ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ

 

ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ του 2011 δίνουν το παρών περίπου 340 Ιππότες του Ναού- χωρισμένοι σε δύο οργανώσεις- με μανδύες, σπαθιά και μεσαιωνικούς σταυρούς, έτοιμοι να υπερασπιστούν τα ιδανικά της ιπποσύνης και των φρουρών του Ναού του Σολομώντα! Κατευθύνονται από «μεγάλους ηγεμόνες», «καγκελαρίους» και «θησαυροφύλακες», ενώ έχουν σε πολλές ελληνικές πόλεις αυτόνομες διοικήσεις- κάτι σαν τον «Καλλικράτη» των... ιπποτών, δηλαδή. Διοργανώνουν σε κεντρικά ξενοδοχεία της Αθήνας διάφορα τελετουργικά ανακήρυξης νέων ιπποτών και απόδοσης τιμών βγαλμένα μέσα από τον Μεσαίωνα.

  Η δήλωση του 32χρονου νορβηγού δράστη του μακελειού στο Όσλο, Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ ότι ήταν μέλος του Τάγματος των Ιπποτών του Ναού και ότι είχε συμμετάσχει τον Απρίλιο του 2002 σε μια συνάντηση στο Λονδίνο με εκπροσώπους- ανάμεσά τους και ένας Έλληνας- της πολυεθνικής οργάνωσης ανέδειξε την παρουσία στη χώρα μας των δεκάδων σύγχρονων… ιπποτών που εξακολουθούν να μάχονται για τα ιδιότυπα «ιδανικά» τους. Αρνούνται όμως με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι έχουν οποιαδήποτε σχέση με τον 32χρονο Νορβηγό που σκότωσε στις 22 Ιουλίου 76 ανθρώπους…

Το αρχαίο ιπποτικό τάγμα ιδρύθηκε το 1118 στην Ιερουσαλήμ αμέσως μετά την Πρώτη Σταυροφορία. Επειδή οι πρώτοι ιππότες εγκαταστάθηκαν γύρω από τον Ναό του Σολομώντα ονομάστηκαν Ιππότες του Ναού ή Ναΐτες και το τάγμα τους Τάγμα του Ναού. Το γεγονός όμως ότι γρήγορα οι Ναΐτες απέκτησαν οικονομική δύναμη και ουσιαστικά δημιούργησαν ένα δικό τους τραπεζικό σύστημα οδήγησε στην απόφαση της διάλυσής τους το 1207 από τον Γάλλο βασιλιά Φίλιππο τον Ωραίο. Το νέο Τάγμα των Ιπποτών φέρεται να δημιουργήθηκε το 1804 από έναν Γάλλο παθολόγο και είχε την υποστήριξη του Ναπολέοντα. Ακολουθούν διάφορες διεργασίες στο εσωτερικό του Τάγματος λόγω και των αλλεπάλληλων πολέμων.

Ένας από τους σύγχρονους ιππότες είχε θεωρηθεί ο Βέλγος Κλέμαν Βάντερμπεργκ, ο οποίος εμφανίζεται ότι είχε στην κατοχή του αρχεία του Τάγματος των Ιπποτών του Μεσαίωνα και πως το 1942 τα παρέδωσε στον πορτογάλο φίλο του Ντον Αντόνιο Περέιρα Σόουσα Φούντες. Αυτός με τη σειρά του, το 1960, τα παρέδωσε στον γιο του… Ντον Φερνάρντο, ο οποίος με βάση την ιδιόμορφη διαδοχή απέκτησε το χρίσμα και τον παγκόσμιο τίτλο του Μεγάλου Διδασκάλου του Τάγματος, το οποίο έχει πιστούς σε 48 χώρες και περισσότερα από 7.000 μέλη. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Τάγμα των Ιπποτών υπάρχει ακόμη στο Περού, στο Μεξικό αλλά και στο… Κονγκό, ενώ μεγάλη ανταπόκριση συναντά σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Το 1995 σημειώθηκε μία από τις πιο σημαντικές διασπάσεις στον κύκλο των σύγχρονων ιπποτών, όταν και δημιουργήθηκε μια νέα παγκόσμια οργάνωση με… πρωταγωνιστή τον αμερικανό «Μέγα Μάγιστρο» Τζέιμς Κάρεϊ και «Μέγα Διοικητή» τον συμπατριώτη του Πάτρικ Ρέα.

Το νέο αυτό «σχισματικό» Τάγμα των Ιπποτών έχει επίσης αναπτυχθεί σε 48 χώρες με 7.500 μέλη. Στην Ελλάδα το εγχώριο Τάγμα αριθμεί 107 μέλη και παραμένει πιστό στον Μεγάλο Διδάσκαλο από την Πορτογαλία. Ιδρύτρια του είναι η κυρία Ρούλα Ρογκάν, η οποία επί σειρά ετών είχε εργαστεί στην ΕΡΤ ως διερμηνέας. Όπως ανέφερε στο «Βήμα», «έχω σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία στο Παρίσι με ιδιαίτερες σπουδές στον Μεσαίωνα. Όταν βρέθηκα το 1999 στην Ιταλία, συναντήθηκα με ιππότες της χώρας αυτής που άρχισαν να με μυούν στα μυστικά του Τάγματος. Τότε όμως ήμουν μια απλή “ντάμα”! Όταν ήλθα στην Ελλάδα, αναζητούσα ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς άτομα για να δημιουργήσουμε και στην Ελλάδα τη δική μας οργάνωση Ναϊτών Ιπποτών, κάτι το οποίο συνέβη το 2001.Μέλη μας είναι μηχανικοί, αρχιτέκτονες, γιατροί και άλλα ευυπόληπτα άτομα». Στον δικτυακό τόπο του ελληνικού Τάγματος των Ιπποτών μνημονεύεται ότι «η πειθαρχία είναι το έμβλημά μας και εμπνεόμαστε από το ψυχικό σθένος των μελών μας, από τα οποία απαιτούμε σεβασμό, αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια». Η κυρία Ρογκάν έχει πλέον τον βαρύγδουπο τίτλο της Μεγαλόσταυρης Μεγάλης Ηγεμόνος και, όπως αναφέρει, «τα μέλη μας συγκεντρώνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε ξενοδοχείο της οδού Καλλιρρόης. Φορούν μια ειδική μπέρτα με τον σταυρό των ιπποτών, την οποία προμηθευόμαστε από κατάστημα ελληνικού νησιού. Ακολουθούμε ένα ειδικό τελετουργικό με ιπποτικούς χαιρετισμούς αλλά και τη διαδικασία εισδοχής νέων ιπποτών που περνούν ένα εξάμηνο δοκιμής για να ενταχθούν στο Τάγμα. Σε αυτές τις συναντήσεις όλοι πρέπει να κινούνται αλλά και να κάθονται με μια ευπρέπεια. Δεν μπορούμε, φέρ΄ ειπείν, να αφήσουμε έναν ιππότη να κάθεται στην καρέκλα του σταυροπόδι…». Αλίμονο…

Στο συγκεκριμένο τάγμα λειτουργούν διάφορες επιτροπές που ασχολούνται με το αναφερόμενο ως φιλανθρωπικό έργο των ιπποτών βοηθώντας παιδιά με νοητικά προβλήματα, διοργανώνοντας συσσίτια απόρων στο Πεδίον του Άρεως, παρέχοντας δωρεάν νομική βοήθεια σε άτομα που έχουν οικονομικά προβλήματα κτλ.

ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΝΑΪΤΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

Στη χώρα μας υπάρχει και ένα δεύτερο «Τάγμα των Ιπποτών του Ναού», το οποίο ιδρύθηκε μετά το μεγάλο παγκόσμιο σχίσμα του 1995 που…κλόνισε τις τάξεις των δραστήριων ιπποτών όλου του σύγχρονου κόσμου. Ηγέτης του είναι το υψηλόβαθμο στέλεχος ασφαλιστικής εταιρείας κ. Παύλος Τσολακιάν, ο οποίος φέρει τον μακρόσυρτο τίτλο του «Μεγάλου Εθνικού Διοικητή της Μεγάλης Επικράτειας της Ελλάδας- Μεγαλόσταυρου Αδελφού Ιππότη». Ο κ. Τσολακιάν, ο οποίος μαζί με έναν άλλον ασφαλιστή από τη Λάρισα ήταν από τους ιδρυτές το 2003 της δεύτερης ελληνικής οργάνωσης Ναϊτών Ιπποτών, αναφέρει ότι «η οργάνωσή μας αριθμεί σήμερα 220 μέλη και ο στόχος της είναι καθαρά φιλανθρωπικός. Δεν έχουμε καμία σχέση με βίαιες συμπεριφορές. Ας σημειωθεί ότι η παγκόσμια οργάνωσή μας έχει αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ»…

Όπως αναφέρεται στο άρθρο 13 του Καταστατικού του Τάγματος που έχει κατατεθεί στο…ταπεινό Πρωτοδικείο, «μέλος μπορεί να γίνει οποιοδήποτε άτομο ανήκον σε αναγνωρισμένο χριστιανικό δόγμα το οποίο είναι έντιμο, σεβαστό και καλής φήμης στην κοινωνία (σ.σ.: ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) και επιθυμεί να υπηρετήσει τις αρχές της Εταιρείας». Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο site του Τάγματος, «μεταξύ των πλέον προεξεχόντων μελών περιλαμβάνονται διάφορα μέλη του Κογκρέσου των ΗΠΑ, πρώην σύμβουλοι του προέδρου των ΗΠΑ, μέλη της ευρωπαϊκής υψηλής αριστοκρατίας, χριστιανοί καθολικοί, χριστιανοί ορθόδοξοι, μέλη Αγγλικανικών και Λουθηρανικών Εκκλησιών, διπλωμάτες και ανώτεροι υπάλληλοι διαφόρων χωρών, των Ηνωμένων Εθνών ή των διακυβερνητικών οργανώσεων και πάνω από εκατό ναύαρχοι και στρατηγοί από διάφορες χώρες». Μάλιστα τμήμα Ναϊτών Ιπποτών εμφανίζεται και ανάμεσα στους στρατιωτικούς του ΝΑΤΟ! Μέλος του ελληνικού τάγματος είχε αποκαλυφθεί προ διετίας ότι ήταν και ένας στρατιωτικός που κατείχε σημαντική θέση στον κομματικό μηχανισμό του ΛΑΟΣ.

Και αυτό το Τάγμα διοργανώνει ειδικές τελετές σε κεντρικά ξενοδοχεία της Αθήνας. Όπως ανέφεραν σε έντυπο που εκδόθηκε σχετικά με την «Τελετή της Εθνικής Περικόσμησης» που πραγματοποιήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2009, «οι νέοι ιππότες και οι νέες αρχόντισσες με κατάνυξη και δέος έδωσαν τον όρκο του Τάγματος, περιεβλήθησαν τον μανδύα, περικοσμήθηκαν με τον Σταυρό του Τάγματος και έλαβαν το ξίφος, σύμβολο δύναμης και ετοιμότητας για να προσφέρουν τις αγαθοεργές υπηρεσίες τους». Στη συνέχεια αναφέρεται ότι οι νέοι «Ιππότες του Ναού» άρχισαν να γλεντούν με…τρόπο και αυτοσυγκράτηση! Όπως περιγράφεται, «ακολούθησε χορός και γλέντι μέχρι κάποια ώρα αφού οι επαγγελματικές υποχρεώσεις των ιπποτών και των αρχοντισσών επιβάλλουν μια κόσμια και συνετή κοινωνική συμπεριφορά και κάποια λογικώς αποδεκτά όρια ακόμα και στη διασκέδαση»…

Πάντως στις τάξεις των Ιπποτών του Ναού κυκλοφορούν φήμες για σειρά δυσαρεστημένων μελών και αποχωρήσεις, ενώ έχουν υπάρξει υπόνοιες για παράτυπες οικονομικές συναλλαγές. Από την άλλη πλευρά, στο Διαδίκτυο έχουν υπάρξει καταχωρίσεις αποχωρησάντων Ελλήνων «ιπποτών» που αναφέρονται σε «επικίνδυνους απατεώνες», σε «συγκεντρώσεις ματαιόδοξων από το Κολωνάκι» και για «νεόπλουτους που καμαρώνουν να φοράνε την μπέρτα».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΒΗΜΑ

 

 

ΑΝΤΙΜΟΝΙΟ STIBIUM

 

ΑΝΤΙΜΟΝΙΟ STIBIUM

 Εισαγωγή 

H εισιτήριος λέξις στον 28ο βαθμό του Ιππότου του Ηλίου είναι Stibium, το οποίο – αν και δεν εξηγείται στο ίδιο το κείμενο του τυπικού- σημαίνει αντιμόνιο.

Tο χημικό στοιχείο αντιμόνιο είναι στοιχείο της πέμπτης ομάδας του περιοδικού συστήματος με σύμβολο Sb (προερχόμενο προφανώς από τη λατινική λέξη stibium). Έχει ατομικό αριθμό 51 και ατομική μάζα 121,75 . Είναι εύθρυπτο μέταλλο, λευκού - γαλαζωπού χρώματος, με μεταλλική στιλπνότητα. Έχει θερμοκρασία τήξης 631 C° και θερμοκρασία βρασμού 1750 C°, ενώ έχει πυκνότητα 6,684 gr/cm3. Δεν επηρεάζεται από τον αέρα σε συνθήκες περιβάλλοντος, ενώ καίγεται παράγοντας φως και λευκό καπνό Sb2O3. Δεν είναι καλός αγωγός της θερμότητας και του ηλεκτρισμού. Έχει 2 σταθερά (121Sb και 123Sb) και 10 ραδιενεργά ισότοπα.

Οι ενώσεις του είναι τοξικές, λιγότερο όμως από τις αντίστοιχες ενώσεις του αρσενικού[1]. Μικρές ποσότητες ενώσεων του αντιμονίου προκαλούν εμετό, ιδιότητα γνωστή από τους αρχαίους χρόνους και το τρυγικό καλιοαντιμονύλιο (υδατοδιαλυτό σύμπλοκο τρυγικό άλας K-Sb) ονομάζεται «εμετική τρυγία»[2] ή «ταρταρικό αντιμόνιο» (antimonium tartaricum). Πασίγνωστο είναι το σφαιρίδιο αντιμονίου, που οι αρχαίοι Ρωμαίοι άφηναν σε ένα ποτήρι με κρασί για να προκύψει ένα εμετικό ποτό (σχηματιζόταν το σύμπλοκο τρυγικών-αντιμονίου), ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν τη συμμετοχή τους στα συμπόσια. 

Η λήψη αντιμονίου μπορεί να οδηγήσει σε δηλητηρίαση. Η δηλητηρίαση αντιμονίου είναι παρόμοια με τη δηλητηρίαση με αρσενικό, μολονότι η τοξικότητα του αντιμονίου είναι κατά πολύ χαμηλότερη από εκείνη του αρσενικού. Η πιο σοβαρή επίπτωση της οξείας δηλητηρίασης αντιμονίου είναι η καρδιοτοξικότητα με αποτέλεσμα μυοκαρδίτιδα.

Σε μικρές δόσεις, το αντιμόνιο προκαλεί πονοκεφάλους, ζάλη και κατάθλιψη.

Σε μεγαλύτερες δόσεις, όπως σε παρατεταμένη επαφή με το δέρμα μπορεί να προκαλέσει δερματίτιδα ή να βλάψει τα νεφρά και το συκώτι.

Στις μέρες μας υπάρχουν λίγες βιολογικές ή ιατρικές εφαρμογές για το αντιμόνιο. Οι αγωγές που περιέχουν αντιμόνιο είναι γνωστές ως antimonials και χρησιμοποιούνται ως εμετικά.

Αρχαιότητα και Μεσαίωνας 

Το αντιμόνιο ήταν γνωστό από την αρχαιότητα. Η ένωση Sb2S3 είναι γνωστή ως στίμμι ή στίβι και αναφέρεται από τον Πεδάνιο Διοσκουρίδη.[3] Μάλιστα, ήταν γνωστό ότι η παρουσία του αντιμονίου σε μικρή αναλογία σε διάφορα μαλακά μέταλλα (επί παραδείγματι στο μόλυβδο), αυξάνει σημαντικά τη σκληρότητά τους.

Το τριθειούχο αντιμόνιο (Sb2S3) αναγνωρίστηκε ήδη από περί το 3.100 π.Χ. στην Προδυναστική Αίγυπτο ως καλλυντικό ματιών. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (Pliny the Elder) περιέγραψε διάφορους τρόπους παραγωγής τριθειούχου αντιμονίου για ιατρικούς σκοπούς, στo μνημειώδες έργο του «Φυσική Ιστορία».

Ο Πλίνιος διέκρινε δυο μορφές αντιμονίου, μια μορφή «αρσενικού» και μία «θηλυκού». Πιθανότατα εννοούσε το τριθειούχο αντιμόνιο ως «αρσενικό» αντιμόνιο, ενώ το φυσικό μεταλλικό αντιμόνιο (ως υπερέχον, βαρύτερο και λιγότερο εύθραυστο to θεωρούσε «θηλυκό» αντιμόνιο).

Ο Διοσκουρίδης ανέφερε ότι το τριθειούχο αντιμόνιο μπορούσε να ψηθεί αν θερμανθεί με (θερμό) ρεύμα αέρα. Η διεργασία που αναφέρει θεωρείται ότι παρήγαγε μεταλλικό αντιμόνιο.

