέρμοντ. Να κάμουν τέτοια απάτη, παρουσία  40 προσώπων; Εμφανίσθηκε και ο Μιχαήλος, ένας Γεωργιανός υπηρέτης τής αδελφής τής Μπλαβάτσκυ και η μητέρα του, πού χόρεψε Γεωργιανούς και Περσικούς χορούς.

Ή Μπλαβάτσκυ έδωσε τις ακόλουθες εξηγήσεις: Από όλες τις εμφανίσεις, οι γνήσιες είχαν παραχθεί από τά «φαντάσματα» εκείνων πού είχαν ζήσει καί πεθάνει ο’ εκείνη την περιοχή τών βουνών.

Οι εμφανίσεις εκείνων πού είχαν πεθάνει πολύ μακριά ήσαν λιγότερο γνήσιες, ένα μίγμα πραγματικής σκιάς καί εκείνης πού είχε χρονίσει πάνω στήν προσωπική «αύρα του επισκέπτου για τόν όποιον εγίνοντο οι εμφανίσεις.

Οι  εντελώς πλαστές ήσαν αντανακλάσεις των γνησίων φαντασμάτων ή σκιών πεθαμένων προσώπων. Δηλαδή, δεν ταυτίζετε τό «πνεύμα» μέ τό μέντιουμ, αλλά τό μέντιουμ ταυτίζετε ασυνείδητα μέ τις εικόνες νεκρών προσώπων από τήν αύρα τών καθημένων. Αυτά τά είδωλα ανδρών και γυναικών αποτελούντο ολοκληρωτικά από γήινα πάθη, ελαττώματα καί κοσμικές σκέψεις, από τό κατακάθι τής προσωπικότητας πού υπήρξε αυτά δέν μπορούν ν΄ ακολουθήσουν τήν ελευθερωμένη ψυχή και τό πνεύμα, γι’ αυτό μένουν γιά ένα δεύτερο θάνατο στη γήινη ατμόσφαιρα καί είναι ορατά από ένα συνηθισμένο μέντιουμ καί από τό κοινόν.

Η πιό εκπληκτική εκδήλωσις έγινε τήν λαμπρή σεληνοφώτιστη νύχτα τής 24ης ’Οκτωβρίου, όταν ό Τζώρτζ Ντίξ είπε απευθυνόμενος πρός την Μπλαβάτσκυ:

«Μαντάμ, τώρα θα σάς δώσω ένα τεκμήριο τής γνησιότητας τών εκδηλώσεων τού παρόντος κύκλου, πού νομίζω ότι θά ικανοποιήσει όχι μόνον εσάς, αλλά και τάν σκεπτικιστή κόσμο. Θά τοποθετήσω στα χέρια σας τήν πόρπη ενός μεταλλίου τιμής πού έφερε όσο ζούσε ο γενναίος πατέρας σας και το όποιον ενταφιάσθηκε μαζί με το σώμα του στη Ρωσία.
Αυτό προσεκομίσθει για εσάς από τον θείο σας, τον οποίον είδαμε υλοποιημένο απόψε».

Όταν άναψαν τα φώτα, η Μπλαβάτσκυ βρέθηκε να κρατάει μια ασημένια πόρπη και την κοίταζε κατάπληκτη. Την πόρπη αυτή την έφερε με το παράσημο ο πατέρας της την στιγμή του ενταφιασμού του. Δεν είχε καμμιά αμφιβολία για την γνησιότητα τής πόρπης εκείνης, διότι η Μπλαβάτσκυ, όταν ήταν κοριτσάκι, έσπασε παίζοντας την καρφίτσα και διακρινόταν το κόλλημα πού τής είχε γίνει.

Η πόρπη ήταν η ίδια ! ΄Ενα κόσμημα από το στήθος ενός πλουμιστού πού κοιμόταν τον τελευταίο του ύπνο, σέ Ρωσικό έδαφος, άστραφτε τώρα, στο φώς των κεριών, σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο μιας αμερικανικής φάρμας. Ένα πολύτιμο δώρο από τον τάφο του στενότερου και πιο αγαπημένου συγγενούς της, πού θα το διατηρούσε σαν απόδειξη τού ότι ο θάνατος δεν μπορεί να σβήσει τούς δεσμούς του αίματος, ούτε να χωρίσει εκείνους πού ήσαν ενωμένοι και επιθυμούν να συναντώνται.

