25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

 

25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

 

Ένας από τους μεγαλύτερους σταθμούς της ιστορίας του Ελ­ληνικού Έθνους, ίσως ο μεγαλύτε­ρος στην μα­κραίωνη ιστορία του, υπήρξε αναμφι­σβήτητα η επα­νάσταση του 1821, γιατί είχε σαν αποτέλεσμα να επα­νέλθει στο προσκήνιο της ιστο­ρίας, μετά 2000 χρό­νια σκλαβιάς σε διαφορετικούς κατακτητές, το Ελλη­νικό Έθνος.

Με την επανά­σταση του 1821 το Ελληνικό έθνος έδειξε σ' όλους  τους λαούς της γης, το δρόμο που κερδίζεται η ελευ­θερία και από τον πιο ισχυρό δυνάστη.

 Έδειξε επίσης ότι αποτελεί ένα έθνος ισχυρό, ένα έθνος ακμαίο που κανένας δυνάστης δεν κα­τόρθωσε να  αφομοιώσει και εξαφανίσει.

Το 1453, με την πτώση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτο­κρατορίας (Βυζαντινής), το Ελ­ληνικό έθνος, έθνος με φωτεινό πα­ρελθόν, πίπτει στην εσχάτη αθλιότητα με την υποδούλωση του από τον πιο βάρβαρο ασιατικό λαό.

Με την υποδούλωση του ο Ελληνικός λαός δια­τρέχει περίοδο ταπεινώ­σεων.

Οι πρόκριτοι του, οι ηγεμόνες του πνεύματος, οι μύστες της σοφίας και οι τεχνίτες του λόγου πλανώνται μακράν των εστιών τους και συντε­λούν στην εμφάνιση της Ανα­γέννησης στην Δύση.

Ο υποδουλωθείς όμως λαός,  στερημένος των πνευ­ματικών του ηγητόρων περιπίπτει στην αμά­θεια, καθίσταται δέ­σμιος στο βράχο της δουλείας, ως άλλος Προμηθεύς και ο πόνος σπαράζει τα σπλάχνα του.

Ο πόνος όμως αυτός κα­θίσταται πηγή δυνάμεως η οποία βγάζει από τα σπλάχνα του νέους ηγέτες που αφυπνί­ζουν, τον σε  λήθαργο βρισκόμενο λαό.

Το άσμα του Ρήγα Φε­ραίου "καλύ­τερα μίας ώρας ελεύ­θερη ζωή παρά σαράντα χρό­νια σκλαβιά και φυ­λακή" Επικούρειας δοξασίας, αποτελεί τον στεναγμό της εθνικής ψυ­χής και γίνεται οδηγός του.

Η Μάνη και το Σούλι αποτελούν νησί­δες λευ­τε­ριάς μέσα στο σκοτάδι που άπλωσε ο αδίστακτος κα­τακτητής και μεμονωμένες προσπά­θειες αποτινά­ξεως του ζυγού γίνονται σε διάφορες πε­ριοχές της χώρας.

Οι μεμονωμένες όμως προσπάθειες των Ελ­λήνων πα­τριωτών, ασυντόνιστες στις διάφο­ρες πε­ριοχές της χώρας, δεν μπορούν να φέρουν αποτέλε­σμα γιατί ο οργανω­μένος και βάρβαρος  κατακτη­τής τις καταπνί­γει εύ­κολα ενώ παράλληλα τα φεου­δαρ­χικά καθε­στώτα στην Δύση δεν  ευνοούν και δεν ενι­σχύουν προ­σπάθειες απελευθερώσεως υπο­δούλων λαών.

Από τα προαναφερθέντα, γίνεται φανερό ότι καμία προσπά­θεια αποτι­νά­ξεως του ζυγού της δου­λείας δεν θα πετύχαινε χω­ρίς ένα κεντρικό όρ­γανο που θα συ­ντόνιζε την δράση των υπο­δούλων Ελλήνων  και που θα είχε το κύρος να μεσολαβήσει στην Δύση για να τύχει ο αγώνας των Ελλή­νων της συμπαρα­στάσεως και της βοηθείας των Ευρωπαϊ­κών λαών.

Έτσι στις αρ­χές του 19ου αιώνα  η πρωτοβουλία Ελλή­νων πατριωτών, που διέμε­ναν στο εξω­τερικό, οργα­νώνει μία μυστική εται­ρία, την Φιλική Εταιρία  η οποία αποτέ­λεσε το κε­ντρικό εκείνο όργανο που ήταν απαραίτητο για να εξεγείρει τους υπόδουλους Έλληνες, να συντονίσει την δράση τους και να με­σολαβήσει στην Δύση ώστε να επιτευ­χθεί η συ­μπαράσταση των Ευρωπαϊκών λαών στον αγώνα του Ελληνικού έθνους κατά του  κατα­κτητή του.

Η ιδέα της συστάσεως της Φιλικής Εταιρίας ανήκει στον τέ­κτονα Εμμα­νουήλ Ξάνθο από την Πά­τμο, που διέμενε στην Οδησσό της Ρωσίας και ησχο­λείτο με το εμπόριο.

Ο Ξάνθος το 1814 συνέ­λαβε την  ιδέα να ιδρύσει μια μυστική εταιρία, η οποία θα αποτε­λούσε το  κεντρικό εκείνο όργανο που θα κατεύ­θυνε τον αγώνα των υποδούλων Ελλήνων κατά του ασιάτη κατακτητή.

Ο λό­γος που θέλησε να ιδρύσει μυ­στική και όχι φανερή οργάνωση ήταν για να μπορέσει να επε­κτα­θεί η οργά­νωση αυτή και με­ταξύ των υποδούλων Ελλήνων χωρίς κίν­δυνο.

Την ιδέα του αυτή ο Ξάνθος την ανακοίνωσε στους επί­σης διαμένο­ντες στην Οδησσό εμπορευόμε­νους Νίκο Σκουφά  από την Άρτα και Θανάση Τσακά­λωφ από τα Ιωάννινα.

Οι τρεις αυτοί πρώτοι αρ­χηγοί, με το προβάδισμα του Σκουφά, διεύθυναν στην αρχή την Φιλική Εταιρία και αποτελούσαν την λεγόμενη "Ανωτάτη Αρχή" της  εται­ρίας.

Αργότερα, με την επέ­κταση όμως της εταιρίας, οι αρχηγοί έγιναν πέντε, κα­τόπιν επτά και τέλος δέκα έξη.

Οι εισερχόμε­νοι σ' αυ­τήν την εται­ρία έδιναν όρκους τρομε­ρούς και υποσχόντουσαν  να μην αποκαλύψουν τίποτε από όσα είδαν και άκουσαν σχετικά με την εταιρία.

Τα μέλη της Φιλικής Εταιρίας αναγνωριζό­ντουσαν με προσυμ­φωνη­μένα σημεία, αλληλογρα­φούσαν  με συν­θηματικές και κρυ­πτογραφικές λέ­ξεις και είχαν κατα­ταγεί σε ιεραρχικούς βαθμούς  μυη­μένων.

Ο πρώτος βαθμός ήταν ο  βαθμός του Βλάμη, ο δεύτερος βαθμός ήταν ο βαθμός του Συ­στη­μένου και ο  τρί­τος βαθμός ήταν ο βαθμός του Ιε­ρέως.

Εκτός όμως από τους τρεις αυτούς βαθμούς υπήρχαν και ανώτε­ροι βαθμοί.

Οι βαθμοί αυ­τοί ήταν των Ποιμένων, των Αρχιποιμέ­νων, των Αφιερωμένων και των Αρ­χηγών των Αφιερωμένων.

Τέλος υπήρχε και ο βαθμός των Μεγάλων Ιερέων των Ελευσίνιων που έφε­ραν μό­νον οι αποτε­λούντες την "Ανώτατη Αρχή".

Σχετικά με την απονομή των βαθ­μών, οι αγράμματοι εμυούντο στον πρώτο βαθμό του Βλάμη, ενώ οι εγγράμματοι στον πρώτο, κατόπιν στον δεύτερο.

Η μύηση στους επό­μενους βαθμούς μετά αρ­κετό χρονικό διάστημα και αφού στο  μεταξύ δοκι­μα­ζότανε η προς την εταιρία έφεση τους.

Το τρί­πτυχο "Ελευθερία, Ισό­της ,  Αδελφό­της" που αποτέλεσε την αθάνατη τριλογία της Γαλλι­κής Επανάστασης του 1789 αποτελεί και  το τρίπτυχο της Φιλικής Εταιρίας.

Αποτέλεσμα της άρτιας οργάνωσης της Φιλι­κής Εται­ρίας ήταν να επε­κταθεί  ταχύτατα σε όλη την βαλκα­νική χερσόνησο.

 Όλοι όσοι διακρινό­ντουσαν στα γράμματα, τις τέχνες, το εμπόριο και την πολιτική, ακόμα και πολλοί ξένοι όπως ο εθνι­κός  ήρωας των Σέρβων  Καραγεώργεβιτς, υπήρ­ξαν μέλη  της Φι­λικής Εταιρίας.

Λέγεται ότι τα μέλη της Φιλικής Εται­ρίας έφθασαν τις 600.000 πράγμα που δείχνει την έκταση που έλαβε η Φιλική Εται­ρία την εποχή εκείνη.

Τέσ­σερα έτη μετά την ίδρυση της Φιλικής Εται­ρίας ο αρ­χη­γός της Σκουφάς πέθανε και ένα μέλος της Ανω­τά­της Αρχής, ο Γαλά­της  εκτελέσθηκε με εντολή των υπολοίπων μελών γιατί η διαγωγή του είχε θέ­σει σε κίνδυνο το μυ­στικό  της εταιρίας.

Το τελευταίο γεγο­νός δείχνει την αποφασιστικότητα των μελών της εταιρίας για να φέρουν σε πέρας το έργο τους.

Τα μέλη της Φι­λικής Εταιρίας οργώνουν κυριολεκτικά τις περιο­χές  που κατοικούν Έλληνες και προετοιμάζουν ψυχολογικά τον Ελληνικό λαό για τον επερχό­μενο αγώνα, όπως ο Γρηγόριος Δικαίος, ο γνωστός Παπα­φλέσσας, ο οποίος εκμεταλλευόμενος την ιδιό­τητά του Πατρι­αρχικού Έξαρχου που είχε, όργωσε κυριολεκτικά την Πελο­πόννησο.

Τον Οκτώβριο του 1820 η Φιλική Εταιρία απο­φασίζει να εκμε­ταλλευτεί την επανάσταση του Αλί  Πασά των Ιωαννίνων κατά του Σουλτάνου και να αρ­χίσει την ενεργό δράση γιατί μεγάλο μέ­ρος των  στρα­τευμάτων του Σουλ­τάνου ήταν απα­σχολημένα στα Ιω­άννινα.

Έτσι ανέθεσαν την αρχη­γία του αγώνα στον πρί­γκιπα Αλέξανδρο Υψηλάντη κατόπιν προτά­σεως του Ξάνθου μετά την άρ­νηση του Κα­ποδίστρια να ανα­λάβει την αρχηγία.

Το σχέδιο δρά­σεως της Φιλικής Εταιρίας προέ­βλεπε να αρ­χίσει η εξέγερση από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες, να βοη­θη­θεί ο Αλί  Πασάς και να εκτελεσθούν δολιο­φθορές σε διάφο­ρες περιοχές της χώρας.

Η κατά­σταση στην  Ευ­ρώπη δεν ήταν ευ­νοϊκή την περίοδο αυτή για επα­νάσταση γιατί το 1819 καταπνίγη­καν στο αίμα  όλες οι φιλελεύθε­ρες εκδη­λώσεις στην Σικελία, στην Νεά­πολή και στο Πεδεμόντο της Γερμα­νίας κα­τόπιν επεμβάσεως της Ιεράς Συμμαχίας της οποίας ψυχή ήταν ο υπουργός εξωτερι­κών της  Αυ­στρίας Μέ­τερνιχ.

Η κατάσταση στην Ελλάδα δεν ήταν επίσης ευνοϊκή γιατί τα διάφορα ένοπλα τμή­ματα δεν είχαν εκπαι­δευτεί στρατιωτικώς και την μόνη εμπειρία που διέθεταν ήταν οι διάφορες μι­κρο­συμπλοκές με τους Τούρκους.

Η κατάσταση του Ελληνικού ναυτι­κού ήταν κάπως καλύτερη  γιατί διέθετε 600 πλοία  με 6000 πυ­ροβόλα και 18000 έμπειρους ναυτικούς σύμφωνα με στοιχεία του  Γάλλου προξένου στην Πάτρα. Ο Υψηλάντης μετά μικρή σχετικά προετοι­μα­σία ανέ­λαβε δράση και στις 22 Φεβρουαρίου του 1821 στο Ιάσιο της Μολδο­βλαχίας ύψωσε την ση­μαία της επα­ναστάσεως.

Το κίνημα του Υψηλάντη δεν είχε ευ­νοϊκή εξέλιξη και τελικώς ο Ιερός του Λόχος κατα­στράφηκε στο Δραγατσάνι στις 7 Ιουλίου του  1821 ενώ ο ίδιος κατέφυγε στην Αυστρία όπου συνελήφθη και φυλακί­σθηκε από τις Αυστριακές  αρχές.

Παράλληλα όμως εξερράγησαν κινήματα και σε άλλες περιοχές της χώρας όπως στην Πελοπόν­νησο, στην Στε­ρεά Ελλάδα, στην Θεσσαλία και στην Μακεδονία.

Μερικά από τα πρώτα  περι­στα­τικά της επαναστάσεως του 1821 είναι τα εξής: 

Στις 13 Μαρτίου υψώνεται επίσημα η σημαία της επαναστά­σεως.

Συγκε­κριμένα στην μονή της Αγίας Λαύρας που είχαν συναθροι­σθεί οι πρόκριτοι, ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, μέλος  της Φιλι­κής Εταιρίας, ύψωσε και ευλόγησε το λάβαρο σαν συμβο­λική σημαία της επαναστάσεως.

Το γε­γο­νός αυτό θεωρήθηκε σαν απαρχή της επανα­στά­σεως και εορ­τάζεται συμβολικά την 25η  Μαρτίου, για Χριστιανικούς λόγους.

Στις 21 Μαρτίου ο Παπαδιαμαντόπουλος μαζί με άλλους οπλαρχη­γούς

εισέρχεται στην Πάτρα και πολιορκεί τους Οθω­μανούς στο φρούριο.

Στις 22 Μαρτίου ο Πετρόμπεης, ο Κολοκοτρώνης και ο Παπα­φλέσ­σας με

2000 Μανιάτες  πολιόρκη­σαν την Καλα­μάτα η οποία παραδόθηκε την επο­μένη.

Στις 13 Μαΐου ο Κολοκοτρώνης μαζί με άλλους οπλαρχη­γούς συ­ντρί­βει στο Βαλτέτσι τους Τουρ­καλβανούς των οποίων ηγείτο ο Μουστα­φά­μπεης.

Αυτή ήταν και η πρώτη νίκη των Ελ­λήνων  ενα­ντίων οργα­νωμέ­νου στρατού και αναπτέρωσε το ηθικό τους.

Στις 23 Σεπτεμβρίου κατόπιν πολιορκίας καταλαμ­βάνεται η Τρί­πολη.

Η άλωση της Τριπόλεως εδραιώνει την επανάσταση στην Πελοπόννησο.

Από τα λίγα προαναφερθέντα περιστατικά φαίνεται αμέσως πόσο γρή­γορα φούντωσε η επανά­σταση που κατέληξε σε νίκη των Ελλήνων και απε­λευ­θέρωση της Ελλάδος, ενώ η Οθωμανική αυτο­κρατορία υπέστη φο­βερό πλήγμα και έπαψε έκτοτε να είναι με­γάλη δύ­ναμη.

Γι' αυτό η Ελληνική επα­νάσταση του 1821 απο­τελεί κοσμοϊστορικό γεγονός, η ευτυχής έκ­βαση του οποίου ήταν αποτέλεσμα αμέτρητων θυσιών, υπεράνθρωπων ηρωισμών και ολοκαυτωμάτων ψυχών και σωμάτων γιατί όπως γράφει ο εθνικός μας ποιητής Σολομός, η ελευθερία του Ελληνικού λαού είναι "απ' το κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά...."

 

 

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΙΑ

 

 

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΙΑ

         Τα θαύματα δεν γίνονται αντίθετα προς την φύση, αλλά αντίθετα μ’ αυτά που εμείς γνωρίζουμε για την Φύση. (Άγιος Αυγουστίνος)

          Ελεύθεροι στην πολιτική μας ζωή , λέγει ο Περικλής στον Επιτάφιο, δεν βλέπουμε τις πράξεις των άλλων με υποψία. ( Θουκυδίδης ΙΙ ,37 2)

Ο δούλος και ο ανελεύθερος, υποψιάζεται όλους γύρω του.

Τους φίλους και αδ.: τους κερδίζουμε με τις ευεργεσίες που κάνουμε από γενναιόφρονη εμπιστοσύνη κι από γενναιόδωρη διάθεση.

Αισθήματα και ορμές, που στην ειρήνη μένουν περιορισμένα, στον πόλεμο και στην οικονομική κρίση, βρίσκουνε την ευκαιρία να ξεπεταχτούν ανεμπόδιστα.

 Η βουλητική ενέργεια τότε, φτάνει σε παθολογική υπερτροφία, ενώ ατροφεί κάθε συνείδηση ευθύνης και καθήκοντος.

Οι αναστατώσεις της κρίσης κεντρίζουν την εγωιστική ορμή , που ζητεί να φτάσει τους σκοπούς  με όλα τα μέσα και παίρνει τους άλλους ανθρώπους σαν άβουλα όργανα.

Η βαθύτερη αιτία του εκφυλισμού είναι, η ριζωμένη στη  φύση των ανθρώπων  «πλεονεξία» και «φιλοτιμία».

          Στην αρχαιότητα, ονομαστότερη από κάθε άλλη , ακόμα και από την Πυθαγορική, έγινε η επικουρική φιλία και αδελφότητα και η θεωρία της είναι από τις γνησιότερα ανθρώπινες κι ανθρωπιστικές.

Σπουδαίοι αδελφοί Τέκτονες όπως ο Τζέφερσον, ο συγγραφέας της διακύριξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θεωρούσαν τιμή τους την προσήλωση τους στην Επικούρεια φιλία και θεωρεία.  

Το τι μεγάλο πράμα είναι η αδελφική φιλία, το μαρτυρούν οι παλιοί μύθοι του Ελληνικού Πάνθεου όπως ο Δάμων και Φειδίας, Θησεύς και Πειρίθους, Ηρακλής και Ιόλαος, Αχιλλέας και Πάτροκλος, Αλέξανδρος και Ηφαιστίονας κλπ.

Οι Ελληνικές  Στοές, αποτελούνται και  είναι συνασπισμός από συγγενικές φύσεις από ομοϊδεάτες, που τους ένωσε η ανάγκη ν’ αντιδράσουν στην πολύμορφη πίεση της κοινωνίας των πολιτικών  και θρησκευτικών συστημάτων που έχουν χάσει τον δρόμο της κοινής ωφέλειας και ν’ ασφαλίσουν στην ψυχική τους γαλήνη και μαζί το ελληνικό ήθος.

Όσοι έχουν την δυνατότητα να επιτύχουν πρώτα απ΄ όλα την ασφάλεια στη συμβίωση με τους ομόφρονες τους, αυτοί περνούν την πιο ευχάριστη ζωή, επειδή έχουν ο ένας τον άλλον, το στερεότερο στήριγμα.

Και αφού χαρούν τα αγαθά της πιο στενής οικειότητας, δεν θρηνούν σαν κάτι ανεπανόρθωτο τον πρόωρο θάνατο, ή τον αποχωρισμό, εκείνου του φίλου και αδελφού που φεύγει πριν απ’ αυτούς.

Όταν πάσχουμε, δημιουργούμε μια χαρά από την προσδοκία του τέλους των παθών μας. Και σ’ αυτό δεν βγαίνουμε ποτέ απατημένοι, γιατί στη χειρότερη περίπτωση, ο ύπνος θα μας χαρίσει μ’ ευτυχισμένα όνειρα, παρηγοριά και γαλήνη. Όταν όμως απολαμβάνουμε, ποτέ δεν μας ενοχλεί η σκέψη πως ύστερα από την χαρά θ’ ακολουθήσουν καημοί.

Η απόλαυση τη στιγμή της βίωσης, είναι λοιπόν, άκρατη από θλίψη, ενώ ο καημός υφίσταται πάντοτε μια μείωση.

          Την αδελφότητα πρέπει να την θέλουμε για την ίδια, την αρχή της όμως την έχει στην ωφέλεια.

Δεν μας βοηθάει τόσο  η βοήθεια των αδελφών, όσο η εμπιστοσύνη στην βοήθεια τους, όταν θα έχουμε ανάγκη.

Αδελφός δεν είναι ούτ’ εκείνος που πάντα κυνηγάει την ωφέλεια, ούτ’ εκείνος που αποφεύγει συστηματικά να υποχρεωθεί.

Γιατί ο ένας καπηλεύεται για κέρδη τη συμπάθεια, ο άλλος κόβει από την ρίζα κάθε καλή ελπίδα για το μέλλον.

Αν η αδελφική φιλία είναι συνέπεια ωφέλειας θα βαστάξει όσο και η ωφέλεια.

Απ’ όλα τ’ αγαθά, που η σοφία ασφαλίζει για την ευτυχισμένη ζωή, το μεγαλύτερο είναι η απόκτηση της αδελφικής φιλίας.

Ο ανώτερος άνθρωπος νοιάζεται περισσότερο από κάθε άλλο για την σοφία και τη φιλία.

Από τα δύο αυτά αγαθά το πρώτο είναι αθάνατο το άλλο θνητό, μας διδάσκουν οι αναμνήσεις από τα Ελευσίνια μυστήρια από το λεκτικό του ελληνικού μυστικισμού.

Η ίδια η εξακρίβωση που μας ενθαρρύνει, πως κανένα κακό δεν είναι αιώνιο ή μακροχρόνιο, μας διαφωτίζει επίσης πως στην πρόσκαιρη μας ύπαρξη τίποτε δεν είναι σταθερότερο από την αδελφική φιλία.

Βέβαια πρέπει να μην εγκρίνουμε ούτε τους πολύ πρόθυμους για την αδελφότητα, ούτε τους πολύ οκνηρούς. Πρέπει ακόμα να ξέρουμε να διακινδυνεύσουμε κάτι από την άνεση μας για την φιλία και τους φίλους.

Ο σοφός τέκτονας δεν υποφέρει τόσο, όταν βάζουν τον ίδιο σε βασανιστήρια, όσο όταν βασανίζουν τον φίλο και αδελφό του.

Σημαντικό είναι να πενθούμε τους αδελφούς όχι με θρήνους παρά φυλάγοντας τη μνήμη τους.Η πραγματική αδελφική φιλία δε στηρίζεται στο αίμα. Αν όμως η συγγένεια συμπληρωθεί με δεσμό ψυχικά αδελφικό, είναι από τα ωραιότερα θεάματα που μπορεί να ιδείς. Τέτοιο θέαμα δυναμώνει πολύ  την κλίση σ’ εκμυστηρεύσεις και την εξέλιξη της αδελφικής φιλίας σε αδελφική αγάπη. Τότε μοιράζονται μυστικά και προσδοκίες για την αγνότητα της αρετής.

Επειδή η μοναξιά και η ζωή χωρίς φίλους είναι γεμάτη επιβουλές και κινδύνους, το λογικό υπαγορεύει να εφοδιαστούμε με φιλίες.

Άμα τις αποκτήσουμε, ο νους αισθάνεται ασφάλεια. Κι’ όπως η έχθρητα, οι  ζήλιες, οι καταφρόνιες αντιμάχονται την συναισθηματική ηδονή, έτσι οι αδελφικές φιλίες είναι οι πιο πιστές εγγυήτριες και γεννήτρες ευτυχίας, τόσο για τους φίλους όσο και για τον ίδιο τον εαυτό μας.

Όταν πρωτογνωρίζονται οι αδελφοί, κάνουν τον δεσμό αυτό για την ωφέλεια της ψυχικής ηδονής. Όταν όμως με την συναναστροφή γεννιέται οικειότητα, τότε ανθίζει η αδελφική αγάπη.

Αδελφική αγάπη σημαίνει κατανόηση. Κατανόηση σημαίνει Γνώση.

Γνώση σημαίνει Ελευθερία. Ελευθερία είναι ο Μ.: Α.: Τ.: Σ.:

Τα μυστικά δεν κρύβονται από τους ανθρώπους, οι άνθρωποι κρύβονται από τα μυστικά τους. Ο νους μας φτιάχνει τα πάντα. Η λεγόμενη πραγματικότητα δεν υπάρχει.

Η ζωή είναι πιο παράξενη από τα μυθιστορήματα. Η ίδια μας η ζωή, ίσως είναι ένα βιβλίο που θα διηγηθεί κάποιος  - κάποτε ή που τα έχει διηγηθεί, καθορίζοντας την ύπαρξη μας.

Όποιος αναζητεί την αλήθεια διεξάγει έναν προσωπικό πόλεμο ενάντια στην λήθη, την ύστατη βασίλισσα του Σύμπαντος. Ταξιδεύει στην μοναξιά του Χρόνου.

Ο αγώνας της ύπαρξης ενάντια στον Χρόνο είναι μάταιος και καταδικασμένος , προσπαθήστε να κερδίσετε περισσότερο χώρο μαζί με τους αδελφικούς σας φίλους.

Ο χώρος και ο χρόνος είναι τα ζωντανά φαντάσματα της αντίληψης του ανθρώπου, που δε θα είχε ένα στήριγμα μέσα στο χάος της πραγματικότητας, αν έπαυαν να τον στοιχειώνουν. Χωρίς αυτές τις σωτήριες αυταπάτες, δε θα μπορούσε να ξεχωρίσει, πότε αρχίζει και πότε τελειώνει κάτι και σε ποιο τόπο συμβαίνει. Δεν είναι νεκρό αυτό που αιώνια μπορεί να ψεύδεται. 

Ο πλέον ευτυχισμένος άνθρωπος δεν είναι ο αισθησιακός ηδονιστής, αλλά εκείνος που ξέρει να διαλέξει τις μεγάλες πνευματικές ηδονές. Και οι μεγάλες ηδονές, σας λέω, μπορεί να είναι μονάχα εκείνες που αυξάνουν την γαλήνη της ψυχής, επειδή δεν εξεγείρουν τα πάθη.

Οι Τέκτονες τέλος λένε πως ανάμεσα στους ανώτερους ανθρώπους γεννιέται ένα συμβόλαιο, ν’ αγαπούν τους αδελφούς όχι λιγότερο από τον εαυτό τους.

Από τα κυριότερα μέσα γι’ άμυνα είναι ο συνασπισμός των ψυχικά συγγενικών ανθρώπων, του δημοκρατικού κόσμου στο σύνολο, που τρέφεται και θέλει να τρέφεται με την ελληνική παιδεία και τον τεκτονικό ανθρωπισμό του διαρκεί διαφωτισμού των κοινωνιών.

Η αδελφική φιλία είναι σκοπός και όχι μέσο, οργανικό μέρος στην ζωή της Στοάς, ολοκληρωτικό στοιχείο της σοφίας που καλλιεργιέται μέσα σ’ αυτές. Η κριτική που γίνεται ακόμα και σήμερα είναι δείγμα τρανής ακατανοησίας.

Ο Τέκτονας είναι «φιλόφιλος»

Ο δεσμός στην αδελφότητα της Στοάς έχει κύριο σκοπό να παραμερίσει τις εναντιότητες που γεννιούνται από ζήλιες, μίση, έχτρες, εγκλήματα.

Για όλο το κακό, νερομάνα είναι η οικονομική αναρχία, η φαγομάρα για το χρήμα κι η συνέπεια της, η φιλοδοξία, το να θέλει κανείς να γίνει «περίβλεπτος» και να εξουσιάζει. Στην Στοά σβήνουν αυτά τα πάθη ήμερα και μαλακά. Η φαγομάρα για ιδιοκτησία και κατοχή τίτλων είναι κάτι ακατανόητο.

Οι τέκτονες φρονούν πως δεν χρειάζεται να σμίξουν περιουσίες όπως το ήθελε ο Πυθαγόρας και οι μοναχοί των γνωστών θρησκειών, γιατί αυτό είναι σημάδι δυσπιστίας. Όπου όμως δυσπιστία, δεν έχει θέση η αδελφική φιλία.

Δεν μπορούμε να διατηρούμε μια σταθερή και διαρκή απόλαυση της ζωής χωρίς την αδελφική φιλία.

Ούτε μπορούμε να διατηρήσουμε την αδελφική φιλία καθαυτή, αν δεν αγαπάμε τους αδελφούς μας, όσο τους εαυτούς μας.

Έτσι αυτή η στάση δημιουργείται μέσα στην αδελφότητα, απολαμβάνοντας την ευτυχία των αδελφών μας και υποφέροντας στην λύπη τους, τόσο όσο και στη δική μας.

Άρα, οι σοφοί Τέκτονες θα αισθάνονται για τους αδελφούς τους όπως αισθάνονται και για τους εαυτούς τους. Θα κάνουν την ίδια προσπάθεια να εξασφαλίσουν την ευχαρίστηση των αδελφών τους όπως και τη δική τους.

          Οι θεωρίες κρίνονται από τις συνέπειες τους.

Ήρεμο και συγκρατημένο κύμα αγάπης ας είναι στις Στοές μας, που θα δένει τους δασκάλους και τους μαθητές, άντρες, γυναίκες, φτωχούς, πλούσιους, επιστήμονες και χειρώνακτες, πλημμυρίζοντας έξω στην κοινωνία Φως, χαϊδεύοντας τα πάντα, ακόμα και τ’ άψυχα, κι’ απλώνοντας μια καθολική συμπάθεια και φιλανθρωπία.

  

To θεμελιώδες ερώτημα

 

To θεμελιώδες ερώτημα

Σκεφτόμουν στην διαδρομή σχετικά με τον Weiskaupt.

Θα μου πείτε καλά, δεν είχες τίποτα καλύτερο να κάνεις?

Η αλήθεια είναι πως ναι, η διαδρομή έχει βελτιωθεί, αλλά και πάλι θες κάποιες ώρες και ενώ εγώ οδηγούσα, η μουσική που είχα μαζί μου με οδήγησε με τη σειρά της στις σκέψεις αυτές, που προσπάθησα να οργανώσω στο χαρτί μόλις έφτασα στο πολύ όμορφο ξενοδοχείο που ο αδ.: μας και νέος κυβερνήτης Μάριος έκλεισε με περισσή φροντίδα.

Σκεφτόμουν λοιπόν. Τι ήθελε να μας πει ο Weiskaupt? 

Ρίσκαρε την καριέρα του, την ζωή του, έζησε κυνηγημένος σαν φυγάς. Γιατί όλα αυτά? Ο Weiskaupt ως βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος, παρατηρώντας την διαφθορά τον αυταρχισμό και την βία της εποχής του, έφτασε στο θεμελιώδες ερώτημα σχετικά με την φύση και τον προορισμό του ανθρώπου:

^«Τι εμποδίζει τον άνθρωπο από το να ζει ευτυχισμένος?”

        Έτσι, μέσα από την βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, στράφηκε εναντίον της Παράδοσης η οποία στην εποχή του καταδυνάστευε τον λαό κυρίως μέσα από την θρησκευτική και την πολιτική της έκφραση.

Τα μέσα που χρησιμοποιεί η Παράδοση για να το πετύχει αυτό αλλάζουν ανά τους αιώνες.

Σήμερα - για παράδειγμα- είναι η αστυνομία οι τράπεζες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Πάντα η Παράδοση βρίσκει τα μέσα για την αυτοσυντήρηση της.

Αυτό λοιπόν που θέλει να μας πει ο Weiskaupt δεν είναι:

“Συντηρήστε μια Παράδοση. Δεχτείτε ως αυθεντίες την αρχαιοελληνική η την Ρωμαϊκή σκέψη”.
Αν ζούσε σήμερα σίγουρα θα είχε και άλλες θεωρήσεις στην φαρέτρα του.

Αυτό που θέλει να μας πει είναι: “Σκεφτείτε” “Σκεφτείτε ριζοσπαστικά και αποδομήστε οποιαδήποτε παράδοση εγκλωβίζει τον άνθρωπο να ζει σύμφωνα με περιοριστικούς κανόνες”. Η απόλυτη ελευθερία είναι για τον Weishaupt η φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου και όχι μια ακραία κατάσταση όπως σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν τα μέσα ενημέρωσης. Καμμιά Παράδοση δεν είναι πάνω από τον άνθρωπο.

Αν το καλοσκεφτούμε, το ίδιο έλεγαν στην αρχή και οι Ροδόσταυροι και οι Τέκτονες όπως και πολλοί άλλοι εσωτεριστές - οι μη παραδοσιοκράτες τουλάχιστον.

Εύχομαι λοιπόν το Ιερό Κολλέγιο που σήμερα εγκαταστήσαμε να σπείρει τον γόνιμο σπόρο της αμφισβήτησης κάθε ιερού και όσιου και είθε να υπάρχει για να δρέψει κάποτε τους καρπούς μιας ανθρωπότητας απόλυτα ελεύθερης και βαθιά πνευματικής και φωτισμένης.

 

Η συμβολή του Τεκτονισμού στην Ελληνική Επανάσταση του 1821

 

Η συμβολή του Τεκτονισμού στην Ελληνική Επανάσταση του 1821

 

Η συμβολή του τεκτονισμού στην Ελληνική Επανάσταση αρχίζει έναν αιώνα πριν την έκρηξή της. Οι Στοές της Δύσης, διαφωτισμένες από τους Έλληνες λογίους, που μεταλαμπάδευσαν, μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, έγιναν κέντρα αμιγούς φιλελληνισμού.

Με την άφιξη του 19ου αιώνα, το κίνημα για την απελευθέρωση της Ελλάδας απέκτησε τη μεγαλύτερη ένταση.

Ήδη ο Ρήγας Φεραίος, εμπνευσμένος από τον τεκτονισμό, είχε συστήσει στη Βιέννη μυστική εταιρία αδελφοποίησης των λαών που βρίσκονταν υπό τον οθωμανικό ζυγό, με σκοπό την αλληλοβοήθεια ενάντια στον κοινό τύραννο.

Με αυτό το σκοπό είχε ιδρυθεί στις χώρες της Αδριατικής όμοια μυστική εταιρία κατά των τυράννων, παραφυάδα του τεκτονισμού με το όνομα Buono Coudzinos.

Υπό την επίδραση του Ρήγα συστάθηκε επίσης στη Σερβία παρεμφερής εταιρία. Το 1812 ιδρύεται από τον τέκτονα Αλ. Μαυροκορδάτο στη Μόσχα η μυστική εταιρία του «Φοίνικα» και στο Παρίσι η εταιρία της «Αθηνάς» και της «Φιλαθηναϊκής Ακαδημίας».

Το 1813 αυτές τις εταιρίες διαδέχονται η «Ελληνογαλλική Εταιρία» και η «Εταιρία των Φιλομούσων», υπό την αιγίδα του τέκτονα Ιωάννη Καποδίστρια.

Κατά το έτος αυτό ο Διονύσιος Ρώμας ιδρύει στην Κέρκυρα την πρώτη «Εθνική Μεγάλη Ανατολή της Ελλάδος», στη δε Ζάκυνθο και Λευκάδα δύο ανεξάρτητες στοές, οι οποίες είχαν κύριο σκοπό την προετοιμασία των Ελλήνων για τον αγώνα της ανεξαρτησίας. Μετά από λίγο, περνώντας από τη Λευκάδα, ο έμπορος από την Οδησσό Εμμανουήλ Ξάνθος, μυείται στην εκεί Στοά. Λίγο αργότερα μυείται στη Στοά της Ζακύνθου ο μετέπειτα αρχιστράτηγος της ελληνικής επανάστασης Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Το 1811 πραγματοποιείται στο Παρίσι, μετά από υπόδειξη του Ναπολέοντα Γ’, η ίδρυση αμιγώς τεκτονικής μυστικής εταιρίας για την απελευθέρωση της Ελλάδας, υπό τον κόμη Σουαζέλ Γκουφφιέ και τους Χατζή Μόσχο και Ζαλίκη. Ο Ζαλίκης συμβολικώς ονομάσθηκε «Ξενοδόχος», το δε κατάστημά του «Ελληνόγλωσσο Ξενοδοχείο». Στην εταιρία αυτή μυήθηκαν εκτός των Ελλήνων και άπειροι φιλέλληνες τέκτονες. Κυριότερος από τους πρεσβευτές της εταιρίας αυτής ήταν ο Αθανάσιος Τσακάλωφ, ο οποίος κατά την επιστροφή του στη Μόσχα μύησε και τον Νικόλαο Σκουφά.

Μετά την πτώση του Ναπολέοντα η εταιρία αυτή μεταφέρθηκε στη Μόσχα, τα δε μέλη της στο Παρίσι ίδρυσαν το «Φιλελληνικό των Παρισίων Κομιτάτον».

Ήδη στις παραδουνάβιες χώρες και στην ίδια τη Ρωσία ο τεκτονισμός είχε εξαπλωθεί, πολλοί δε εξέχοντες Έλληνες πολιτικοί και έμποροι, ανάμεσά τους και ο Καποδίστριας, η οικογένεια Υψηλάντη κ.α. ήταν μέλη διαφόρων στοών.

Το 1814 ο Εμμανουήλ Ξάνθος, που επέστρεψε από τη Λευκάδα στην Οδησσό, συνδέθηκε με τους Τσακάλωφ και Σκουφά και υπέδειξε την ίδρυση της «Φιλικής Εταιρίας» που οργανώθηκε με βάση τις αρχές του τεκτονισμού.

Η εταιρία αυτή συστάθηκε την 25η Οκτωβρίου 1814, οι πρώτοι δε που μυήθηκαν στους ανώτερους βαθμούς ήταν τέκτονες. Η άμεση επιτυχία της Φιλικής Εταιρίας οφείλεται σε χαρακτηριστικό γεγονός το οποίο συνέβη κατά τη λήξη του συνεδρίου της Βιέννης, όταν ο Καποδίστριας παρακάλεσε τον Μέττερνιχ να ασχοληθεί το συνέδριο με τη βελτίωση της τύχης των δύστυχων Ελλήνων. Αυτός τότε του απάντησε πως δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη ελληνικού έθνους. «Από τη στιγμή εκείνη…», γράφει στα απομνημονεύματά του ο Νικόλαος Υψηλάντης, «…στα βλέμματα των Ελλήνων διαγραφόταν η σταθερότητα μια μεγάλης απόφασης∙ και ενώ προβληματιζόταν για να βρουν τα μέσα ώστε να εκτελέσουν αυτή τη σκέψη, η οποία τους είχε απορροφήσει ολοκληρωτικά, ενστερνίσθηκαν τα ιερά μυστήρια της αδελφότητας (του τεκτονισμού) που τους ενέπνεε την απελευθέρωσή τους».

Τέλος, η αρχηγία της Φιλικής Εταιρίας ανατέθηκε στον τέκτονα Αλέξανδρο Υψηλάντη. Η απελευθερωτική δράση των τεκτονικών Στοών των Επτανήσων, των οποίων μέλος υπήρξε και ο Διονύσιος Σολωμός, εξακολουθούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της επανάστασης και μετά από αυτήν, με την προσάρτηση των νήσων στην Ελλάδα, στην οποία πρωτοστάτησαν.

Απελευθερωτικοί αγώνες Η πρώτη «Μεγάλη Ανατολή» στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα ιδρύθηκε το 1867, το δε «Υ.Σ.» το 1872 με πρώτο αρχηγό και ιδρυτή τον Δημ. Ροδοκανάκη, ο οποίος εκλήθη γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό από την Αγγλία. Έκτοτε συνεχίζεται η εθνική εργασία του τεκτονισμού στην Ελλάδα, με ενεργή συμμετοχή σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες, της Κρήτης, Μακεδονίας, Ηπείρου, Κύπρου, κ.λ.π.

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922, η προσπάθεια του ελληνικού τεκτονισμού για τη βελτίωση της τύχης των αιχμαλώτων αφ’ ενός και την αποκατάσταση των προσφύγων αφ’ ετέρου υπήρξε ζωηρή και καρποφόρα. Πραγματοποιήθηκαν απ’ ευθείας συνεννοήσεις με τις τεκτονικές δυνάμεις της Τουρκίας, που είχαν ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση πολλών αιχμαλώτων και απευθύνθηκε έκκληση προς όλες τις τεκτονικές δυνάμεις του κόσμου.

Ο τεκτονισμός υποκίνησε τον ζήλο των αμερικανικών οργανώσεων που είχαν καταφθάσει αποτελούμενες από διαπρεπείς τέκτονες αντιπροσώπους (Μοργκεντάου κ.λ.π.), τους δέχθηκε στις Στοές του επικαλούμενος τα τεκτονικά τους αισθήματα και με απ’ ευθείς συνεννοήσεις πέτυχε να συγκεντρώσει σημαντικά χρηματικά βοηθήματα για τους πρόσφυγες.

 

Πηγή: Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος 6ος, Αθήνα, 1930

 

Η Αδελφότητα

 

 

Η Αδελφότητα

Στο τέλος της μύησης ενός ατόμου στα τεκτονικά μυστήρια ο Σεβ.:. Διδ.: τον αγκαλιάζει και αφού του δώσει τον τριπλό ασπασμό, τον αποκαλεί αδελφό και ζητά από τους παριστάμενους να τον αναγνωρίζουν ως τέτοιο. Η Αδελφότητα σαν έννοια έχει μεγάλη σημασία για τον τεκτονισμό γι΄ αυτό μέσα από την μύηση επιδιώκεται η αδελφοποίηση ή αδελφοποίϊα, η ένωση δηλαδή δύο ατόμων(που δεν είναι συγγενείς σε πνευματικούς αδελφούς. Εξ’ άλλου κατά την επιφώνηση η Αδελφότητα αναφέρεται σαν μια από τις τρεις λέξεις, γεγονός που μαρτυρά την σημασία που της δίνει το τεκτονικό σύστημα.

Τί είναι όμως η Αδελφότητα αδ.. μου?  Είναι το συναίσθημα που κάθε ανυψωμένη διάνοια θα πρέπει να έχει μέσα στην καρδιά της και που μας οδηγεί να θεωρούμε όλα τα όντα ως μέλη μιας οικογένειας προς τα οποία οφείλουμε αγάπη και προστασία.

Η έλλειψη αυτού του πνεύματος προκαλεί καταρχήν ζήλεια, έπειτα φθόνο, κακεντρεχές κουτσομπολιό, μίσος και τελικά βία.

Έχει παρατηρηθεί ότι μεταξύ των λαών που η θρησκεία τους διδάσκει τις διαφορετικές ενσαρκώσεις σε διαφορετικά ανθρώπινα σώματα, υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη αδελφότητα, απαλλαγμένη από την ζήλια και τον φθόνο, διότι κάθε πιστός γνωρίζει  ότι η τωρινή του ζωή είναι μονάχα ένα πέρασμα, ένα είδος περιόδου εξασκήσεως,  ότι οι τωρινές του συνθήκες είναι η ποινή του ή η ανταμοιβή του για τις προηγούμενες ζωές του,  ότι προετοιμάζεται τώρα για κάποια μελλοντική ύπαρξη ευτυχή ή δυστυχή, η οποία θα είναι ο καρπός της παρούσας εμπειρίας.

Ο Τεκτονισμός σαν ένα εξαιρετικό μυητικό κέντρο προσπαθεί να αναπτύξει την πνευματικότητα των μελών του διδάσκοντας τους την πρακτική των υψηλών αρετών μεταξύ των οποίων πρώτη συγκαταλέγεται η Αδελφότητα.

Ο Τεκτονισμός διακηρύττει την αθανασία της ψυχής.  Συνεπώς ο τέκτονας οφείλει να θυμάται ότι όσο ζουν,  όλοι οι άνθρωποι βιώνουν μια στιγμή της αναπτύξεώς τους.

Ότι όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται σε διαφορετικό στάδιο στην εξέλιξή τους και ότι  όλοι στοχεύουν προς μια λίγο-πολύ μακρινή τελειότητα. Όλοι είναι μαθητές σε ένα μεγάλο σχολείο,  λιγότερο ή περισσότερο προσαρμόσιμοι, λιγότερο ή περισσότερο ταχείς στις μελέτες τους. Γι’ αυτό ο τέκτονας πρέπει να αναπτύξει δύο βασικές αρετές που οδηγούν στην Αδελφότητα. Την Αγάπη και την Ανοχή.

Συχνά λέω αδ.: μου ότι ο Τεκτονισμός δεν είναι ένα ασκητικό σύστημα, αντίθετα είναι ένα κοσμικό σύστημα άσκησης της αρετής.  

Έτσι ο Τέκτονας καλείται να δώσει την μάχη ενάντια στο ελάττωμα των χαμηλών συναισθημάτων της ζήλειας, του φθόνου, της αλαζονείας, της αδιαλλαξίας στην καθημερινή ζωή, μέσα στην μυρμηγκοφωλιά του κόσμου,  όπου ο καθένας μας μετρά το ύψος του  σε σχέση με τον διπλανό του,  τον συνάδελφό του, τον συνεταίρο του. Σε κάθε επάγγελμα, σε κάθε δουλειά,  βλέπουμε συχνότατα αυτή την τάση να προσπαθεί κάποιος να κάνει τον γείτονά του να φαίνεται μικρός, προ κειμένου να κολακεύσει τον εαυτό του ή ακόμα έχοντας την ιδέα να πάρει την θέση του. Μερικές φορές ακόμη ακόμα και σε περιόδους ειρήνης δεν παρουσιάζει η ανθρωπότητα αδ.. μου μια πραγματική εικόνα ζούγκλας? Εάν φορέσουμε λοιπόν το σχετικά εύκολο ένδυμα του να θεωρούμε τον γείτονά μας, τον συνάδελφό μας καταρχήν και κυρίως ως Αδελφό που υπακούει στους ίδιους νόμους εξελίξεως, όπως και εμείς, όσο θα εξελίσσονταν τα πράγματα, πόσο διαφορετική θα ήταν η καθημερινή ζωή για όλους μας?

Η έλλειψη αδελφικότητας έχει αποκληθεί “άγρυπνο μίσος”.

Βλέπουμε πάντοτε την αγκίδα στο μάτι των άλλων και δεν βλέπουμε ποτέ το δοκάρι που βρίσκεται μέσα στο δικό μας.  Ας προσπαθήσουμε λοιπόν καταρχήν να βγάλουμε το δικό μας δοκάρι για να δούν καθαρότερα τα μάτια μας.