Η πρώτη ευρωπαϊκή περιγραφή μιας διαδικασίας απομόνωσης του αντιμονίου βρίσκεται στο βιβλίο «De la pirotechnia» του 1540 το οποίο συνέγραψε ο Vannoccio Biringuccio και το οποίο προηγείται του διασημότερου βιβλίου του 1556 του Georgious Agricola με τίτλο «De re metallica». Λόγω του βιβλίου αυτού έχει εσφαλμένα αποδοθεί στον Agricola η ανακάλυψη του μεταλλικού αντιμονίου. Δεν πρέπει να λησμονούμε και το σπουδαίο έργο «Currus Triumphalis Antimonii», ήτοι «Το θριαμβώδες άρμα του αντιμονίου» το οποίο περιγράφει την παρασκευή του μεταλλικού αντιμόνιου δημοσιεύτηκε στη Γερμανία το 1604. 

Το καθαρό αντιμόνιο ήταν γνωστό στον περίφημο άραβα Jabir ibn Hayyan από τον 8ο αιώνα. Υπάρχει μια διαφωνία με τον μεταφραστή Marcellin Berthelot ο οποίος δηλώνει ότι το αντιμόνιο δεν εμφανίζεται πουθενά στα βιβλία του Jabir, αλλά άλλοι ισχυρίζονται ότι ο Berthelot μετέφρασε μόνο μερικά από τα λιγότερο σημαντικά βιβλία, ενώ τα πιο ενδιαφέροντα (μερικά από τα οποία περιγράφουν το αντιμόνιο) δεν έχουν μεταφραστεί ακόμα, και το περιεχόμενο τους είναι τελείως άγνωστο. 

Η παρουσία καθαρού αντιμόνιου στο φλοίο της Γης αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Σουηδό γεωλόγο - μηχανικό Anton von Swab το 1783.[4] Παραδοσιακή χρήση του αντιμονίου υπήρξε για αιώνες η κατασκευή κράματος τυπογραφικών στοιχείων (55% Pb + 30% Sb + 15% Sn). Η χρόνια δηλητηρίαση από αντιμόνιο ήταν η επαγγελματική νόσος των τυπογράφων. Σήμερα, η τυπογραφία πραγματοποιείται αποκλειστικά με ηλεκτρονικά μέσα.

 Eτυμολογία και παρετυμολογία

Στην Αρχαία Αίγυπτο οι Αιγύπτιες αρέσκονταν πολύ στο να βάφουν τα μάτια τους.

Στα αιγυπτιακά, αυτή η σκόνη με την οποία βάφονταν ήταν σκόνη θειούχου αντιμονίου και ονομαζόταν στιμ, και από εκεί πέρασε στα αρχαία ελληνικά ως στίμμι ή στίβι.

Η λέξη έχει αρκετές εμφανίσεις στη γραμματεία' για παράδειγμα, στη μετάφραση των εβδομήκοντα της Βίβλου, στον Εζεκιήλ (23:40) διαβάζουμε για μια γυναίκα η οποία μόλις έβλεπε από μακριά να έρχονται άντρες λουζόταν και έβαφε τα μάτια της' εκεί χρησιμοποιείται το ρήμα στιβίζομαι. Μάλιστα, το στίμμι ή στίβι το είπαν και πλατυόφθαλμον, επειδή κάνει τα μάτια να φαίνονται πιο μεγάλα. Αυτό το στίβι το δανείστηκαν οι Ρωμαίοι ως stibium, και η λατινική ονομασία έδωσε και το σύμβολο του αντιμονίου (Sb). Η λέξη, όμως, έχει περάσει από περισσότερους από δύο δανεισμούς. Το λατινικό stibium ή το ελληνικό στίμμι το δανείζονται οι άραβες ως αλ-ιτμίντ (στα αραβικά το αρχικό στ δεν είναι ανεκτό), έτσι η λέξη αλλάζει περισσότερο απ’ όσο θα ανέμενε κάποιος. Από εκεί, τέταρτος δανεισμός, ξαναπερνάει στα λατινικά των αλχημιστών ως athimodium, που δεν ετυμολογεί κατ’ αρχάς τίποτε, τελικά όμως γίνεται atimodium, atimonium, antimonium. Έτσι, από τα ιταλικά, antimonio (πέμπτος πλέον δανεισμός) έχουμε το νεοελληνικό αντιμόνιο (αλλά και «αντεμόνιον» σε μεσαιωνικά αλχημιστικά κείμενα). 

Αν και η λέξη δεν έχει ετυμολογική διαφάνεια, επειδή δε το anti- παραπέμπει αλλού, καλόν είναι να δούμε την καταγωγή παρετυμολογικά. Έτσι, στα γαλλικά το αντιμόνιο λέγεται antimoine και μια πολύ γνωστή παρετυμολόγηση υποστηρίζει ότι προέρχεται από το anti και τη λέξη moine που σημαίνει μοναχός, καλόγερος. Να κάνουμε εδώ μιαν ετυμολογική παρένθεση και να πούμε ότι το γαλλικό moine όπως και το αγγλικό monk (και οι αντίστοιχες ιταλικές, ισπανικές, γερμανικές λέξεις) προέρχονται από το ελληνικό μοναχός, μέσω βεβαίως του λατινικού monachus.

Υποτίθεται λοιπόν πως κάποιοι καλόγεροι σ’ ένα μοναστήρι έβαλαν αντιμόνιο κατά λάθος στο κρασί τους ή ίσως χρησιμοποίησαν μεταλλική κανάτα από κάποιο κράμα του αντιμονίου, με αποτέλεσμα να πεθάνουν όλοι και έτσι πήρε το όνομά του το μέταλλο ως δήθεν «αντικαλογερικό». Φυσικά η ιστορία είναι φανταστική, υπάρχει όμως και άλλη παρετυμολογία, ότι προέρχεται από τα ελληνικά (αντί + μόνος), επειδή το αντιμόνιο δεν αρέσκεται να εμφανίζεται ελεύθερο ( μόνο του) αλλά πάντοτε ενωμένο με άλλα στοιχεία.

 Να σημειωθεί ότι αυτή η σκόνη των ματιών, το αιγυπτιακό στιμ (ή ελληνικό στίμμι), στα εβραϊκά λεγόταν «καχάλ» και κάπως έτσι πέρασε και στις υπόλοιπες σημιτικές γλώσσες. Για τον λόγο αυτό στα αραβικά al-kuhl ονομάστηκε η σκόνη του αντιμονίου, η οποία όσο πιο λεπτόκοκκη ήταν τόσο πιο περιζήτητη εθεωρείτο ως βαφή. Από εκεί προέρχεται και η λέξη αλκοόλ. Πώς φτάσαμε, όμως, από μια λεπτή καλλυντική σκόνη στα οινοπνευματώδη ποτά; Αν και η απόσταση φαίνεται μεγάλη, γεφυρώθηκε στα εργαστήρια των αλχημιστών. Στα ισπανο-αραβικά, al-kuhul ήταν (και είναι ακόμα) η λεπτή σκόνη αντιμονίου και έτσι περνάει και στα λατινικά των αλχημιστών ως alcohol περί το 1300. Για να καθαρίσουν το αντιμόνιο από ακαθαρσίες και να γίνει λεπτόκοκκη η σκόνη, οι αλχημιστές χρησιμοποιούσαν την εξάχνωση (η διαδικασία κατά την οποία ένα στερεό μεταβαίνει απευθείας από τη στερεά κατάσταση στην αέρια και αμέσως μετά ψύχεται και αποτίθεται ως στερεό κι έτσι απαλλάσσεται από τις προσμίξεις). Έτσι, σιγά-σιγά alcohol ονομάστηκαν και άλλες λεπτές σκόνες που είχαν παραχθεί με εξάχνωση. Το αντίστοιχο της εξάχνωσης στα υγρά είναι η απόσταξη, έτσι ο όρος alcohol πέρασε σε εκλεκτά υγρά (ποτά) που παράγονταν με απόσταξη. Αυτό το απόσταγμα θεωρήθηκε πως είναι η πεμπτουσία, το πνεύμα του αποσταζόμενου υγρού, και έτσι ονομάστηκε «alcohol vini», ήτοι το πνεύμα του οίνου, το οινόπνευμα. Μάλιστα αυτή την επέκταση της σημασίας φαίνεται πως την οφείλουμε στον Παράκελσο. 

Σύμβολικές αναπαραστάσεις

Ο Ισαάκ Νεύτων είναι ένα σημαντικό σύμβολο της ανθρώπινης διάνοιας και της δυνατότητάς της να αποκωδικοποιεί τα μυστικά της Φύσης. Θεωρείται μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της φυσικής και των θετικών επιστημών και απέκτησε σημαντική φήμη με το έργο του Philosophiae naturalis principia mathematica (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας) που εκδόθηκε το 1687. Οι θεμελιώδεις συνεισφορές του στην επιστήμη περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τον ποσοτικό προσδιορισμό της βαρυτικής έλξης, την ανακάλυψη ότι το λευκό φως είναι στην πραγματικότητα μίγμα αμετάβλητων φασματικών χρωμάτων και τη διατύπωση του διαφορικού λογισμού (calculus), για τον οποίο βέβαια συγκρούστηκε με τον μαθηματικό και φιλόσοφο Λάιμπνιτς.

 Όμως υπάρχει και μια άλλη σχετικά άγνωστη, μυστηριώδης πλευρά αυτού του λαμπρού επιστήμονα, μια δραστηριότητά του που κράτησε περίπου τριάντα χρόνια, αν και την κράτησε επιμελώς κρυμμένη από τους συγχρόνους και τους συναδέλφους του. Αναφερόμαστε στη συμμετοχή του Νεύτωνα στην μαθητεία της αλχημείας, ή όπως αναφερόταν συχνά στα μέσα του δέκατου έβδομου αιώνα στην Αγγλία, της «Χημείας». Η χρήση των αλχημικών συμβόλων από μέρους του Νεύτωνα ήταν δημιουργική και ανορθόδοξη. Όπως οι περισσότεροι αλχημιστές, χρησιμοποίησε τα πλανητικά σύμβολα για τα γνωστά μέταλλα, και χρησιμοποιημένα τυποποιημένα σύμβολα για τις κοινές ουσίες όπως το αμμωνιακό άλας (χλωρίδιο αμμωνίου), η τρυγία (ανθρακικό άλας καλίου), το βιτριόλιο (θειικό άλας σιδήρου και χαλκού) και τα ισχυρά οξέα.

Ωστόσο, εκτός από αυτά και άλλα καλά γνωστά σύμβολα, δημιούργησε ένα πλήθος προσωπικών εικονογραμμάτων.[5] Τα ευκολότερα για αποκρυπτογράφηση είναι τα σύμβολα του Νεύτωνα για τα μεταλλεύματα. Στο στερεότυπο αλχημικό σύμβολο προστίθεται ένα «o» (από τη λέξη «ore» = μετάλλευμα). Τα υπόλοιπα σύμβολα είναι δυσκολότερο να ερμηνευθούν καθώς ο ίδιος ο Νεύτων δεν τα αποκωδικοποιεί. Φαίνεται, πάντως, πως με την οριζόντια γραμμή υποδεικνύει το άλας, με τον σταυρό πάνω από τον κύκλο υποδεικνύει την αντιμονική ένωση και με τον αστερίσκο την πτητικότητα. Ακολουθεί πίνακας με τα συχνότερα απαντώμενα σύμβολα: 

Ο Παράκελσος πίστευε ιδιαίτερα στη χρήση του αντιμονίου για την παρασκευή φαρμάκων. Έλεγε, μάλιστα, ότι από όλα τα μέταλλα το αντιμόνιο περιέχει το υψηλότερο και ισχυρότερο Arcanum (φάρμακο / ελιξίριο). Αυτό, διότι έχει την ιδιότητα να τον αυτό- εξαγνίζεται, όταν την ίδια στιγμή όλα γύρω του παραμένουν ακάθαρτα. Επιπλέον, εάν δεν υφίσταται τίποτε το υγιές εντός του ανθρωπίνου σώματος, δύναται να μεταμορφώσει το ακάθαρτον εις καθαρόν, όπως επί παραδείγματι στις περιπτώσεις της λέπρας. 

Μετά τον θάνατό του την παράδοση της ευρείας χρήσης του αντιμονίου στην Ιατρική συνέχισαν οι διάδοχοί του, ειδικά στη Γαλλία. Μάλιστα, το 1604 ο Βασίλειος Βαλεντίνος[7] εξέδωσε το σύγγραμά του με τίτλο «Το θριαμβώδες άρμα του Αντιμονίου», το οποίο εξ ολοκλήρου ασχολείται με ιατρικά σκευάσματα από αντιμόνιο. Ο Βαλεντίνος παραδεχόταν στο βιβλίο του ότι πράγματι το αντιμόνιο μπορεί να είναι δηλητηριώδες και, μάλιστα, προσέφερε μια απόκρυφη ετυμολογία γι’ αυτό. Έγραψε ότι η λέξη προέρχεται από της λέξεις anti-monachos. Παρά ταύτα ισχυρίστηκε ότι η χρήση της αλχημείας θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την απελευθέρωση του αντιμονίου από τα τοξικά του αποτελέσματα και την ένταξή του στα πλέον σημαντικά για την υγεία συστατικά.

 H θεραπευτική ικανότητα του Αντιμονίου

Μέχρι πρόσφατα η επιστημονική κοινότητα θεωρούσε ότι ήταν αδύνατος ο μετασχηματισμός (ή κατά την αλχημιστική ορολογία η μεταστοιχείωση) ενός στοιχείου αντιμονίου προκειμένου να παραχθεί ένα ικανό φαρμακευτικό σκεύασμα. Το Πανεπιστήμιο του Μονάχου διέψευσε αυτή τη θεώρηση. Το έτος 1978 στα πλαίσια της εκπόνησης της διδακτορικής του διατριβής στο πεδίο της ιατρικής ο David Schein επιχείρησε να εξετάσει το αληθές περιεχόμενο των καταγεγραμμένων οδηγιών για την παρασκευή φαρμακευτικών σκευασμάτων από αντιμόνιο. «Μήπως επρόκειτο για μία λησμονημένη ουσία υψηλής θεραπευτικής δυναμικής;» έγραφε στις αναφορές του προς την επιβλέπουσα τη διατριβή του ακαδημαϊκή επιτροπή. «Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι κατά τον 1 μ.Χ. αιώνα οι Ρωμαίοι ιατροί ανέφεραν ότι το χρησιμοποιούσαν για την καταπολέμηση του έλκους». Επίσης, στον λεγόμενο Πάπυρο του Έμπερς[8] (16ος π.Χ. αιώνας) αναφερόταν ότι τα συστατικά του αντιμονίου μπορούν να χρησιμοποιηθούν επιτυχώς σε οφθαλμολογικές παθήσεις. Ακόμα και στον Μεσαίωνα το αντιμόνιο συνίστατο για τη θεραπεία των αιμορροΐδων, της λέπρας και του διαφόρων καρκίνων του δέρματος.

Παρά δε τις μάλλον απλές και ιδιαίτερα ακριβείς περιγραφές (σε σχέση με άλλα αλχημιστικά κείμενα) του Βασίλειου Βαλεντίνου για την παραγωγή φαρμάκων από αντιμόνιο υπήρχε ένα σημαντικό πρόβλημα: στις μέρες μας η αρχαία γλώσσα και οι συμβολικές κωδικοποιήσεις των κειμένων κρύβουν πολλά εμπόδια που δυσκολεύουν ακόμα και την πιο απλή υλοποίηση. Επίσης, σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη περί Χημείας, ορισμένα βήματα παραγωγής θεωρούνται ανέφικτα και παράλογα. Επί παραδείγματι, η παραγόμενη αντίδραση όπως περιγράφεται από τον Βασίλειο Βαλεντίνο σχετικά με τις ενώσεις αντιμονίου με οξικό οξύ και αλκοόλη είναι αδύνατη κατά τη σημερινή άποψη.[9] Έτσι, μολονότι ο David Schein προετοιμάστηκε για κάποιες μάλλον δυσάρεστες εκπλήξεις, στην πραγματικότητα όλες οι «αδύνατες» χημικές αντιδράσεις πραγματοποιήθηκαν ακριβώς όπως περιγράφονταν. Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να ακολουθήσει τις αλχημιστικές οδηγίες και το αντιμόνιο κατά κυριολεξία εμφανιζόταν με νέες ιδιότητες (μειωμένη τοξικότητα κατά 60%) οι οποίες επιβεβαίωναν τη «μεταστοιχείωση».[10] Με άλλα λόγια, τα πειράματα επιβεβαίωναν πλήρως τα λόγια του Bαλεντίνου: «Αν και επί της αρχής το αντιμόνιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα καθαρό δηλητήριο, ένα ιδιαίτερα ευγενές δηλητήριο με το οποίο κάποιος μπορεί να εκτελέσει έναν ζώο ή έναν άνθρωπο, μετά την αναδιαστρωμάτωση των στοιχείων μέσα στον άμβικα διά μέσου της σπαγειρικής τέχνης, ένα φαρμακευτικό σκεύασμα αναδύεται από το δηλητήριο».

 Να θυμίσουμε ότι η μελέτη του Dr Shein επιβεβαίωσε και τις παρατηρήσεις του διάσημου αλχημιστή και ιδρυτή του «Laboratorium Soluna» στην πόλη Donauwörth (Γερμανία) Βαρώνου Alexander von Bernus. Αυτός στις αρχές του 20 αιώνα ανακάλυψε εκ νέου τις αρχαίες θεραπευτικές ιδιότητες του αντιμονίου. Δύο δε χρόνια αργότερα ο Achim Stockardt υποστήριξε τις αρχαίες συνταγές αντιμονίου που βασίζονται στα σκευάσματα κολλοειδούς (πόσιμου) χρυσού του Παράκελσου («Aurum Potabile»). Επίσης, παρασκεύασε και έλαιο αντιμονίου συνδυασμένο με βάλσαμο («Oleum antimonii»). Σύμφωνα με την εμπειρία όλων των ανωτέρω το αντιμόνιο ανακουφίζει από πόνους στις αρθρώσεις και τη μυαλγία, μπορεί δε να θεραπεύσει ασθένειες που προκαλούνται από βακτήρια, καθώς και άλλες ιογενείς ασθένειες. Είναι προφανές ότι ο Βασίλειος Βαλεντίνος είχε κατά νου την εξεύρεση μιας αντιβακτηριδιακής ιατρικής εφαρμογής ή ορθότερα ενός αντιβακτιριδιακού ιατρικού σκευάσματος του οποίου την πρόσληψη συνιστούσε για την καλύτερη επούλωση των τραυμάτων. Επομένως, το αντιμόνιο θα λειτουργούσε ως «φιλοσοφικός μαγνήτης», ο οποίος θα αποδεικνυόταν ικανός στο να εξάγει από το ανθρώπινο σώμα καθετί ακάθαρτο, όπως βακτήρια, ιούς, μύκητες, καθώς και τα ματαβολικά ιζήματα, ακριβώς όπως είχαν περιγράψει ο Παράκελσος και Βασίλειος Βαλεντίνος.

 Το αντιμόνιο αλχημιστικά θεωρείται κατάλληλο και για την λεγόμενη «θεραπεία διά της επανασυνδέσεως με τη γη» ή άλλως «θεραπεία της γείωσης» . Αυτό διότι η λήψη αντιμονίου είναι σε θέση να επανεντάξει σώμα, το πνεύμα και την ψυχή τους σε ρυθμικούς κύκλους, στη γη. Το παραδοσιακό αλχημιστικό σύμβολο για το αντιμόνιο είναι η «αυτοκρατορική σφαίρα» η οποία φέρει στο άνω τμήμα της τον κοσμικό σταυρό, εικόνα της παγκόσμιας ολοκλήρωσης. Αντιπροσωπεύει τη δύναμη των τεσσάρων στοιχείων που σχετίζονται με τις κυκλικές πορείες της φύσης. Οι ρυθμοί μέσα στον άνθρωπο ανήκουν επίσης σε αυτό, όπως ο ρυθμός ύπνου-εγρήγορσης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θεωρείτο ότι το αντιμόνιο είναι κατάλληλο για τις διαταραχές του ύπνου που μπορεί να σχετίζονται με συμφόρηση.

Η αυτοκρατορική σφαίρα, την οποία κρατά ο Κρόνος, συμβολίζει το αντιμόνιο  και αντιπροσωπεύει τη δύναμη γείωσης των μετάλλων (J. Isaak Hollandus, theosophische Darstellung zur Alchemie (Topf der Philosophen oder Weisen - 1667)

Εσωτερική - Τεκτονική θεώρηση

Στη διδασκαλία του 28ο βαθμού αναφέρεται επί λέξει: 

«-Δότε μοι την εισιτήριον λέξιν 

- Stibium - Tι σημαίνει αύτη; 

- Το χημικόν στοιχείον, όπερ διά τους αλχημιστάς συνεβόλιζε την πρώτη ύλην όλων των πραγμάτων.»

Πράγματι, καμιά εσωτερική και ειδικότερα αλχημιστική εργασία δεν μπορεί να αρχίσει ή να λάβει χώρα προτού ο μύστης να έχει πλήρη επίγνωση της πρώτης ύλης του, δηλαδή του πρωτότυπου υλικού του. Εντούτοις, αυτό είναι ένα θέμα που περιπλέκει τους νεόφυτους στα μυστήρια καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων, δεδομένου ότι οι αλχημιστές έχουν περιγράψει την πρώτη ύλη με συμβολικούς όρους, οι οποίοι τις περισσότερες φορές δεν ομοιάζουν με κάτι απτό, κατανοητό και συγκεκριμένο. Στα κλασσικά αλχημικά έργα μπορούμε να διαβάσουμε ότι η πρώτη ύλη είναι ο αιθέρας, ο μόλυβδος, ο δράκος, η δροσιά, το ύδωρ της ζωής, η πέτρα του αετού, το δηλητήριο, το γάλα της παρθένου, το χάος, το μέλι, ο χρυσός, το ασήμι, το αντιμόνιο.

Στον τεκτονικό συμβολισμό ο νεόφυτος αναζητά διά των περιπλανήσεών του να συνενώσει τις δυνάμεις των ανώτερων και των κατώτερων. Εφόδιό του είναι η «κρόνια» πρώτη ύλη, το ισχυρότερο δηλητήριο και το υπέρτατο φάρμακο. Αυτός είναι και ο λόγος που συμβολίζεται με την αυτοκρατορική σταυροφόρο σφαίρα (σύμβολο της λειτουργίας των Κόσμων εντός της καρδίας του Θεού). Γιατί, όμως, ο Κρόνος σχετίζεται με το αντιμόνιο; Ο Κρόνος αντιπροσωπεύει την αρχέγονη «πύλη του Σκότους», μέσα από την οποία πρέπει να περάσει η ύλη «για να ανανεωθεί στο Φως του παραδείσου». Ακριβώς, όπως ο Ιππότης του Ηλίου αναμετράται «με την ατέλειαν των όντων», ερχόμενος εκ του κέντρου του ερέβους, μεταβαίνων προς το Φως και, τελικώς, προς τη Θεότητα (per lumina ad numina).

 Ο Κρόνος, όμως, κατά τους νεοπλατωνικούς παύει να συνέχεται με τη δυστυχία και τη στέρηση και καθίσταται υπέρτατη μορφή στο φιλοσοφικό πάνθεον. Κατά τον Πλωτίνο συμβολίζει το καθαρό πνεύμα. Είναι ο γεννήτωρ του εν σιγή διαλογισμού[11] και, για τον λόγο αυτό, θεωρείται ο προστάτης των αλχημιστών. Ο «Κρόνιος Αντιμών» αποκαλείται «πατήρ των μετάλλων» και οι αλχημιστές τον ταυτίζουν με τον Βοόζ τον προπάππο του Δαυίδ[12].

 Να θυμίσουμε ότι αλχημιστικά ο χρυσός (λέων) καθαρίζεται μόνον όταν ενωθεί με το αντιμόνιο (λύκος). Η επιλογή του συγκεκριμένου ζώου δεν είναι τυχαία. Ο (φαιός) λύκος είναι το τέκνο του Κρόνου και είναι αυτός που μπορεί να καθαρίσει τον «βασιλέα» και να το καταστήσει λαμπερό και χωρίς καμία «κηλίδα» (βλ. ανωτ. και την απάντηση κατά το χειρόγραφο Francken). Αυτό θυμίζει την αναφορά του Maier που στο έργο του Atlanta fugiens γράφει: «Πιάσε τον φαιό λύκο, το τέκνο του Κρόνου … και δώσε του το σώμα του Βασιλέως και όταν το καταβροχθίσει, άναψε μια μεγάλη πυρά και ρίξε μέσα τον λύκο. Όταν ο λύκος αποτεφρωθεί, ο Βασιλεύς θα απελευθερωθεί και πάλι». Με άλλα λόγια, για τον καθαρισμό του χρυσού (Βασιλεύς) και την απομάκρυνση των ακαθαρσιών (κηλίδες) αυτός ενώνεται με το αντιμόνιο (λύκος). Το αντιμόνιο (όπως ο λύκος) «καταπίνει» τις ακαθαρσίες και για τον λόγο αυτό στην αλχημιστική βιβλιογραφία αναφέρεται ως «μαγνήτης των φιλοσόφων», «λύκος των μετάλλων», «πύρινος δράκων» ή «λουτρό του Βασιλέως».

 

Michael Maier: Atlanta fugiens

 Αντί επιλόγου                                                                                                                   

Ο Rudolf Steiner, ο πνευματικός θεμελιωτής της ανθρωποσοφίας, ανέφερε ότι ο λόγος για τη μεγάλη καθολική θεραπευτική δύναμη του αντιμονίου βρίσκεται στην ακόλουθη σχέση: όπως ο άνθρωπος στέκεται ανάμεσα στο ζωικό και το αγγελικό βασίλειο, το αντιμόνιο ούτε ορυκτό ούτε μετάλλευμα μπορεί να θεωρηθεί, ούτε κρύσταλλο ούτε μέταλλο - και ο άνθρωπος και το αντιμόνιο είναι «υπάρξεις ενδιάμεσες». Ως εκ τούτου κατά τον Steiner: «Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι το αληθές αντιμόνιο», η αληθής πρώτη ύλη.  

1.Το αντιμόνιο είναι γνωστό από την αρχαιότητα ως προϊόν της αναγωγής του ορυκτού αντιμονίτη (Sb₂S₃), αν και αρχικά είχε θεωρηθεί ως ένα είδος μολύβδου. Ακόμα και σήμερα ο αντιμονίτης είναι το πιο άφθονο ορυκτό του αντιμονίου και γι' αυτό χρησιμοποιείται για την παραλαβή του στοιχείου. Συγκεκριμένα, ο αντιμονίτης πυρώνεται για να παράγει το οξείδιο του αντιμονίου, το οποίο με τη σειρά του ανάγεται με άλας και λεπτά διαμελισμένο σίδηρο ή άνθρακα. Άλλο σημαντικό ορυκτό του αντιμονίου είναι ο βαλεντινίτης (Sb₂O₃). Σε υψηλό βαθμό καθαρότητας το αντιμόνιο παράγεται ηλεκτρολυτικά απευθείας από τα θειούχα ορυκτά του. 