Με αυτό το φαινόμενο ο ΄Ολκοτ επηρεάσθηκε βαθιά και ήταν πιά ώριμος για την συνεργασία με την Μπλαβάτσκυ. Η Έλενα, ακολουθώντας τις οδηγίες των διδασκάλων της, είχε πάει στην ’Αμερική και είχε φθάσει στη φάρμα ΄Εντυ, για να συνδεθεί με τον μέλλοντα συνεργάτη της στη μεγάλη κίνηση τής σύγχρονης Θεοσοφίας. Η αποστολή της ήταν να ξεκινήσει από τα φαινόμενα τού πνευματισμού για να προχωρήσει σέ μια αληθινή πνευματική φιλοσοφία.

Ένα χρόνο αργότερα, στις 17 Νοεμβρίου 1875, η Μπλαβάτσκυ με τον ΄Ολκοτ και λίγους ακόμη πρωτοπόρους ίδρυαν, στη Νέα Υόρκη, την παγκόσμιο Θεοσοφική 'Εταιρία.

Ξεκίνησαν λιγότεροι από δέκα άνθρωποι και σήμερα η Θεοσοφική 'Εταιρία είναι ξαπλωμένη σε περισσότερες από 50 χώρες.

Η Μπλαβάτσκυ εγκατεστάθει  με τον Ολκοτ σ’ ένα διαμέρισμα τής 47ης οδού στη Νέα Υόρκη.
Το δωμάτιό της απεκλήθη «Λαμάσερυ», δηλαδή «Οίκος Λάμα», έξ αιτίας των εκπληκτικών φαινομένων πού συνέβαιναν και εκεί. Ή Μπλαβάτσκυ έγραφε στο «Λαμάσερυ» το πρώτο βιβλίο της «Ίσις αποκαλυπτομένη», με πλήθος παραπομπές σέ βιβλία πού η ίδια δεν είχε, αλλά υπήρχαν σέ ξένες βιβλιοθήκες άλλων χωρών. Με τήν ένταση τής σκέψεως της, κάθε σελίδα βιβλίου πού είχε ανάγκη φαίνονταν μπροστά της σέ «διόραμα». Εξ άλλου, τό πλείστο του βιβλίου εγράφη, όπως έλεγε η ίδια, με την καθοδήγηση των Διδασκάλων της. Στο «Λαμάσερυ» έλαβε και τίς πρώτες επιστολές των άσαρκων Διδασκάλων. Μερικές έφθαναν με το ταχυδρομείο, άλλες τίς έφερναν απεσταλμένοι των Αιγυπτιακών και Ινδικών μυστηριακών σχολών, αλλά υπήρξαν και επιστολές πού έφθασαν αστρικώς και ξαφνικά έπεσαν στο δωμάτιο. Φυσικά, η Μπλαβάτσκυ κατηγορήθηκε ότι η ίδια εχάλκευσε τίς επιστολές και η Βασιλική 'Εταιρία ψυχικών έρευνών του Λονδίνου, η όποια ανέλαβε την διενέργεια έρευνας υπεστήριξε αυτήν την άποψη, αλλά δεν μπόρεσε νά εξηγήσει πώς  συνέβη να πέσουν από τον αέρα και άλλες επιστολές, όταν η Μπλαβάτσκυ βρισκόταν μίλια μακριά. Επίσης η 'Εταιρία ψυχικών ερευνών απεφάνθη κατά τής Μπλαβάτσκυ, όταν το ζεύγος Καυλόμπ, πού ήσαν υπάλληλοι της Θεοσοφικής εταιρίας, σκηνοθέτησαν, κατά την διάρκεια απουσίας τής Μπλαβάτσκυ, διάφορα «τρυκ» στο δωμάτιά της, για να εξηγήσουν τα φαινόμενα πού συνέβαιναν εκεί.