Οφείλουμε ως τέκτονες αδ.*. μου, να θεμελιώσουμε ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να θεμελιώσουμε μια μεγάλη Αδελφότητα μέσα στον κόσμο.  Και πώς θα μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό αν δεν έχουμε καταρχάς ειρήνη μέσα στον εαυτό μας,  μέσα στην καρδιά μας και αν δεν αφαιρέσουμε από τον εαυτό μας τα αρνητικά συναισθήματα της ζήλειας,  του φθόνου και του μίσους? Πρέπει να δημιουργήσουμε γύρω μας,στην ζωή μας μέρα με την μέρα, στην καθημερινή μας ύπαρξη, μια ατμόσφαιρα γαλήνης,  αγαθότητας και υπομονής που είναι η βάση του αδελφικού πνεύματος. Συμπεριφερόμενοι στον καθένα αν όχι σαν σε φίλο, τουλάχιστον σαν σε αδελφό,  όποια και αν είναι τα σφάλματα της συμπεριφοράς του, πρέπει να λάβουμε υπ’  όψη μας ότι εάν το μονοπάτι του είναι πολυδαίδαλο και δύσκολο,  το ίδιο υπήρξε και το δικό μας ή ίσως μας συμβεί αυτό αύριο και ο αδελφός που βρίσκεται σε δυσκολία αξίζει περισσότερο από τους άλλους την συμπάθειά μας.  Τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να τον καταλάβουμε. Διότι αν κάνει κανείς συνεχώς την προσπάθεια να καταλάβει τους άλλους πόσο λιγότερο άσπλαχνοι,  περιφρονητικοί ή αδιάφοροι θα ήμασταν. Ακόμη και έναντι στα σφάλματά του που είναι τα βάρη της δύσκολης πορείας του.

Ας βάλουμε λοιπόν τον εξής κανόνα για τον εαυτό μας.  Πριν προσπαθήσουμε να δούμε τα ελαττώματα ή τα σφάλματα των άλλων γιατί να μην εργαστούμε προκειμένου να ανακαλύψουμε τα προτερήματα  τους, τις αρετές τους,  τα αγαθά τους συναισθήματα, οτιδήποτε μπορεί να μας φέρει πλησιέστερα προς αυτούς, οτιδήποτε έχουν που μπορεί να είναι χρήσιμο και που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να αναπτυχθεί? Πόσο πιο καρποφόρο θα ήταν αυτό από το να προσπαθούμε να βρούμε κατ’  αρχήν αυτό που μπορεί να χωρίσει?... Κατά τον ίδιο τρόπο, σε μια ομάδα, είτε πρόκειται για οικογένεια, εταιρεία, σύλλογο,  ή την Στοά στην οποία ανήκουμε ας σκεφτούμε ότι όταν κάποια μέλη έχουν ελαττώματα: ή αδυναμίες, η αδυναμία είναι αυτή που πρέπει να καταστραφεί- όχι τα μέλη. Συνεπώς αντί να καταδικάσουμε, να εκδιώξουμε και να πολεμήσουμε,  δεν θα ήταν καλύτερο δια της πειθούς και δια του παραδείγματος, πάνω από όλα δε δια της υγιούς ατμόσφαιρας, να καταστρέψουμε κατά τρόπο φυσικό τις ανεπιθύμητες όψεις?

Δυστυχώς έχουμε τις ατέλειές μας και κανείς δεν εξαιρείται από αυτές.  Ας προσπαθήσουμε να διορθώσουμε αυτές τις ατέλειες πριν προσπαθήσουμε να εμφανιστούμε ως διορθωτές σφαλμάτων. Αυτή θα ήταν η ορθή συμπεριφορά και θα λειτουργούσε πολύ καλά. Προσπαθώντας συνειδητά να διορθώσουμε τα σφάλματά μας,  θα ήμασταν αυτομάτως οι δάσκαλοι των άλλων και ο καθένας θα μπορούσε μονάχα να κερδίσει από αυτή μας την συμπεριφορά. Αν δεν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να παραδοθεί στις απολαύσεις,  αν η διάνοιά μας ακολουθεί πάντοτε την ορθή ατραπό,  θα αποκτήσουμε αυτή την ηθική γαλήνη που ανοίγει την καρδιά προς την διαίσθηση και προς την κατανόηση των άλλων.

Ένας από τους μεγάλους νόμους της πνευματοκρατίας είναι  ότι θα πρέπει κανείς να είναι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού του και ο πιο συμπονετικός φίλος από όλους τους άλλους,  κατανοώντας τους. Τούτο δεν συνεπάγεται τυφλή και ένοχη συνεργία στην απόλαυση, αλλά προσεκτική και λεπτή επαγρύπνηση για να οδηγήσουμε ένα τυφλό άνθρωπο.  Ακόμη και αν νομίζουμε ότι ο συνάνθρωπός μας δεν είναι εντελώς τυφλός ας μην λησμονούμε ότι αν είχε πράγματι πλήρη γνώση,  δεν θα είχε κάνει όλα εκείνα τα σφάλματα τα οποία μας ενοχλούν και τα οποία καταδικάζουμε.

Όσο γι’ αυτούς που φαίνονται να περιφέρονται όπως τους αρέσει πάνω σ’ ένα μαγικό χαλί,  ας βεβαιωθούμε ότι δεν τους ζηλεύουμε ή ότι δεν τρέφουμε μέσα μας μνησικακία.  Η ζωή μέσα σε όλους τους δαιδάλους της,  έχει τόσες πολλές παγίδες ακόμη και γι’ αυτούς που φαίνονται πάρα πολύ καλά εξοπλισμένοι. Ποτέ μην ζηλεύετε το πεπρωμένο των άλλων. Δεν ξέρουμε τις φρικτές δοκιμασίες που τους περιμένουν αύριο, που ίσως δεν θα τις μάθουμε ποτέ. Συχνά, όταν κρίνουμε πάρα πολύ εύκολα, δεν ξέρουμε ποιες δυσκολίες χειρότερες από τις δικές μας συνάντησε ο αδελφός μας κατά το παρελθόν, ή ποιες σιωπηρές θλίψεις κρύβονται πίσω από την εξωτερική εμφάνιση,  η οποία τόσο ταχύτατα ερμηνεύεται.

Θα πρέπει να αποφύγουμε την ζήλεια, έτσι όπως θα πρέπει να αποφεύγουμε την καταδίκη, θα πρέπει να κάνουμε την καλύτερη δυνατή χρήση των εργαλείων που μας δίνει η ζωή και θα πρέπει να εκπέμπουμε θετικές και ανυψωμένες σκέψεις γύρω μας και προς όλο τον κόσμο, αυτές τις σκέψεις που έχουν τόσο μεγάλη ισχύ και που ποτέ δεν τις παρατηρούμε προσεκτικά από κοντά.

Τελικά θα πρέπει επίσης να σκεφτούμε ότι σαν τέκτονες έχουμε την ύψιστη αποστολή,  μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας να βοηθήσουμε την πνευματική ανάπτυξη όλων των αδελφών μας, δίχως καμμιά εξαίρεση.  Δεν έχουμε βρει μέχρι στιγμής καλύτερα εργαλεία γι’ αυτή την εργασία από την καλοσύνη, την αγάπη, το έλεος και την ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ....

Είπον