ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ή ΤΟΥ ΞΙΦΟΥΣ
ΤΑΞΙΣ
Θέσις τής δεξιάς επί τού αριστερού ώμου.
☆
ΣΗΜΕΙΟΝ
Ό ευρισκόμενος έν τάξει
καταβιβάζει τήν δεξιάν οφιοειδώς πρός τό δεξιόν ισχίον καί ταυτοχρόνως
ξιφουλκεί διά τής αυτής χειρός καί εκτελεί κίνησιν επιθέσεως.
☆
ΧΕΙΡΑΨΙΑ
Λαμβάνει καί υψώνει εκάτερος διά
τής αριστεράς χειρός την αριστεράν, χείρα τού άλλου μέ τόν βραχίονα πρός τά άνω
τεταμένον, καί διά τής δεξιάς εκτελεί κίνησιν επιθέσεως διά τού ξίφους· ΣΑΔΥΟΙ ερωτά
ο πρώτος, ΝΙΜΑΙΝΕΒ αποκρίνεται ο δεύτερος.
☆
ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Πέντε μεγάλα βήματα μέ τό ξίφος υψωμένον.
☆
ΚΡΟΥΣΙΣ
00000
00
Εβδομήκοντα έτη.
☆
ΙΕΡΑ ΛΕΞΙΣ
ΝΩΔΟΦΑΡ σημαίνει «τόπος αναπαύσεως»
είναι τό όνομα τής θέσεως, όπου τό πρώτον εστάθμευσαν οι Εβραίοι μετά την έξοδον
έκ τής Αίγυπτου.
☆
ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ! ΛΕΞΙΣ
ΜΪΑΜΜΑΗ UOROBAHAI (= διάβασις υδάτων).
☆
ΜΕΓΑΛΗ ΛΕΞΙΣ
ΙΒΑ MUOLLAHCS OLIHCS ή LALAHCS (= ο πατήρ θ’ αποδώση τήν λείαν).
ΚΑΤΗΧΗΣΗ – ΕΡΜΗΝΕΙΑ
XV.
(Ιππότης της
Ανατολής, του Ξίφους, ή του Αετού)
Knight of the East,
of the Sword, or of the Eagle
Ο Βαθμός
αυτός, όπως και όλοι οι άλλοι στον Τεκτονισμό, είναι συμβολικός. Αν και βασίζεται στην ιστορική αλήθεια και την
αυθεντική παράδοση, είναι παρ’ όλα αυτά μια
αλληγορία. Το κυρίαρχο δίδαγμα του Βαθμού είναι η Πίστη προς το καθήκον και η
Συνεχής, Επίμονη Προσπάθεια υπό δύσκολες και αποθαρρυντικές συνθήκες.
Ο Τεκτονισμός είναι
δεσμευμένος από την σταυροφορία του - εναντίον της άγνοιας, της αδιαλλαξίας,
του φανατισμού, της προκαταλήψεως, της ασπλαχνίας και της πλάνης. Δεν
αρμενίζει σε πολυταξιδεμένες γαλήνιες θάλασσες, με ούριους ανέμους προς
ασφαλείς λιμένες, αλλά συναντά, και πρέπει να ξεπεράσει, πολλά αντίθετα ρεύματα
και ισχυρούς ενάντιους ανέμους, ή απόλυτη άπνοια.
Τα βασικά εμπόδια στην επιτυχία του είναι η απάθεια και η έλλειψη πίστης από τα ίδια του τα εγωπαθή τέκνα, καθώς και η νωχελική αδιαφορία των υπολοίπων ανθρώπων. Ανάμεσα στον αχό, την σύνθλιψη και το άγχος της ζωής και της εργασίας, και στην αναταραχή και τις φωνές των πολιτικών, δεν ακούγεται ούτε και λαμβάνεται υπ' όψιν η ήσυχη και ήρεμη φωνή του Τεκτονισμού. Το πρώτο δίδαγμα που μαθαίνει κάποιος που ασχολείται με το οποιοδήποτε σοβαρό έργο μεταρρύθμισης ή φιλανθρωπίας, είναι ότι οι άνθρωποι παραμένουν βασικά αδιάφοροι, χλιαροί και ασυγκίνητοι σε οτιδήποτε δεν αφορά την προσωπική ευημερία και το άμεσο συμφέρον τους. Όλα τα μεγάλα έργα των ανθρώπων, εκείνων που μάχονται να επιτύχουν την τελειότητα, δεν οφείλονται στις ενωμένες προσπάθειες των πολλών, αλλά σ’ εκείνες των ολίγων.