2. Στους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους με το όνομα «τρυγία» εννοείτο ένα  παραπροϊόν της ζύμωσης των σταφυλιών.

3. Ο  Διοσκουρίδης (40 - 90 μ.Χ.) ήταν σημαντικός ιατρός, φαρμακολόγος και βοτανολόγος από την πόλη Ανάζαρβο της Κιλικίας, γνωστός για το πεντάτομο έργο του «περί ύλης Ιατρικής». Αναμφισβήτητα, άσκησε τη μεγαλύτερη επιρροή στη φαρμακολογία μέχρι το 1600 μ.Χ.. Υπάρχουν πολλά αντίγραφα του έργου του που χρονολογούνται μέχρι και τον 5^ο αιώνα. Θεωρείται ο μεγαλύτερος φαρμακολόγος και φαρμακογνώστης της αρχαιότητας, η επιστημονική προσφορά του οποίου δικαίως θεωρείται εφάμιλλη με εκείνη του Θεοφράστου στη Βοτανική.

4. Το δείγμα συλλέχθηκε από το ορυχείο Sala Silver στο προάστιο Bergslagen της Sala,Vastmaland της Σουηδίας.

5. Bλ. Boas M., Rupert Hall A., Newton's Chemical Experiments, Archives internationales d'histoire des sciences, 1958, 113-152. Πρβλ. και Westfall  R., Never at Rest: A Biography of Isaac Newton, Cambridge University Press, Cambridge, 1980, 299-308, 527-529.

6. Sämtliche Werke, vol. III, Aschner-edition, 151 

7. Βασίλειος Βαλεντίνος (Basilius Valentinus, 1394; – α’ μισό 15ου αι.). Πρόκειται μάλλον για το εκλατινισμένο όνομα κάποιου Γερμανού αλχημιστή, του οποίου το ακριβές όνομα δεν γνωρίζουμε αν και ορισμένοι θεωρούν ότι ήταν ο Johann Tholde από την Έσση και για τον οποίο οι υπάρχουσες πληροφορίες είναι μάλλον  αντικρουόμενες. Φαίνεται ότι ταξίδεψε στην Ισπανία, στην Αγγλία και στην Ολλανδία και τελικά, το 1413, αποσύρθηκε σε μοναστήρι Βενεδικτίνων στην Ερφούρτη. Θεωρείται πρωτοπόρος για την εποχή του στον τομέα των χημικών ερευνών. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την έρευνα του αντιμονίου (προς τιμήν του ονομάστηκε βαλεντινίτης μια ποικιλία αντιμονίου) και ανακάλυψε το υδροχλωρικό οξύ, την αμμωνία και ένα είδος πυρίτιδας. Έγραψε διάφορες μελέτες σχετικά με τις έρευνές του, που ωστόσο αποσκοπούσαν στην εύρεση της φιλοσοφικής λίθου και οι οποίες είδαν το φως της δημοσιότητας περίπου δύο αιώνες μετά τον θάνατό του. Χάρη σε αυτές, μάλιστα, θεωρήθηκε πατέρας της σύγχρονης χημείας. 

8. Τhe Ebers Papyrus, also known as Papyrus Ebers, is an Egyptian medical papyrus of herbal knowledge dating to c. 1550 BC. Among the oldest and most important medical papyri of ancient Egypt, it was purchased at Luxor (Thebes) in the winter of 1873–74 by Georg Ebers. It is currently kept at the library of the University of Leipzig, in Germany. 

9.  Ulrich Arndt, Alchemy & Paracelsus Medicine, Paracelsus, 2005, 12-17.

10. Βλ. Shein D.A., Basilius Valentinus and his tinctures from Antimony, Inner Garden Foundation, 2010.

11. De occulta philosophia, 1510

12. Βλ. Geheime Figuren der Rosenkreuzer, Altona 1785     

 

----------------------

 

Βιβλιογραφία 

• Boas M., Rupert Hall A., Newton's Chemical Experiments, Archives internationales d'histoire des sciences, 1958, 113-152. 

• Cheak A., Alchemical Traditions: From Antiquity to the Avant-Garde, Numen Books, Melbourne, 2013. 

• De Hoyos A., Scottish Rite Ritual - Monitor &Guide, The Supreme Council Southern Jurisdiction, 2008. 

• Kieffer C.M., Mots de Passe, Mots Sacrés, Sigles, Formules et Lettres du Discours Maçonnique, Suprême Conseil, Grand Orient de France, Grand Collège du Rite Écossais Ancien Accepté, Aréopage Sources, Paris, 1981. 

• Ligou D. (dir.), Dictionnaire de la Franc-maçonnerie, Presses Universitaires de France, 4éme édition, 1998. 

• Saint-Gall M., Dictionnaire du Rite Écossais Ancien et Accepté, Éditions Télètes, 

• Shein D.A., Basilius Valentinus and his tinctures from Antimony, Inner Garden Foundation, 2010. 

• Vuillaume, Manuel Maconnique ou Tuileur des divers Rites de Maconnerie, 1830. 

• Westfall R., Never at Rest: A Biography of Isaac Newton, Cambridge University Press, Cambridge, 1980.Ulrich Arndt, Alchemy & Paracelsus Medicine, Paracelsus, 2005, 12-17. 

• Ύπατον Συμβούλιον, Τυπικόν του 28ου Βαθμού, του Ιππότου Ηλίου του ΑΑΣΤ, εν Αθήναις, 1957.

 

 

 

ΠΕΡΙ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΚΕΨΗ.

ΠΕΡΙ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΚΕΨΗ.

 

Ευχαριστώ θερμά τον αδελφό μας Βασίλη Μαρή εκλεκτό προσωπικό μας φίλο και διακεκριμένο Δικηγόρο των Αθηνών ο οποίος προθύμως απεδέχθην την παράκληση μου όπως έλθει ειδικώς στην Κρήτη και ιδιαίτερα στην Στοά μας ίνα  προσφέρει και αυτός εις το Πνευματικό έργο του ΤΑΛΩ. Από σήμερον ο πολύ αγαπητός αδελφός μας ενεγράφη με  την εξαίρετη ομιλίαν του εις τον κατάλογο των αδελφών που έχουν τιμήσει το βήμα μας και λαμπρύνει τις εργασίες μας. Δια τον λόγο αυτόν και πάλι τον ευχαριστούμε και μάλιστα διπλά διότι χωρίς να λογαριάσει έξοδα και κόπους μετέχει σήμερον ενεργώς εις τας εργασίας μας και προσέφερε τις πολύτιμες γνώσεις του με την μακροχρόνια εμπειρία του εις την φιλοσοφία.

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ μας αναφέρθηκε σήμερον σε ένα καίριο θέμα που ομολογουμένως έχει προβληματίσει από την αρχαιότητα κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο και το γενικό συμπέρασμα που εξάγεται είναι μεν από θρησκευτικής πλευράς όπως ανέφερε ο Ομιλητής ότι για τον ΘΕΟ δεν υπάρχει χρόνος, αλλά αιωνιότητα με την έννοια της άχρονης παρουσίας μέσα στην οποία δεν έχουν νόημα οι έννοιες παρελθόν, παρόν και μέλλον δια δε την φιλοσοφία αυτό που υποστήριζε ο ΑΙΣΤΑΙΝ ότι ο χρόνος δεν έχει νόημα παρά μόνον όταν συνδέεται με την έννοια του χώρου δηλαδή με την νέα τετραδιάστατη συμπαντική πραγματικότητα αυτή του χωροχρόνου. Την έννοια αυτήν την υποστήριξε πρώτος ο ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΜΙΝΚΟΦΣΚΙ το 1908,δια τον λόγο αυτόν το χωροχρονικό συνεχές καλείται και <<ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΙΝΚΟΦΣΚΙ>>ή απλώς ΚΟΣΜΟΣ. Ο χώρος και ο χρόνος κατά του Μινκόφσκι χωρισμένοι ο ένα ς από τον άλλο είναι καταδικασμένοι να καταντήσουν απλαί σκιαί και μόνον ένα είδος συννενόσεως των δύο θα διατηρήσει ανεξάρτητη τινά οντότητα.

Αναφέρω επίσης κάτι το παράδοξο δια τον χρόνο τον οποίον αναφέρουν οι αρμόδιοι Επιστήμονες. Εάν άνθρωπος τις ταξιδεύσει στο διάστημα δια 1 χρόνο με ταχύτητα μεγαλυτέρα του φωτός και επιστρέψει μετά θα έχουν περάσει περίπου 100 γήινα χρόνια και εδώ θα έχουν πεθάνει όσους γνώριζε καθώς και οι εξελίξεις της Επιστήμης θα τον κάνουν να αισθάνεται σαν ένας αγγράμματος.

ΤΥΠΙΚΟ 15ου ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΥ ΒΑΘΜΟΥ - ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ή ΤΟΥ ΞΙΦΟΥΣ

 

                                                               15ος ΒΑΘΜΟΣ

ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ή ΤΟΥ ΞΙΦΟΥΣ

ΤΑΞΙΣ

Θέσις τής δεξιάς επί τού αριστερού ώμου.

☆

ΣΗΜΕΙΟΝ

Ό ευρισκόμενος έν τάξει καταβιβάζει τήν δεξιάν οφιοειδώς πρός τό δεξιόν ισχίον καί ταυτοχρόνως ξιφουλκεί διά τής αυτής χειρός καί εκτελεί κίνησιν επιθέσεως.

☆

ΧΕΙΡΑΨΙΑ

Λαμβάνει καί υψώνει εκάτερος διά τής αριστεράς χειρός την αριστεράν, χείρα τού άλλου μέ τόν βραχίονα πρός τά άνω τεταμένον, καί διά τής δεξιάς εκτελεί κίνησιν επιθέσεως διά τού ξίφους· ΣΑΔΥΟΙ ερωτά ο πρώτος, ΝΙΜΑΙΝΕΒ αποκρίνεται ο δεύτερος.

☆

ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

Πέντε μεγάλα βήματα μέ τό ξίφος υψωμένον.

☆

ΚΡΟΥΣΙΣ

00000 00

  ΗΛΙΚΙΑ

Εβδομήκοντα έτη.

☆

ΙΕΡΑ ΛΕΞΙΣ

ΝΩΔΟΦΑΡ σημαίνει «τόπος αναπαύσεως» είναι τό όνομα τής θέσεως, όπου τό πρώτον εστάθμευσαν οι Εβραίοι μετά την έξοδον έκ τής Αίγυπτου.

☆

ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ! ΛΕΞΙΣ

ΜΪΑΜΜΑΗ UOROBAHAI (= διάβασις υδάτων).

☆

ΜΕΓΑΛΗ ΛΕΞΙΣ

ΙΒΑ MUOLLAHCS OLIHCS ή LALAHCS (= ο πατήρ θ’ αποδώση τήν λείαν).

 

  ΚΑΤΗΧΗΣΗ – ΕΡΜΗΝΕΙΑ        

 

XV.

ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ Ή ΤΟΥ ΞΙΦΟΥΣ

KNIGHT OF THE EAST OR OF THE SWORD

(Ιππότης της Ανατολής, του Ξίφους, ή του Αετού)

     Knight of the East, of the Sword, or of the Eagle

 

   

Ο Βαθμός αυτός, όπως και όλοι οι άλλοι στον Τεκτονισμό, είναι συμβολικός. Αν και βασίζεται στην ιστορική αλήθεια και την αυθεντική παράδοση, είναι παρ’ όλα αυτά μια αλληγορία. Το κυρίαρχο δίδαγμα του Βαθμού είναι η Πίστη προς το καθήκον και η Συνεχής, Επίμονη Προσπάθεια υπό δύσκολες και αποθαρρυντικές συνθήκες.

Ο Τεκτονισμός είναι δεσμευμένος από την σταυροφορία του - εναντίον της άγνοιας, της αδιαλλαξίας, του φανατισμού, της προκαταλήψεως, της ασπλαχνίας και της πλάνης. Δεν αρμενίζει σε πολυταξιδεμένες γαλήνιες θάλασσες, με ούριους ανέμους προς ασφαλείς λιμένες, αλλά συναντά, και πρέπει να ξεπεράσει, πολλά αντίθετα ρεύματα και ισχυρούς ενάντιους ανέμους, ή απόλυτη άπνοια.

Τα βασικά εμπόδια στην επιτυχία του είναι η απάθεια και η έλλειψη πίστης από τα ίδια του τα εγωπαθή τέκνα, καθώς και η νωχελική αδιαφορία των υπολοίπων ανθρώπων. Ανάμεσα στον αχό, την σύνθλιψη και το άγχος της ζωής και της εργασίας, και στην αναταραχή και τις φωνές των πολιτικών, δεν ακούγεται ούτε και λαμβάνεται υπ' όψιν η ήσυχη και ήρεμη φωνή του Τεκτονισμού. Το πρώτο δίδαγμα που μαθαίνει κάποιος που ασχολείται με το οποιοδήποτε σοβαρό έργο μεταρρύθμισης ή φιλανθρωπίας, είναι ότι οι άνθρωποι παραμένουν βασικά αδιάφοροι, χλιαροί και ασυγκίνητοι σε οτιδήποτε δεν αφορά την προσωπική ευημερία και το άμεσο συμφέρον τους. Όλα τα μεγάλα έργα των ανθρώπων, εκείνων που μάχονται να επιτύχουν την τελειότητα, δεν οφείλονται στις ενωμένες προσπάθειες των πολλών, αλλά σ’ εκείνες των ολίγων. 

Ο ενθουσιώδης άνθρωπος που φαντάζεται ότι μπορεί να εμπνεύσει τα πλήθη που βρίσκονται γύρω του με τον δικό του ενθουσιασμό, ή ακόμη και τους λίγους που έχουν συνδεθεί μαζί του ως συνεργάτες, κάνει μεγάλο λάθος. 

Και πολύ συχνά η συνειδητοποίηση αυτού του λάθους ακολουθείται από αποθάρρυνση και αγανάκτηση. Να κάνει τα πάντα, να πληρώνει για όλα, να υποφέρει για τα πάντα και όταν, παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες, καταφέρει να επιτύχει και να αποπερατώσει ένα μεγάλο έργο, τότε βλέπει όλους εκείνους που του εναντιώθηκαν ή κοιτούσαν το έργο του ψυχρά και αδιάφορα, να αξιώνουν όλες τις αμοιβές και τους επαίνους: αυτό είναι το σύνηθες και σχεδόν παγκόσμιο πεπρωμένο του ευεργέτη του ανθρωπίνου γένους.

Αυτός που προσπαθεί να υπηρετήσει, να ωφελήσει και να βελτιώσει τον κόσμο είναι σαν τον κολυμβητή που μάχεται ενάντια στο δυνατό ρεύμα ενός ποταμού, όπου τα κύματά του υψώνονται θυμωμένα από τους ανέμους. Πολύ συχνά τον πλακώνουν, και άλλες φορές τον πηγαίνουν προς τα πίσω και τον εμποδίζουν. Οι περισσότεροι άνθρωποι παραδίδονται στην βία του ρεύματος που τους ξεβράζει μέχρι την ακτή ή παρασύρονται από τη ταχύτητά του, και μόνο ελάχιστες φορές μία γενναία καρδιά με δύο ρωμαλέα χέρια προχωρεί εμπρός, στην τελική επιτυχία.

Τα εμπόδια που αναταράσσουν, παρενοχλούν και παρεμποδίζουν περισσότερο το ρεύμα της προόδου είναι αυτά που παραμένουν ακίνητα και σταθερά, όπως είναι ένας βράχος ή ένα κομμένο κομμάτι ξύλου που είναι σφηνωμένα στον πυθμένα, και γύρω τους κυλάει ο ποταμός. Τα εμπόδια είναι οι Τέκτονες που αμφιβάλουν, έχουν ενδοιασμούς και αποθαρρύνονται. Που δεν έχουν πίστη στην ικανότητα του ανθρώπου να βελτιώνεται.

Που δεν είναι διατεθειμένοι να εργαστούν σκληρά για το συμφέρον του συνόλου της ανθρωπότητας. Που αναμένουν από τους άλλους να κάνουν τα πάντα -ακόμα και εκείνα
για τα οποία δεν είναι αντίθετοι και δε τα χλευάζουν- ενώ αυτοί κάθονται και χειροκροτούν μην κάνοντας τίποτε άλλο, ή προφητεύοντας την αποτυχία του έργου.

Υπήρχαν πολλοί τέτοιοι κατά την ανοικοδόμηση του Ναού. Υπήρχαν προφήτες του κακού και της δυστυχίας. Οι αδιάφοροι και οι απαθείς, εκείνοι που μέριαζαν και μειδιούσαν, και εκείνοι που πίστευαν ότι υπηρετούσαν τον Θεό, εάν κάποια φορά χειροκροτούσαν χαλαρά.
Υπήρχαν τα κοράκια που έκραζαν κακούς οιωνούς και εκείνοι που μουρμουρίζοντας, μιλούσαν για την ανοησία και την αποτυχία της προσπάθειας.

Στον κόσμο υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Και είναι ακόμα πολυπληθείς, όπως ήταν και τότε.

Όμως, έστω και αν οι προοπτικές ήταν δυσοίωνες και αποθαρρυντικές, έχοντας να αντιμετωπίσουν την απάθεια από μέσα και την μεγάλη αντίθεση από έξω, οι αρχαίοι αδελφοί μας συνέχισαν τις προσπάθειες τους. Ας τους αφήσουμε να ασχολούνται με το καλά έργα, και. όταν και για εμάς -όπως ήταν και για εκείνους- η επιτυχία είναι αβέβαιη, μακρινή και αμφίβολη, ας θυμηθούμε ότι η μόνη ερώτηση που μπορούμε να κάνουμε, ως αληθείς άνθρωποι και Τέκτονες, είναι το τι απαιτεί το καθήκον και όχι ποιο θα είναι το αποτέλεσμα και η ανταμοιβή μας εάν πράξουμε το καθήκον μας.

Συνεχίστε την εργασία βαστώντας ανά χείρας το Ξίφος και το Μύστρον!

Ο Τεκτονισμός διδάσκει, ότι ο Θεός είναι ένα Πατρικό Ον (Paternal Being) -όπως αυτό εκφράζεται από τον τίτλο Πατήρ- που ενδιαφέρεται για τα πλάσματά Του. Ο τίτλος αυτός υποδηλώνει μία έννοια, που ήταν άγνωστη σε όλα τα Παγανιστικά συστήματα, και που
δεν διδασκόταν σε πολλές φιλοσοφικές θεωρίες. Είναι η έννοια του Πατρός, όχι μόνο προς τα φωτοβόλα όντα άλλων σφαιρών, των Υιών του Φωτός, κατοίκων των Ουρανίων κόσμων, αλλά και προς εμάς, τους πτωχούς, αδαείς και αναξίους. Είναι ο Πατήρ που ευσπλαχνίζεται τους σφάλλοντες, συγχωρεί τους ενόχους, αγαπά τους εντίμους, γνωρίζει την ύπαρξη των ταπεινών και υπόσχεται την αιώνια ζωή σε όλους εκείνους που Τον εμπιστεύονται και Τον υπακούουν.

Χωρίς την πίστη σε Αυτόν, η ζωή είναι άθλια, ο κόσμος είναι σκοτεινός, το Σύμπαν απογυμνώνεται από την λαμπρότητά του, ο νοητικός δεσμός με την φύση διαρρηγνύεται, η γοητεία της ύπαρξης διαλύεται, η μεγάλη ελπίδα χάνεται και το μυαλό, σαν ένα αστέρι που εκσφενδονίστηκε από την τροχιά του, περιπλανιέται μέσα στην άπειρη έρημο των συλλογισμών του, χωρίς επίκεντρο, ροπή, προορισμό ή κατάληξη.

Ο Τεκτονισμός διδάσκει, ότι, από όλα τα γεγονότα και τις ενέργειες που λαμβάνουν χώρα στα σύμπαντα και στην αιώνια ακολουθία των εποχών, δεν υπάρχει ούτε ένα, έστω και ελάχιστο, το οποίο ο Θεός να μην είχε εξ αρχής προβλέψει με όλη την ευκρίνεια της άμεσης όρασης Του (που λειτουργεί ταυτόχρονα στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον), συνδυάζοντας τα πάντα έτσι, ώστε η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου να καταστεί το όργανό Του, όπως όλες οι άλλες δυνάμεις της Φύσεως.

Διδάσκει ότι η ψυχή του ανθρώπου έχει δημιουργηθεί από Αυτόν για έναν σκοπό. Ότι εντός της, σε κάθε αναλογία και σε κάθε τμήμα της, που έχει πλαστεί με περισσή τέχνη, βρίσκεται μία απόρροια του πνεύματός Του. Η φύση της, η ανάγκη, και το πεπρωμένο της είναι η αρετή. Είναι πλασμένη, και διαμορφωμένη με τέτοιο τρόπο, με τόση ακρίβεια ισορροπημένη και με απόλυτη αναλογία σε κάθε της τμήμα, ώστε οποιοδήποτε αμάρτημα εισβάλλει εντός της, της προξενεί δυστυχία. Οι φαύλες σκέψεις είναι για αυτήν σαν τις σταγόνες του δηλητηρίου και οι ένοχες επιθυμίες, που αγγίζουν ωσάν την πνοή του ανέμου τις λεπτές χορδές της, δημιουργούν πληγές τόσο θανατηφόρες, όπως οι ανοικτές πληγές της πανούκλας επάνω στο σώμα. Είναι πλασμένη για την αρετή και όχι για την φαυλότητα, με τελικό της σκοπό να αποκτήσει την αγνότητα, την ευτυχία και την καλοσύνη. Μάταια θα προσπαθούσαμε να κάνουμε το βουνό να κατέβει στην πεδιάδα. Μάταια θα προσπαθούσαμε να στρέψουμε την τρικυμιώδη θάλασσα από τις ακτές για να πάψουν τα κύματα να χτυπούν την παραλία. Μάταια θα προσπαθούσαμε να σταματήσουμε τα αστέρια από την πορεία τους.
Εξίσου μάταια θα προσπαθούσαμε να αλλάξουμε και οποιονδήποτε νόμο της φύσεως μας. Ένας από τους νόμους που εκστομίστηκε από τον Θεό και διεισδύει σε κάθε νεύρο και ιστό, σε κάθε δύναμη και στοιχείο της ηθικής συνειδήσεως που Αυτός μας έχει δώσει, είναι ότι πρέπει να πράττουμε το αγαθό και να είμαστε ενάρετοι. Εάν μας προκαλεί ο πειρασμός θα πρέπει να αντιστεκόμαστε. Οφείλουμε να ελέγχουμε τα αχαλίνωτα πάθη μας και να σταματούμε τις ηδυπαθείς ορέξεις μας. Αυτά, δεν αποτελούν τις οδηγίες μίας δεσποτικής θελήσεως, ούτε και κάποιου αμείλικτου και ανέφικτου νόμου, αλλά είναι μέρος του μεγάλου και σταθερού νόμου της αρμονίας που συγκροτεί το Σύμπαν σε σύνολο: δεν πρόκειται για την απλή υπακοή σε μία δεσποτική θέληση, αλλά για την υπαγόρευση της Αιωνίου Σοφίας.

Γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι αγαθός, και ό,τι πράττει είναι ορθό. Αναγνωρίζοντας αυτό, τα έργα της δημιουργίας, οι αλλαγές της ζωής, τα πεπρωμένα της αιωνιότητας, όλα φανερώνονται εμπρός μας, όπως οι νόμοι και οι παροτρύνσεις της άπειρης αγάπης. Στη συνέχεια, αναγνωρίζουμε ότι η αγάπη του Θεού λειτουργεί με εκπορεύσεις, όπως και ο
ίδιος, ευρισκόμενη πέρα από κάθε σκέψη και φαντασία, πέρα από κάθε επίπεδο καλοσύνης και δόξας. Και ο μόνος λόγος που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την αγάπη Του, είναι, πως αυτή, είναι υπερβολικά μεγαλειώδης για να κατανοηθεί από εμάς. Η αγάπη του Θεού φροντίζει τα πάντα και δεν παραμελεί τίποτα. Προνοεί τα πάντα, παρέχει τα πάντα και πραγματοποιεί σοφούς εναρμονισμούς για όλα, για τα γηρατειά, την νηπιακή ηλικία, την ωριμότητα και την παιδική ηλικία, για κάθε σκηνή της ζωής που διαδραματίζεται σ’ αυτόν ή σε κάποιον άλλον κόσμο: για την στέρηση, την αδυναμία, την χαρά, την λύπη, ακόμα και για την αμαρτία. Εποίησε τα πάντα αγαθά, καλά και ορθά και έτσι θα παραμείνουν στους αιώνες. Διαμέσου της ατελεύτητης συνέχειας των εποχών, το φως της ευεργεσίας του Θεού θα λάμπει στο εξής, αποκαλύπτοντας τα πάντα, ολοκληρώνοντας τα πάντα, ανταμείβοντας όλα εκείνα που αξίζουν επιβράβευση. Τότε θα αντιληφθούμε εκείνο που μέχρι τώρα μπορούμε μόνο να πιστέψουμε. Η ομίχλη θα ανασηκωθεί, θα διαβούμε την πύλη του μυστηρίου και το φως θα λάμψει παντοτινά στη πληρότητά του.
Πρόκειται για το φως εκείνο, σύμβολο του οποίου είναι το φως της Στοάς. Τότε, αυτό που μας προκάλεσε δοκιμασίες θα μας τις ανταποδώσει με θρίαμβο, αυτό που έκανε την καρδιά μας να πονά θα μας γεμίσει με ευτυχία και θα αισθανθούμε ότι εκεί, όπως και εδώ, η μόνη αληθινή ευτυχία είναι να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε και να βελτιωνόμαστε, κάτι που δεν θα μπορούσε να συμβεί εάν δεν είχαμε εκκινήσει διαπράττοντας λάθη, έχοντας άγνοια και όντας ατελείς.

Για να επιτύχουμε τον φωτισμό πρέπει να διαβούμε μέσω του σκότους.

Ο.Α. 32^ος 2024