Η Αδελφότητα

 

 

Η Αδελφότητα

Στο τέλος της μύησης ενός ατόμου στα τεκτονικά μυστήρια ο Σεβ.:. Διδ.: τον αγκαλιάζει και αφού του δώσει τον τριπλό ασπασμό, τον αποκαλεί αδελφό και ζητά από τους παριστάμενους να τον αναγνωρίζουν ως τέτοιο. Η Αδελφότητα σαν έννοια έχει μεγάλη σημασία για τον τεκτονισμό γι΄ αυτό μέσα από την μύηση επιδιώκεται η αδελφοποίηση ή αδελφοποίϊα, η ένωση δηλαδή δύο ατόμων(που δεν είναι συγγενείς σε πνευματικούς αδελφούς. Εξ’ άλλου κατά την επιφώνηση η Αδελφότητα αναφέρεται σαν μια από τις τρεις λέξεις, γεγονός που μαρτυρά την σημασία που της δίνει το τεκτονικό σύστημα.

Τί είναι όμως η Αδελφότητα αδ.. μου?  Είναι το συναίσθημα που κάθε ανυψωμένη διάνοια θα πρέπει να έχει μέσα στην καρδιά της και που μας οδηγεί να θεωρούμε όλα τα όντα ως μέλη μιας οικογένειας προς τα οποία οφείλουμε αγάπη και προστασία.

Η έλλειψη αυτού του πνεύματος προκαλεί καταρχήν ζήλεια, έπειτα φθόνο, κακεντρεχές κουτσομπολιό, μίσος και τελικά βία.

Έχει παρατηρηθεί ότι μεταξύ των λαών που η θρησκεία τους διδάσκει τις διαφορετικές ενσαρκώσεις σε διαφορετικά ανθρώπινα σώματα, υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη αδελφότητα, απαλλαγμένη από την ζήλια και τον φθόνο, διότι κάθε πιστός γνωρίζει  ότι η τωρινή του ζωή είναι μονάχα ένα πέρασμα, ένα είδος περιόδου εξασκήσεως,  ότι οι τωρινές του συνθήκες είναι η ποινή του ή η ανταμοιβή του για τις προηγούμενες ζωές του,  ότι προετοιμάζεται τώρα για κάποια μελλοντική ύπαρξη ευτυχή ή δυστυχή, η οποία θα είναι ο καρπός της παρούσας εμπειρίας.

Ο Τεκτονισμός σαν ένα εξαιρετικό μυητικό κέντρο προσπαθεί να αναπτύξει την πνευματικότητα των μελών του διδάσκοντας τους την πρακτική των υψηλών αρετών μεταξύ των οποίων πρώτη συγκαταλέγεται η Αδελφότητα.

Ο Τεκτονισμός διακηρύττει την αθανασία της ψυχής.  Συνεπώς ο τέκτονας οφείλει να θυμάται ότι όσο ζουν,  όλοι οι άνθρωποι βιώνουν μια στιγμή της αναπτύξεώς τους.

Ότι όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται σε διαφορετικό στάδιο στην εξέλιξή τους και ότι  όλοι στοχεύουν προς μια λίγο-πολύ μακρινή τελειότητα. Όλοι είναι μαθητές σε ένα μεγάλο σχολείο,  λιγότερο ή περισσότερο προσαρμόσιμοι, λιγότερο ή περισσότερο ταχείς στις μελέτες τους. Γι’ αυτό ο τέκτονας πρέπει να αναπτύξει δύο βασικές αρετές που οδηγούν στην Αδελφότητα. Την Αγάπη και την Ανοχή.

Συχνά λέω αδ.: μου ότι ο Τεκτονισμός δεν είναι ένα ασκητικό σύστημα, αντίθετα είναι ένα κοσμικό σύστημα άσκησης της αρετής.  