Ο ενθουσιώδης άνθρωπος που φαντάζεται ότι μπορεί να εμπνεύσει τα πλήθη που βρίσκονται γύρω του με τον δικό του ενθουσιασμό, ή ακόμη και τους λίγους που έχουν συνδεθεί μαζί του ως συνεργάτες, κάνει μεγάλο λάθος.
Και πολύ συχνά η συνειδητοποίηση αυτού του λάθους ακολουθείται από αποθάρρυνση και αγανάκτηση. Να
κάνει τα πάντα, να πληρώνει για όλα, να
υποφέρει για τα πάντα και όταν, παρά τα
εμπόδια και τις δυσκολίες, καταφέρει να επιτύχει και να αποπερατώσει ένα μεγάλο
έργο, τότε βλέπει όλους εκείνους που του εναντιώθηκαν ή κοιτούσαν το έργο του
ψυχρά και αδιάφορα, να αξιώνουν όλες τις
αμοιβές και τους επαίνους: αυτό είναι το σύνηθες και σχεδόν παγκόσμιο πεπρωμένο
του ευεργέτη του ανθρωπίνου γένους.
Αυτός που προσπαθεί
να υπηρετήσει, να ωφελήσει και να βελτιώσει τον κόσμο είναι σαν τον
κολυμβητή που μάχεται ενάντια στο δυνατό ρεύμα
ενός ποταμού, όπου τα κύματά του υψώνονται θυμωμένα από τους ανέμους. Πολύ συχνά τον πλακώνουν, και άλλες φορές τον
πηγαίνουν προς τα πίσω και τον εμποδίζουν. Οι
περισσότεροι άνθρωποι παραδίδονται στην βία του ρεύματος που τους ξεβράζει
μέχρι την ακτή ή παρασύρονται από τη ταχύτητά του, και μόνο ελάχιστες φορές μία
γενναία καρδιά με δύο ρωμαλέα χέρια προχωρεί εμπρός, στην τελική επιτυχία.
Τα εμπόδια που
αναταράσσουν, παρενοχλούν και παρεμποδίζουν περισσότερο το ρεύμα της
προόδου είναι αυτά που παραμένουν ακίνητα και σταθερά, όπως είναι ένας βράχος ή
ένα κομμένο κομμάτι ξύλου που είναι σφηνωμένα
στον πυθμένα, και γύρω τους κυλάει ο ποταμός. Τα εμπόδια είναι οι Τέκτονες που αμφιβάλουν, έχουν ενδοιασμούς και αποθαρρύνονται. Που δεν έχουν πίστη στην ικανότητα του ανθρώπου να βελτιώνεται.
Που δεν είναι
διατεθειμένοι να εργαστούν σκληρά για το συμφέρον του συνόλου της ανθρωπότητας.
Που αναμένουν από τους άλλους να κάνουν τα πάντα -ακόμα και
εκείνα
για τα οποία δεν είναι αντίθετοι και δε τα χλευάζουν- ενώ αυτοί κάθονται και
χειροκροτούν μην κάνοντας τίποτε άλλο, ή προφητεύοντας την αποτυχία του έργου.
Υπήρχαν πολλοί
τέτοιοι κατά την ανοικοδόμηση του Ναού. Υπήρχαν προφήτες του κακού και της
δυστυχίας. Οι αδιάφοροι και οι απαθείς, εκείνοι που μέριαζαν και μειδιούσαν, και εκείνοι που πίστευαν ότι
υπηρετούσαν τον Θεό, εάν κάποια φορά χειροκροτούσαν χαλαρά.
Υπήρχαν τα κοράκια που έκραζαν κακούς οιωνούς και εκείνοι που μουρμουρίζοντας, μιλούσαν για την ανοησία και την αποτυχία της
προσπάθειας.
Στον κόσμο υπάρχουν
πολλοί τέτοιοι. Και είναι ακόμα πολυπληθείς, όπως ήταν και τότε.
Όμως, έστω και αν οι
προοπτικές ήταν δυσοίωνες και αποθαρρυντικές, έχοντας να αντιμετωπίσουν την
απάθεια από μέσα και την
μεγάλη αντίθεση από έξω, οι αρχαίοι αδελφοί μας συνέχισαν τις προσπάθειες τους. Ας τους αφήσουμε
να ασχολούνται με το καλά έργα, και. όταν και
για εμάς -όπως ήταν και για εκείνους- η επιτυχία είναι αβέβαιη, μακρινή και αμφίβολη, ας θυμηθούμε ότι η μόνη
ερώτηση που μπορούμε να κάνουμε, ως αληθείς
άνθρωποι και Τέκτονες, είναι το τι απαιτεί το
καθήκον και όχι ποιο θα είναι το αποτέλεσμα και η ανταμοιβή μας εάν πράξουμε το καθήκον μας.