Η Μπλαβάτσκυ δεν μνησικάκησε. Το ζεύγος Κουλάμπ, είπε, ήσαν δύο φίδια καί τα είχε περισυλλέγει, όταν είχαν ανάγκη από ψωμί και στέγη. ΄Ενας διδάσκαλος είπε: Αν βρείτε στο σπίτι ένα φίδι πεινασμένο και αντί να τού προσφέρετε γάλα, τα κτυπήσετε από το φόβο σας, βγαίνετε από τον δρόμο τής κατανοήσεως. Μην φοβάστε, διότι και τρεις να μείνουν στη Θεοσοφική 'Εταιρία δεν θα χαθεί.

Μή σκέπτεσθε εγωιστικά. ΄Όταν συναντάτε άστεγους και πεινασμένους, αν δεν θέλετε να συμμερίζεσθε το κάρμα τους να στεγάζετε και να τρέφετε, όποιοι κι’ άν είναι ...

Η  πνευματική αξία τής Μπλαβάτσκυ απεδείχθη και στα επόμενα συγγράμματά της και κυρίως την «Μυστική Διδασκαλία» και το «Κλειδί τής Θεοσοφίας».
Δεν ισχυρίσθηκε ποτέ ότι το περιεχόμενο των βιβλίων είναι δικό της και πάντοτε έλεγε ότι τά οφείλει στους διδασκάλους της.
Εν πάση περιπτώσει, το περιεχόμενό τους επιβεβαιώνεται συνεχώς από τις σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις.

Η Μπλαβάτσκυ, εκτός από τα συγγράμματα, έγραφε για τις εφημερίδες άρθρα πάνω σ’ επίκαιρα θέματα . Για τα εγκλήματα, τις αυτοκτονίες, τις επιδημίες, τα διαζύγια, τούς διωγμούς των ερυθροδέρμων και νέγρων, την σκληρότητα των γονέων πρός τα παιδιά, για τον φεμινισμό, τις νέες ανακαλύψεις κ.λ.π.

Αγαπούσε την πατρίδα της, τη Ρωσία, στην οποία ανήκε, καθώς έλεγε, το φυσικό της σώμα, αλλά ήταν αφοσιωμένη στις Ινδίες. Είναι, έλεγε, η υιοθετημένη πατρίδα μου, η αρχαία Ινδία, η χώρα των στοχασμών και των ονείρων της. Υπό την επίδραση τής αγάπης αυτής και των οδηγιών των Διδασκάλων της, αποφάσισε να μεταφέρει την έδρα τής Θεοσοφικής Εταιρίας στις Ινδίες, όπου και παραμένει μέχρι σήμερα.

Αγαπούσε όλους τούς ανθρώπους.

Μολονότι ο χαρακτήρας της ήταν συχνά βίαιος — ίσως από τη μελαγχολική ζωή πού έκανε — αμέσως συνερχόταν και μιλούσε πάλι ήπια, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Μόνον τους ψεύτες και τούς άδικους δέν μπορούσε ν’ ανεχθεί. Τό ελάττωμα της, έλεγε, ήταν νά μή μπορεί νά κρατηθεί  μπροστά στήν υποκρισία καί την αδικία. Έλεγε κατά πρόσωπο όσα άλλοι επιφυλάσσονται νά λένε «στή ράχη» (πίσω από την πλάτη).

Κατά τά άλλα, ήταν μία ψυχή πρόθυμη σέ κάθε θυσία. Στο «Κλειδί τής Θεοσοφίας» λέει:

«Με ερωτάτε πώς εννοώ πρακτικά το Θεοσοφικό καθήκον. Σάς απαντώ ότι το καθήκον μας είναι να πίνουμε χωρίς γογγυσμό, ως τίς τελευταίες σταγόνες, ό,τι μπορεί νά μάς επιφυλάσσει τό κύπελλο τής ζωής· νά δρέπουμε τά ρόδα τής ζωής μόνον γιά να χαρίσουμε σέ άλλους τό άρωμα τους καί μείς νά αρκούμεθα στ’ αγκάθια, άν δεν είναι δυνατόν ν' απολαύσουμε εμείς το άρωμα δίχως νά το στερηθεί κάποιος άλλος».  Αυτή που είπε τούτα τα λόγια έζησε μια πολύ πικρή ζωή. Το σώμα της ήταν τρομερό. Ο Λεντμπήτερ λέγει ότι ίσως μόνον μια ώρα στο 24ωρο δεν υπέφερε από πόνους. Συνήθιζε να νεκρώνει τα νεύρα της με τον καπνό. Κάπνιζε διαρκώς και δεν ήταν αυτό καλό παράδειγμα για τούς νέους πού την τριγύριζαν. Μια φορά, ο Λεντμπήτερ τής είπε «Μαντάμ, είναι σύμφωνο με την απόκρυφη ατραπό πού ακολουθείτε να καπνίζετε τόσο πολύ;». Τού πέταξε ένα επίθετο, διόλου κολακευτικό, και προσέθεσε : «Δεν βλέπεις, αυτό το  παλιοκορμί ; Οφείλω να το διατηρώ, αλλιώς θα γίνω υστερική. Πρέπει νά το συντηρήσω γιατί το χρειάζομαι. Είναι ανάγκη νά τελειώσω μερικά βιβλία, να τελειώσω ορισμένη εργασία, λοιπόν τί να κάνω;»

Ήταν ακούραστη εργάτρια, ξυπνούσε στις 6 το πρωί, ενώ πολλές φορές είχε πλαγιάσει στις δύο μετά τα μεσάνυκτα. Πολλές φορές οι γραμματείς της περίμεναν νά τελειώσει ένα γράμμα στις τρείς τό πρωί γιά νά φύγει μέ τό πρώτο ταχυδρομείο καί πάλι στις έξη ήταν στό πόδι.

Βρισκόταν στις Ινδίες, στο Μαδράς, στα 1885, όταν η υπερκόπωσης την κλόνισε σοβαρά. Οι γιατροί συνέστησαν στον Λεντμπήτερ νά την προσέξει, γιατί μπορούσε να πεθάνει από τή μια μέρα στην άλλη. Ό Λεντμπήτερ αφηγείται άτι ήταν παρών όταν ο Διδάσκαλός της υλοποιήθηκε σέ φυσικό σώμα και πήγε να την δει πέρασε από τόν προθάλαμο, όπου ήσαν άλλα δύο πρόσωπα, και μπήκε στο δωμάτιο όπου η Μπλαβάτσκυ υποτίθεται ότι βρισκόταν στα τελευταία της. Την ρώτησε—καθώς αφηγήθηκε η ίδια την επομένη—εάν ήθελε να κρατήσει ακόμη το σώμα της ή ν' απαλλαγεί από αυτό. Διάλεξε να το κρατήσει, παρ' όλους τούς φοβερούς πόνους. Η «Μυστική Διδασκαλία», σέ 6 τόμους, γράφτηκε ύστερα από την περιπέτεια αυτή.

Η «Μυστική Διδασκαλία» γράφτηκε στο Βύρτσμπουργκ τής Γερμανίας, όπου είχε μεταβεί γι’ ανάπαυσι, κατά σύσταση των γιατρών της. Ύστερα έμεινε στο Λονδίνο. Εκεί τήν ευρήκε ο θάνατος, στις 8 Μαΐου 1891.

Ο Ιδρυτής πρόεδρος τής Θεοσοφικής 'Εταιρίας και συνεργάτης της ΄Ολκοτ βρισκόταν στό Σίδνεϋ τής Αυστραλίας. Έλαβε την είδηση τού θανάτου της τηλεπαθητικώς. Στο ημερολόγιο του, πού συνέτασσε καθημερινώς, υπάρχει η εγγραφή: «8 Μαΐου 1891. Έλαβα ένα μήνυμα περί τού θανάτου τής Ε.Π.Μ.». Στις 9 Μαΐου υπάρχει εγγραφή: «Σήμερα τό πρωί αισθάνθηκα για δεύτερη φορά ότι η Ε.Π.Μ. πέθανε». Την επομένη έλαβε το τηλεγράφημα του θανάτου της...