Έτσι ο Τέκτονας καλείται να δώσει την μάχη ενάντια στο ελάττωμα των χαμηλών συναισθημάτων της ζήλειας, του φθόνου, της αλαζονείας, της αδιαλλαξίας στην καθημερινή ζωή, μέσα στην μυρμηγκοφωλιά του κόσμου,  όπου ο καθένας μας μετρά το ύψος του  σε σχέση με τον διπλανό του,  τον συνάδελφό του, τον συνεταίρο του. Σε κάθε επάγγελμα, σε κάθε δουλειά,  βλέπουμε συχνότατα αυτή την τάση να προσπαθεί κάποιος να κάνει τον γείτονά του να φαίνεται μικρός, προ κειμένου να κολακεύσει τον εαυτό του ή ακόμα έχοντας την ιδέα να πάρει την θέση του. Μερικές φορές ακόμη ακόμα και σε περιόδους ειρήνης δεν παρουσιάζει η ανθρωπότητα αδ.. μου μια πραγματική εικόνα ζούγκλας? Εάν φορέσουμε λοιπόν το σχετικά εύκολο ένδυμα του να θεωρούμε τον γείτονά μας, τον συνάδελφό μας καταρχήν και κυρίως ως Αδελφό που υπακούει στους ίδιους νόμους εξελίξεως, όπως και εμείς, όσο θα εξελίσσονταν τα πράγματα, πόσο διαφορετική θα ήταν η καθημερινή ζωή για όλους μας?

Η έλλειψη αδελφικότητας έχει αποκληθεί “άγρυπνο μίσος”.

Βλέπουμε πάντοτε την αγκίδα στο μάτι των άλλων και δεν βλέπουμε ποτέ το δοκάρι που βρίσκεται μέσα στο δικό μας.  Ας προσπαθήσουμε λοιπόν καταρχήν να βγάλουμε το δικό μας δοκάρι για να δούν καθαρότερα τα μάτια μας.

Οφείλουμε ως τέκτονες αδ.*. μου, να θεμελιώσουμε ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να θεμελιώσουμε μια μεγάλη Αδελφότητα μέσα στον κόσμο.  Και πώς θα μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό αν δεν έχουμε καταρχάς ειρήνη μέσα στον εαυτό μας,  μέσα στην καρδιά μας και αν δεν αφαιρέσουμε από τον εαυτό μας τα αρνητικά συναισθήματα της ζήλειας,  του φθόνου και του μίσους? Πρέπει να δημιουργήσουμε γύρω μας,στην ζωή μας μέρα με την μέρα, στην καθημερινή μας ύπαρξη, μια ατμόσφαιρα γαλήνης,  αγαθότητας και υπομονής που είναι η βάση του αδελφικού πνεύματος. Συμπεριφερόμενοι στον καθένα αν όχι σαν σε φίλο, τουλάχιστον σαν σε αδελφό,  όποια και αν είναι τα σφάλματα της συμπεριφοράς του, πρέπει να λάβουμε υπ’  όψη μας ότι εάν το μονοπάτι του είναι πολυδαίδαλο και δύσκολο,  το ίδιο υπήρξε και το δικό μας ή ίσως μας συμβεί αυτό αύριο και ο αδελφός που βρίσκεται σε δυσκολία αξίζει περισσότερο από τους άλλους την συμπάθειά μας.  Τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να τον καταλάβουμε. Διότι αν κάνει κανείς συνεχώς την προσπάθεια να καταλάβει τους άλλους πόσο λιγότερο άσπλαχνοι,  περιφρονητικοί ή αδιάφοροι θα ήμασταν. Ακόμη και έναντι στα σφάλματά του που είναι τα βάρη της δύσκολης πορείας του.

Ας βάλουμε λοιπόν τον εξής κανόνα για τον εαυτό μας.  Πριν προσπαθήσουμε να δούμε τα ελαττώματα ή τα σφάλματα των άλλων γιατί να μην εργαστούμε προκειμένου να ανακαλύψουμε τα προτερήματα  τους, τις αρετές τους,  τα αγαθά τους συναισθήματα, οτιδήποτε μπορεί να μας φέρει πλησιέστερα προς αυτούς, οτιδήποτε έχουν που μπορεί να είναι χρήσιμο και που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να αναπτυχθεί? Πόσο πιο καρποφόρο θα ήταν αυτό από το να προσπαθούμε να βρούμε κατ’  αρχήν αυτό που μπορεί να χωρίσει?... Κατά τον ίδιο τρόπο, σε μια ομάδα, είτε πρόκειται για οικογένεια, εταιρεία, σύλλογο,  ή την Στοά στην οποία ανήκουμε ας σκεφτούμε ότι όταν κάποια μέλη έχουν ελαττώματα: ή αδυναμίες, η αδυναμία είναι αυτή που πρέπει να καταστραφεί- όχι τα μέλη. Συνεπώς αντί να καταδικάσουμε, να εκδιώξουμε και να πολεμήσουμε,  δεν θα ήταν καλύτερο δια της πειθούς και δια του παραδείγματος, πάνω από όλα δε δια της υγιούς ατμόσφαιρας, να καταστρέψουμε κατά τρόπο φυσικό τις ανεπιθύμητες όψεις?

Δυστυχώς έχουμε τις ατέλειές μας και κανείς δεν εξαιρείται από αυτές.  Ας προσπαθήσουμε να διορθώσουμε αυτές τις ατέλειες πριν προσπαθήσουμε να εμφανιστούμε ως διορθωτές σφαλμάτων. Αυτή θα ήταν η ορθή συμπεριφορά και θα λειτουργούσε πολύ καλά. Προσπαθώντας συνειδητά να διορθώσουμε τα σφάλματά μας,  θα ήμασταν αυτομάτως οι δάσκαλοι των άλλων και ο καθένας θα μπορούσε μονάχα να κερδίσει από αυτή μας την συμπεριφορά. Αν δεν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να παραδοθεί στις απολαύσεις,  αν η διάνοιά μας ακολουθεί πάντοτε την ορθή ατραπό,  θα αποκτήσουμε αυτή την ηθική γαλήνη που ανοίγει την καρδιά προς την διαίσθηση και προς την κατανόηση των άλλων.

Ένας από τους μεγάλους νόμους της πνευματοκρατίας είναι  ότι θα πρέπει κανείς να είναι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού του και ο πιο συμπονετικός φίλος από όλους τους άλλους,  κατανοώντας τους. Τούτο δεν συνεπάγεται τυφλή και ένοχη συνεργία στην απόλαυση, αλλά προσεκτική και λεπτή επαγρύπνηση για να οδηγήσουμε ένα τυφλό άνθρωπο.  Ακόμη και αν νομίζουμε ότι ο συνάνθρωπός μας δεν είναι εντελώς τυφλός ας μην λησμονούμε ότι αν είχε πράγματι πλήρη γνώση,  δεν θα είχε κάνει όλα εκείνα τα σφάλματα τα οποία μας ενοχλούν και τα οποία καταδικάζουμε.

Όσο γι’ αυτούς που φαίνονται να περιφέρονται όπως τους αρέσει πάνω σ’ ένα μαγικό χαλί,  ας βεβαιωθούμε ότι δεν τους ζηλεύουμε ή ότι δεν τρέφουμε μέσα μας μνησικακία.  Η ζωή μέσα σε όλους τους δαιδάλους της,  έχει τόσες πολλές παγίδες ακόμη και γι’ αυτούς που φαίνονται πάρα πολύ καλά εξοπλισμένοι. Ποτέ μην ζηλεύετε το πεπρωμένο των άλλων. Δεν ξέρουμε τις φρικτές δοκιμασίες που τους περιμένουν αύριο, που ίσως δεν θα τις μάθουμε ποτέ. Συχνά, όταν κρίνουμε πάρα πολύ εύκολα, δεν ξέρουμε ποιες δυσκολίες χειρότερες από τις δικές μας συνάντησε ο αδελφός μας κατά το παρελθόν, ή ποιες σιωπηρές θλίψεις κρύβονται πίσω από την εξωτερική εμφάνιση,  η οποία τόσο ταχύτατα ερμηνεύεται.

Θα πρέπει να αποφύγουμε την ζήλεια, έτσι όπως θα πρέπει να αποφεύγουμε την καταδίκη, θα πρέπει να κάνουμε την καλύτερη δυνατή χρήση των εργαλείων που μας δίνει η ζωή και θα πρέπει να εκπέμπουμε θετικές και ανυψωμένες σκέψεις γύρω μας και προς όλο τον κόσμο, αυτές τις σκέψεις που έχουν τόσο μεγάλη ισχύ και που ποτέ δεν τις παρατηρούμε προσεκτικά από κοντά.

Τελικά θα πρέπει επίσης να σκεφτούμε ότι σαν τέκτονες έχουμε την ύψιστη αποστολή,  μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας να βοηθήσουμε την πνευματική ανάπτυξη όλων των αδελφών μας, δίχως καμμιά εξαίρεση.  Δεν έχουμε βρει μέχρι στιγμής καλύτερα εργαλεία γι’ αυτή την εργασία από την καλοσύνη, την αγάπη, το έλεος και την ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ....

Είπον