Συνεχίστε την εργασία βαστώντας
ανά χείρας το Ξίφος και το Μύστρον!
Ο Τεκτονισμός
διδάσκει, ότι ο Θεός είναι ένα Πατρικό Ον (Paternal Being) -όπως
αυτό εκφράζεται από τον τίτλο Πατήρ- που ενδιαφέρεται
για τα πλάσματά Του. Ο τίτλος αυτός υποδηλώνει μία έννοια, που ήταν άγνωστη σε όλα τα Παγανιστικά συστήματα,
και που
δεν διδασκόταν σε πολλές φιλοσοφικές θεωρίες. Είναι η έννοια του Πατρός, όχι μόνο προς τα φωτοβόλα όντα άλλων σφαιρών, των
Υιών του Φωτός, κατοίκων των Ουρανίων κόσμων,
αλλά και προς εμάς, τους πτωχούς, αδαείς και
αναξίους. Είναι ο Πατήρ που ευσπλαχνίζεται τους σφάλλοντες, συγχωρεί τους
ενόχους, αγαπά τους εντίμους, γνωρίζει την
ύπαρξη των ταπεινών και υπόσχεται την αιώνια ζωή σε όλους εκείνους που Τον εμπιστεύονται και Τον υπακούουν.
Χωρίς την πίστη σε
Αυτόν, η ζωή είναι άθλια, ο κόσμος είναι σκοτεινός, το Σύμπαν απογυμνώνεται από
την λαμπρότητά του, ο νοητικός δεσμός με την φύση διαρρηγνύεται, η γοητεία της ύπαρξης διαλύεται, η μεγάλη ελπίδα χάνεται και το μυαλό, σαν ένα αστέρι που
εκσφενδονίστηκε από την τροχιά του, περιπλανιέται μέσα στην άπειρη έρημο
των συλλογισμών του, χωρίς επίκεντρο, ροπή, προορισμό
ή κατάληξη.
Ο Τεκτονισμός
διδάσκει, ότι, από όλα τα γεγονότα και τις ενέργειες που λαμβάνουν χώρα στα
σύμπαντα και στην αιώνια ακολουθία των εποχών, δεν υπάρχει ούτε
ένα, έστω και ελάχιστο, το οποίο ο Θεός να μην
είχε εξ αρχής προβλέψει με όλη την ευκρίνεια της άμεσης όρασης Του (που
λειτουργεί ταυτόχρονα στο παρόν, το παρελθόν και
το μέλλον), συνδυάζοντας τα πάντα έτσι, ώστε η
ελεύθερη βούληση του ανθρώπου να καταστεί το όργανό Του, όπως όλες οι άλλες
δυνάμεις της Φύσεως.
Διδάσκει ότι η ψυχή
του ανθρώπου έχει δημιουργηθεί από Αυτόν για έναν σκοπό. Ότι εντός της,
σε κάθε αναλογία και σε κάθε τμήμα της, που
έχει πλαστεί με περισσή τέχνη, βρίσκεται μία απόρροια του πνεύματός Του. Η φύση της, η ανάγκη, και το πεπρωμένο της
είναι η αρετή. Είναι πλασμένη, και
διαμορφωμένη με τέτοιο τρόπο, με τόση ακρίβεια
ισορροπημένη και με απόλυτη αναλογία σε κάθε της τμήμα, ώστε οποιοδήποτε αμάρτημα εισβάλλει εντός της, της προξενεί
δυστυχία. Οι φαύλες σκέψεις είναι για αυτήν σαν τις σταγόνες του δηλητηρίου και
οι ένοχες επιθυμίες, που αγγίζουν ωσάν την πνοή του ανέμου τις λεπτές χορδές της, δημιουργούν πληγές τόσο θανατηφόρες, όπως οι ανοικτές πληγές της πανούκλας επάνω στο σώμα. Είναι
πλασμένη για την αρετή και όχι για την
φαυλότητα, με τελικό της σκοπό να αποκτήσει την αγνότητα, την ευτυχία και την
καλοσύνη. Μάταια θα προσπαθούσαμε να κάνουμε το βουνό να κατέβει στην πεδιάδα.