Τό σώμα της κάηκε στο κρεματόριο τού Γουόκιν και η τέφρα μοιράσθηκε στα τρία: για το αρχηγείο τής Θεοσοφικής 'Εταιρίας στο Άντυαρ, για την έδρα τής Νέας Υόρκης και για το Λονδίνο, τα τρία μέρη όπου είχε μοιράσει τη ζωή της την πνευματική.
Μόνον μέλη τής Θεοσοφικής Εταιρίας παρέστησαν στην κηδεία, κατά την τελευταία θέληση της.

Στη διαθήκη της καθιέρωσε την ετήσιο εορτή τού «Λευκού Λωτού», μέ τήν ακόλουθη παράγραφο; «Επιθυμώ μια φορά το έτος, στην επέτειο τού θανάτου μου να συναθροίζονται μερικοί φίλοι στό αρχηγείο τής Θεοσοφικής Εταιρίας και να διαβάζουν ένα κεφάλαιο από τό «Φως τής Ασίας» τού ΄Εντβιν Άρνολδ καί από τήν «Μπαγκαβάντ Γιτά.

Από τόν επόμενο χρόνο άρχισε η εκτέλεσης τής διαθήκης, όχι μόνο στο ΄Αντυαρ, αλλά και σέ κάθε στοά τής Θεοσοφικής Εταιρίας σέ όλον τον κόσμο. Στο ΄Αντυαρ η σημαία τής Εταιρίας από την ανατολή έως τη δύσι τού ήλιου κυματίζει μεσίστια και η αίθουσα των ομιλιών είναι στολισμένη με άνθη λευκού λωτού, λόγω τού συμβολισμού τους. Δίδονται επίοης βοηθήματα στις οικογένειες των φτωχών ψαράδων τού ΄Αντυαρ. Έτσι διατηρείται η μνήμη για εκείνη πού έδωσε στούς ανθρώπους το χάρτη τής ατραπού πρός την Γνώσιν ...

Ενώ ο Λεντμπήτερ πήγαινε στο Σίδνεϋ, για να παραστεί σέ μία τέτοια εορτή, στις 8 Μαΐου 1917, είχε επικοινωνία με την Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ στο νέο της σώμα, ένα σώμα ανδρικό. Στην ομιλία του ανέφερε λεπτομέρειες για την συνάντηση του αυτή και για την εξέλιξη τής Μπλαβάτσκυ αμέσως υστέρα από την απαλλαγή της από το πρώτο σώμα. Είπε ότι είχε ενσαρκωθεί στο σώμα ενός Ινδού παιδιού 14 ετών, πού είχε πνιγεί σ' ένα ποτάμι και σέ λίγο ξαναζωντάνεψε, αλλά με τελείως διαφορετικά χαρακτήρα ... Πάνω σ’ αυτή την αφήγηση έγιναν πολλές συζητήσεις. Αλλά, αν αφήσουμε τα περιστατικά στο περιθώριο και άν προσέξουμε το μήνυμα πού έδωσε στον Λεντμπήτερ, θα δούμε κάτι πιο ουσιαστικό.

«Σάς χαιρετώ — έλεγε το μήνυμα — όλους εσάς πού συναντάσθε για να εορτάσετε τα γενέθλιά μου στο νέο μου σώμα.

Το δικό μου έργο υπήρξε η σκληρή αποστολή τού σκαπανέος.
Εγώ έφαγα όλη τή μπόρα, Εσείς πλέετε ήσυχα πρός την είσοδο τού λιμανιού. Αλλά και εσείς δεν θα δρέψετε εύκολα τη συγκομιδή ...»

Τα «γενέθλια, άλλοι τα ερμήνευσαν κατά λέξη και είδαν μια καινούργια ενσάρκωση άλλοι είδαν την μετάβαση  σέ ανώτερο κόσμο και την περιβολή με λεπτότερο σώμα. Αλλά, στο πνευματικό της μήνυμα συμφώνησαν όλοι.
Δεν είναι η εποχή μας εκείνη η παλιά εποχή τής μισαλλοδοξίας και τού σκοταδισμού ο κόσμος έχει προχωρήσει στην έρευνα τού ψυχικού κόσμου. Ωστόσο, ένα δύσκολο έργον ευρίσκεται πάντοτε μπροστά σέ κάθε πνευματικό εργάτη.         

Πηγή: ΙΛΙΣΟΣ 1956

THE THEOSOPHIST