Μάταια θα προσπαθούσαμε να στρέψουμε την
τρικυμιώδη θάλασσα από τις ακτές για να πάψουν
τα κύματα να χτυπούν την παραλία. Μάταια θα προσπαθούσαμε
να σταματήσουμε τα αστέρια από την πορεία τους.
Εξίσου μάταια θα προσπαθούσαμε να αλλάξουμε και οποιονδήποτε νόμο της φύσεως μας. Ένας
από τους νόμους που εκστομίστηκε από τον Θεό
και διεισδύει σε κάθε νεύρο και ιστό, σε κάθε δύναμη και στοιχείο της ηθικής συνειδήσεως που Αυτός μας έχει δώσει,
είναι ότι πρέπει να πράττουμε το αγαθό και να είμαστε ενάρετοι. Εάν μας προκαλεί ο
πειρασμός θα πρέπει να αντιστεκόμαστε. Οφείλουμε να ελέγχουμε τα αχαλίνωτα πάθη
μας και να σταματούμε τις ηδυπαθείς ορέξεις μας. Αυτά, δεν αποτελούν τις
οδηγίες μίας δεσποτικής θελήσεως, ούτε και
κάποιου αμείλικτου και ανέφικτου νόμου, αλλά είναι μέρος του μεγάλου και σταθερού νόμου της αρμονίας που συγκροτεί
το Σύμπαν σε σύνολο: δεν πρόκειται για την
απλή υπακοή σε μία δεσποτική θέληση, αλλά για την υπαγόρευση της Αιωνίου
Σοφίας.
Γνωρίζουμε ότι ο Θεός
είναι αγαθός, και ό,τι πράττει είναι ορθό. Αναγνωρίζοντας αυτό, τα έργα
της δημιουργίας, οι αλλαγές της ζωής, τα πεπρωμένα
της αιωνιότητας, όλα φανερώνονται εμπρός μας,
όπως οι νόμοι και οι παροτρύνσεις της άπειρης
αγάπης. Στη συνέχεια, αναγνωρίζουμε ότι η αγάπη του Θεού λειτουργεί με
εκπορεύσεις, όπως και ο
ίδιος, ευρισκόμενη πέρα από κάθε σκέψη και φαντασία, πέρα από κάθε επίπεδο καλοσύνης και δόξας. Και ο μόνος λόγος που δεν
μπορούμε να κατανοήσουμε την αγάπη Του, είναι,
πως αυτή, είναι υπερβολικά μεγαλειώδης για να
κατανοηθεί από εμάς. Η αγάπη του Θεού φροντίζει τα πάντα
και δεν παραμελεί τίποτα. Προνοεί τα πάντα, παρέχει τα πάντα και πραγματοποιεί σοφούς εναρμονισμούς για όλα, για τα
γηρατειά, την νηπιακή ηλικία, την ωριμότητα
και την παιδική ηλικία, για κάθε σκηνή της
ζωής που διαδραματίζεται σ’ αυτόν ή σε κάποιον άλλον κόσμο: για την στέρηση, την αδυναμία, την χαρά, την λύπη, ακόμα και
για την αμαρτία. Εποίησε τα πάντα αγαθά, καλά και ορθά και έτσι θα παραμείνουν
στους αιώνες. Διαμέσου της ατελεύτητης συνέχειας των
εποχών, το φως της ευεργεσίας του Θεού θα
λάμπει στο εξής, αποκαλύπτοντας τα πάντα,
ολοκληρώνοντας τα πάντα, ανταμείβοντας όλα εκείνα που αξίζουν επιβράβευση. Τότε
θα αντιληφθούμε εκείνο που μέχρι τώρα μπορούμε μόνο να πιστέψουμε. Η ομίχλη θα
ανασηκωθεί, θα διαβούμε την πύλη του μυστηρίου
και το φως θα λάμψει παντοτινά στη πληρότητά του.
Πρόκειται για το φως εκείνο, σύμβολο του οποίου είναι το φως της Στοάς. Τότε, αυτό που μας προκάλεσε δοκιμασίες θα μας τις
ανταποδώσει με θρίαμβο, αυτό που έκανε την καρδιά μας να πονά θα μας γεμίσει με
ευτυχία και θα αισθανθούμε ότι εκεί, όπως και εδώ, η μόνη αληθινή ευτυχία είναι
να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε και να βελτιωνόμαστε, κάτι που δεν θα μπορούσε
να συμβεί εάν δεν είχαμε εκκινήσει διαπράττοντας
λάθη, έχοντας άγνοια και όντας ατελείς.
Για να επιτύχουμε τον
φωτισμό πρέπει να διαβούμε μέσω του σκότους.
Ο.Α. 32ος 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου