ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΡΟΔΟΚΑΝΑΚΗΣ

 

 

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΡΟΔΟΚΑΝΑΚΗΣ

Δούκας, Άγγελος, Κομνηνός, Παλαιολόγος

ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΨΕΥΤΟΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ

Ένας ψεύτικος πρίγκιπας, πού έδρασε στην 'Αγγλία τον 19ο αιώνα
’Ήταν έμπορος από την Σύρο και ανέβηκε στο ύπατο αξίωμα τής Μεγάλης Σκωτικής Στοάς της Ελλάδος. Μαθητής τού Κωνσταντίνου Σιμωνίδη, περιώνυμου
πλαστογράφου, έγραψε ένα ογκώδες σύγγραμμα, για να αποδείξει τη
πριγκιπική του ιδιότητα, παραπέμποντας σέ ανύπαρκτα βιβλία. Κατόρθωσε, ακόμη, να ανέβη στην κορυφή τής Τεκτονικής Στοάς τής Ελλάδος. Αποκαλύφθηκε από τον ελληνιστή Αιμίλιο Λεγκράν.

 Ο μεγάλος νεοελληνιστής Αιμίλιος Λεγκράν (1841 - 1903), καθηγητής τής νεοελληνικής γλώσσας στην Σχολή 'Ανατολικών Γλωσσών του Παρισιού, ο οποίος απεκάλυψε τα ψεύδη του Ροδοκανάκη. 

 Η ΑΥΤΟΥ Αγιότης ο Πάπας  εδέχθη την 21ην τρέχοντος την Αυτού Αυτοκρατορική 'Υψηλότητα τον Πρίγκιπα Ροδοκανάκην εκ Λονδίνου».

Έτσι ανήγγειλε ό «Ρωμαίος Παρατηρητής» του Βατικανού στο φύλλο του τής 24ης Σεπτεμβρίου 1871 την επίσκεψη στον Ποντίφικα τού Δημητρίου Ροδοκανάκη, πού, κατά τούς ισχυρισμούς του, ήταν ό Δημήτριος Β’ Δούκας -Άγγελος· Κομνηνός -Παλαιολόγος Ροδοκανάκης, 15ος τιτουλάριος αυτοκράτωρ τής Κωνσταντινουπόλεως. Είχε ομοίως την ατυχία να ενδιαφερθεί για την περίπτωσή του ο συντάκτης τής εθνικής μας βιβλιογραφίας Αιμίλιος Λεγκράν, ο όποιος κατά την διάρκεια των έρευνών του στις βιβλιοθήκες τής Ευρώπης διαπίστωσε την αναφορά σέ δημοσιεύματα τού «πρίγκιπα» αυτού ανυπάρκτων συγγραμμάτων, στα όποια και παρέπεμπε, για να θεμελίωση την «αυτοκρατορική» του καταγωγή και την «πριγκιπική» του ιδιότητα. Βρήκε ο Λεγκράν πώς οι τίτλοι 24 βιβλίων, στα όποια παρέπεμπε ό Ροδοκανάκης, ήσαν φανταστικοί και ανύπαρκτοι και, αφού βεβαιώθηκε από τίς διάφορες βιβλιοθήκες και από διάφορα περιστατικά, ότι επρόκειτο για πρώτου μεγέθους απάτη, δημοσίευσε το 1895 στο Παρίσι τον «Φάκελο Ροδοκανάκη» (Dossier Rodocanakis), με τον όποιο αποκάλυπτε τί είδους τυχοδιώκτης ήταν ό φερόμενος ως «πρίγκιπας» Ροδοκανάκης. Όποιος μελετήσει τον φάκελο αυτό (με βάση τον όποιο δίδεται εδώ το πορτραίτο του φανταστικού πρίγκιπα), διαπιστώνει αμέσως αναλογίες ανάμεσα στον Ροδοκανάκη και τον διαβόητο πλαστογράφο Κωνσταντίνο Σιμωνίδη, πού μάς απασχόλησε άλλοτε στις σελίδες τής «Ιστορίας». Είναι μάλιστα γνωστό ότι ό Ροδοκανάκης υπήρξε μαθητής τού Σιμωνίδη.

Ό Βάσος Τσιμπιδάρος στο βιβλίο του «Οι Έλληνες στην Αγγλία» (1974), γράφει σχετικά: «Τίς απάτες τού Σιμωνίδη πρώτη απεκάλυψε το 1848 η εφημερίδα “Νέα Ελλάς” και εν συνεχεία: τό περιοδικό “Πανδώρα” του 1851. Δεν μπορούσε πλέον να σταθεί στην 'Ελλάδα. Πήγε στη Γερμανία και μετά στην 'Αγγλία. Εδώ ακριβώς γνώρισε και τον Δημήτριο Ροδοκανάκη, πού γοητεύθηκε από τη γνωριμία τού Σιμωνίδη και φυσικά πίστεψε τη δική του εκδοχή, ότι δηλαδή αυτά πού εγράφησαν στην Ελλάδα εις βάρος του, ξεκινούσαν από τη ζήλεια διαφόρων διανοουμένων.
Ό Σιμωνίδης, διαβολεμένος καθώς ήταν, βρήκε αμέσως το ευαίσθητο  σημείο τού Ροδοκανάκη, πού ήταν τρομερά φιλόδοξος και φαντασμένος.
Τον έπεισε ότι είναι ό νόμιμος κληρονόμος τού αυτοκρατορικού τίτλου τού Βυζαντίου και άπ’ ευθείας απόγονος τού Κ. Ροδοκανάκη, πού ήταν Ιατρός τού Άγγλου βασιλέως Καρόλου τού Β’. Από εδώ και πέρα ο Ροδοκανάκης όχι μόνον συνεργάζεται στενά με τον Σιμωνίδη, όχι μόνον αυτοτιτλοφορείται πρίγκιψ, αλλά ετοιμάζει πλέον μόνος του απίθανες γενεαλογίες ανυπάρκτων προγόνων του.

Ο πατέρας τού Ροδοκανάκη ήταν στην πραγματικότητα έμπορος στην Σύρο.

Από εκεί ξεκίνησε ο Δημήτριος, στα 1860, για το Μάντσεστερ, όπου ο δρόμος του διασταυρώθηκε με τού Σιμωνίδη. Και οι δύο είχαν το ίδιο θράσος και ήταν έξ ίσου αδίστακτοι στο ψέμα και στην απάτη. Ό Σιμωνίδης αποζούσε από τα πλαστά χειρόγραφα πού κατασκεύαζε και συχνά διασκέδαζε εξαπατώντας σπουδαίους σοφούς και επιστήμονες.

Ό Ροδοκανάκης κατέφυγε σέ παρόμοιες μεθόδους από λόγους αυτοπροβολής
και εγωισμού. Είχε ίσως πείσει τον ίδιο του τον εαυτό ότι ήταν πρίγκιπας και καταγινόταν να πείσει και άλλους.
Αν μάλιστα δεν τον έπαιρνε είδηση ο Λεγκράν, ίσως εξαπατούσε πολύ περισσότερους. Κατόρθωσε πάντως να αναρριχηθεί  στην κορυφή τής ηγεσίας τής πρώτης τεκτονικής στοάς τής 'Ελλάδος. Ό Β. Α. Λαμπρόπουλος στο βιβλίο του, «Στα άδυτα τής 'Ελληνικής Μασονίας» ('Αθήνα 1977), γράφει: «Την  10^ην Ιουλίου 1876 κατηρτίσθη τό πρώτο Ύπατο Συμβούλιο τού 33ου βαθμού τής Σκωτίας πού άπετελέσθη εκ των έξής: Πρίγκιψ Δημ. Ροδοκανάκης Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης, Νικ. Δαμασκηνός, Ανθύπατος Μέγας Ταξιάρχης, Δ. Σ. Μαυροκορδάτος, Μέγας Θησαυροφύλαξ, Αθ. Δουρούτης Μέγας Καγκελλάριος, Ίω. Παπαδάκης, Μέγας Αρχιγραμματεύς, Άν. Καλύβας, Μέγας Ίερεύς».

Αυτός ο Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης οπωσδήποτε είναι ο ψευτοπρίγκιπας πού απασχόλησε τον Λεγκράν.
Φαίνεται ότι δεν μπορούσε να μείνει πιά στην 'Αγγλία και γύρισε στη γενέτειρά του Σύρο, όπου και νυμφεύθηκε το 1882 την Ευθυμία Σαμοθράκη, κόρη του παπα – Λαζάρου Σαμοθράκη. ’Εκεί ό Ροδοκανάκης εμφανιζόταν ως «μόνος απόγονος και
διάδοχος τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας».

Χαρακτηριστικό είναι δημοσίευμα στην «Εστία» τής 6ης Ιουλίου 1895, όπου Αναγνώστης της από την Ερμούπολη τής Σύρου Έγραφε: Όπως Έμαθον, λέγει ότι κατάγεται από τούς Αγγέλους, Κομνηνούς, Δούκας και Παλαιολόγους, και ότι περιήλθεν «Η φιλολογικός διαφοράς με τινά Γάλλον Emile 'Legiand, διότι ούτος ηθέλησε, άγνωστον γιατί, ν’ αμφισβήτηση τούς τίτλους του. Πάμπολλα διαδίδονται περί του ρηθέντος πρίγκηπος, Αλλ’ ίσως δεν είναι άξια προσοχής ν’ αναγραφώσιν.

Απλώς ηθέλησα νά καταστήσω γνωστόν το ανωτέρω έπεισόδιον, ίνα  καί ή βασιλεία τού Ελληνικού Έθνους γνωρίσει ότι υπάρχουν απόγονοι των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων».  

Οι Αποκαλύψεις τού Λεγκράν δεν επτόησαν φαίνεται τον πρίγκιπα  απατεώνα, ό όποιος έπανήλθε δριμύτερος το 1900 με το βιβλίο του «Ιουστινιάνια - Χίος. Υπό τού πρίγκηπος Ροδοκανάκη. Έν Σύρω, τύποις Ρενιέρη Πρίντεζη, 1900». Το εργο αυτό, γράφει ο Τσιμπιδάρος, «είναι Επιβλητικότατο. Πενήντα Εκατοστά μακρύ και σαράντα περίπου σέ φάρδος, είναι ένα βιβλίο τυπωμένο σέ πανάκριβο χαρτί μέ 1005 σελίδες, μόλις μπορεί να το σηκώσει Ένας Άνθρωπος. Για να καταλάβει κανείς περί ποιας Εκδόσεως πρόκειται, θα πρέπει να πούμε ότι το 1900, κάθε αντίτυπο στοίχιζε 500 φράγκα. Βρίθει ανακριβειών, αφού στη βιβλιογραφία του παραπέμπει τον Αναγνώστη σέ Ανύπαρκτα βιβλία».

Ιδού ίο φανταστικοί τίτλοι των βιβλίων πού ό Ροδοκανάκης εδημιούργησε για να καταξιώση την «πριγκιπική» του ιδιότητα: «Ιστορία τής νήσου Χίου υπό Νικολάου Βλαστού τού Κρητός» (Βενετία 1498), «Γενεαλογικά στέμματα ενίων περιφανών Βυζαντινών Οίκων, από των Αρχαιότατων χρόνων μέχρι τής νυν Εποχής, συλλεγέντα έκ παντοδαπών παλαιών τε και νέων χειρογράφων παρά ’Αρσενίου, ταπεινού Αρχιεπισκόπου Μονεμβασίας» (Βενετία 1533), «Ώδή εις τήν γέννησιν τού έκλαμπροτάτου καί γαληνοτάτου πρίγκιπος Φραγγίσκου τοΰ Ροδοκανάκιδος, ποιηθείσα παρά Ζαχαρίου Ιερέως Σκορδυλίου Κρητός, τού παρεπίκλην Μαραφαρά, και Επιτρόπου τού τής Κωνσταντινουπόλεως οικουμενικού πατριάρχου κυρίου Ιωάσαφ» (Βενετία 1562), «Ιστορία των παλαιών Δουκών καί άλλων ηγεμόνων τού Αρχιπελάγους, μέ μια περιγραφή τής νήσου Χίου. Ύπό τοΰ Πρίγκηπος Φραγκίσκου Ροδοκανάκη, υιού τού Κυρίου Δημητρίου, ενός των ηγεμόνων τού νησιού, καί τής Ελένης Παλαιολόγου, απογόνου των Αυτοκρατόρων τής Κωνσταντινουπόλεως» (υποτίθεται στα γαλλικά, Παρίσι 1600), «Οι ευγενείς τής νήσου Χίου. Υπό τού Ύψηλοτάτου Πρίγκηπος Φραγκίσκου Δ. Ροδοκανάκη, ηγεμόνος τής νήσου, πρός τον Εκλαμπρότατο πρίγκηπα Γκαστόν, Δούκα ντ’ Άνζού  (υποτίθεται στα γαλλικά, Παρίσι 1620), «Ιστορικό υπόμνημα περί τής πόλεως τής Φλωρεντίας υπό Γεωργίου Κορεσσίου, εκ Χίου» (στα ιταλικά ύποτίθεται, Βενετία 1621), «Ή Αστάθεια τής τύχης.
Ώδή Ίωάννου Ματθαίου Καρυοφίλη, Αρχιεπισκόπου Ικονίου αΑφιερωμένη είς τόν Υψηλότατο Δημήτριο Ροδοκανάκη, Πρίγκηπα τής Κωνσταντινουπόλεως» (στά ιταλικά υποτίθεται, Ρώμη 1630), «Δουκός Δημητρίου Κορεσσίου: Πραγματεία γιά τήν ζωή καί τό έργο τού 'Ομήρου» (στά λατινικά ύποτίθεται, Ρώμη 1631), «'Ιστορία συνοπτική τού των Ροδοκανακιδών περικλεούς γένους, συλλεγείσα εκ διαφόρων χειρογράφων, υπό Γρηγορίου Ιερομονάχου καί πρωτοσυγκέλλσυ τής μεγάλης Εκκλησίας, τού έκ τής Αγίας Μονής τής Νέας, τής κειμένης Εν τή νήσο Χίω» (Ίάσιον 1634), «Ιωάννου Άνδρέα Σταυρινού, τού Χίου καί μεγάλου βιβλιοθηκάριου τής μεγάλης Εκκλησίας, Μονωδία Επί τώ θανάτω τού ύψηλοτάτου, θεοσεβεστάτου καί ένδοξοτάτου αυθέντου καί ηγεμόνος κυρίου κυρίου Φραγγίσκου Ροδοκανάκιδος τού Χίου» (Βενετία 1640), «Δημητρίου Ροδοκανάκη, Μεγάλου Δουκός, Χρονικά, μέ λατινική μετάφραση καί σχόλια στεφάνου Ροδοκανάκη, Πρίγκηπος (στα λατινικά υποτίθεται, Παρίσι 1643), «Γενεαλογική Ιστορία τού παλαιού και σεβασμίου οίκου Δούκα - ’Αγγέλου – Κομνηνοΰ - Παλαιολόγου - Ροδοκανάκη ύπό τού Inigo Velez di Gueuara» (στα Ιταλικά υποτίθεται, Νεάπολις 1650), «Γεωργίου Κορεσσίου: Βυζαντινοί ευγενείς» (στα λατινικά υποτίθεται, Βενετία 1660), «Λέοντος Αλλατίου: Κρυπτογραφία νεωτέρων Ελλήνων, Επιστολή δευτέρα πρός τον ευγενέστατο πρίγκηπα Δημήτριον Φραγκ. Ροδοκανάκην, Χίον» (στα  λατινικά υποτίθεται, Ρώμη 1661), «Λέοντος Αλλατίου: Διάδοχοι τού γένους των Παλαιολόγων» (Ρώμη 1665), «Λέοντος Αλλατίου: Γενεαλογική και χρονολογική Ιστορία τής ευγενούς οικογένειας Ροδοκανάκη τής Χίου» (στα λατινικά ύποτίθεται, Ρώμη 1666), «Ό τελευταίος τών 'Ελλήνων Αυτοκρατόρων ή ή Άλωσις τής Κωνσταντινουπόλεως. 'Υπό Κωνσταντίνου Δ. Ροδοκανάκη, Έλληνος έκ τής νήσου Χίου κ.λπ. αφιερωμένο στην Α.Ε. τόν Πρίγκηπα Παντελέοντα Δ. Ροδοκανάκη κ.λπ., κ.λπ.» (στά άγγλικά ύποτίθεται, Λονδίνο 1670), «Κωνσταντίνος 13ος Παλαιολόγος ή ή Άλωση τής Κωνσταντινούπολης.
Γραμμένο από τήν Α.Υ. τόν Πρίγκηπα Κωνσταντίνο Ροδοκανάκη, Έλληνα από τό νησί τής Χίου κ.λπ, κ.λπ. καί αφιέρωμα στήν Αυτού Αυτοκρατορική Υψηλότητα τόν Πρίγκηπα Παντελέοντα Ροδοκανάκη, τιτουλάριο ηγεμόνα τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κ.λπ.» (στα αγγλικά υποτίθεται, Λονδίνο 1672), «Λόγιοι τής παρελθούσης εκατονταετηρίδας, υπό τοΰ Παναιδεσιμωτάτου Άλουσίου Γραδενίγου τού Κρητικοΰ, άββά καί βιβλιοφόλακος τοΟ άγίου Μάρκου» (Βενετία 1675), «Ώδή έπΐ ταΐς συμφοραΐς τής δυστυχούς Χίου, συντεθεΐσα μέν ύπό τού ύψηλοτάτου καί εύγενεστάτου ήγεμόνος Παντελέοντος Ροδοκανάκιδος, τυπωθείσα δέ νυν τό πρώτον ύπό τού ταπεινού αυτού θεράποντος Εμμανουήλ Σκυλήσιου τού Χιώτου» (Ρώμη 1681), «’Ιγνατίου Μινδονίου τού Χίου, μοναχού τού τάγματος τού Αγίου Βασιλείου, Βιογραφίαι τών κατά τόν ιζ’ καί ιη' αίώνα έν τή έσπερία Εύρώπη άκμασάντων λογίων ευγενών Χίων» (Παρίσι 1699), «'Ιστορία τής ζωής τής Αυτής Αυτοκρατορικής Υψηλότητας τού Πρίγκηπα Φραγκίσκου - Δούκα - ’Αγγέλου - Κομνηνού - Παλαιολόγου - Ροδοκανάκη, έβδομου τιτουλαρίου αύτοκράτορα τής Πόλης, γραμμένη άπό τόν γυιό του Μανουήλ Γ’» (στά γαλλικά ύποτίθεται, Παρίσι 1757), «Ιστορική περίληψη τού Βασιλικού Οίκου τών Ροδοκανάκηδων υπό τής Α.Υ. τού Πρίγκηπα Δημητρίου Ροδοκανάκη, άπό τή Χίο» (στά γαλλικά υποτίθεται, Άμστερνταμ 1805), «Θεοδώρου Ροδοκανάκιδος, Πρίγκηπος, Ωδές» (στά λατινικά υποτίθεται, Ρώμη 1809).  Τά άνύπαρκτα αύτά βιβλία, όπως έδειξε ό Λεγκράν, πού δεν είδαν ποτέ τό φως τής δημοσιότητος, τά αναφέρει ο ψευτοπρίγκιπας Δημήτριος Ροδοκανάκης στα εξής δημοσιεύματά του: «Τό Αυτοκρατορικό Κωνσταντίνα) Τάγμα τού Άγίου Γεωργίου. Ύπό τής Αυτού Αύτοκρατορικής υψηλότητας τού Πρίγκηπος Ροδοκανάκη, σέ δύο μέρη» (Λονδίνο 1870, στά άγγλικά), «Απάντηση σέ κριτική τής The Saturday Review πάνω στον  αύτοκρατορικό οίκο τών Ροδοκανάκη» (Ούεστμίνστερ 1870, στά άγγλικά), «Δοκίμιον περί τού βίου και τών συγγραμμάτων Γεωργίου Κορεσσίου τού Χίου, ύπό τής α.α.ύ. τού πρίγκηπος Ροδοκανάκιδος» (Άθήναι 1872), «Λέοντος τού Άλλατίου Ελλάς μετά λατινικής μεταφράσεως Γύδωνος τού έκ Σουβινίων έκδίδεται ύπό τής α.α.ύ. τού πρίγκηπος Δημητρίου Ροδοκανάκιδος» (Άθήναι 1872), «Βίος καί συγγράμματα τού πρίγκηπος Κωνσταντίνου Ροδοκανάκιδος, άπογόνου τών αύτοκρατορικών οίκων Δούκα, Αγγέλου, Κομνηνοΰ, Παλαιολόγου, επιτίμου δρ. Ιατρού Καρόλου τού β’, Άνακτος τής Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας καί Ίβερνίας» (Άθήναι 1872).

Όπως απεκάλυψε ο Λεγκράν, τά βιβλία αυτά είναι γεμάτα ψεύτικα στοιχεία, μνημονεύουν ανύπαρκτα πρόσωπα, παραπέμπουν σέ βιβλία πού δεν τυπώθηκαν ποτέ, αναφέρουν φανταστικά χειρόγραφα, δπως τά «Απομνημονεύματα τής Βυζαντινής αυλής» Κωνσταντίνου Ροδοκανάκιδος τοΰ Χίου (1668), «Εικονογραφημένη Χίος» ’Ιακώβου Παλαιολόγου κ.λπ., ακόμη και ανύπαρκτα επιτύμβια, όπως το παρακάτω, τό όποιο δήθεν κατά τόν Ροδοκανάκη υπήρχε στήν μονή τού Αγίου Σάββα στην Αλεξάνδρεια: «Κορέσσιον, Ιερόν τής έκκλησίας στόμα, — μέλας καλύπτει λίθος καί σαρκοβόρον χώμα· — έν Χίω έγεννήθη, ’Ομήρου τήν πατρίδα, — αλλά τού Αλεξάνδρου τόν έφθασεν η μοίρα· — διά κωνείου κείνος κατέστρεψε τόν βίον, — διά φαρμάκου ούτος άπήλθε και αγίων – χορόν καί μαρτύρων Χριστού θεού Σωτήρος - Γεωργίου Κορεσσίου εκπλήρωσε ό κλήρος· — έγεννήθη τφ 9φξγ τή ιγ' τού μηνός Δεκεμβρίου, — και τελεύτησε τώ αχξα" τή κ' Αυγούστου».

Νά τί πληροφορούσε ο πατέρας τής ελληνικής λαογραφίας Νικόλαος Γ. Πολίτης τόν Αιμίλιο Λεγκράν σχετικά μέ τό έπιτΰμβιο αύτό: «Ό κ. Δ. Βενετοκλής, παρ’ ότι έζήτησα πληροφορίας περί τού έπιτυμβίου τού Κορεσσίου, γράφει τά έπόμενα, έπικυροΰντα τήν γνώμην σας: “έν τώ ναώ  τοΰ Άγίου Σάββα δέν εύρέθη πλάξ  έχουσα τό επιτύμβιο όπερ έδημοσιεύθη παρά Ροδοκανάκη. Ό νΰν πατριάρχης όστις πατριαρχεύει από το 1870, δέν εύρει τοιαύτην πλάκα, εί και έξ όλοκλήρου σχεδόν άνεκαίνισε τόν ναόν έκείνον. Καί έγώ, ευρισκόμενος έν Άλεξανδρεία άπό τού 1870, ούδέποτε είδον τοιαύτην επιγράφην, έν πλείστας άλλας άνέγνων”. Θά κάνω και άλλες έρευνας καί, άν άνακαλύψω τι, θά σπεύσω νά σάς αναγγείλω». 

'Εκτός άπό τό έπιτύμβιο, ό Ροδοκανάκης παρέπεμπε στόν Άγγελο τών βυζαντινών λαών», πού τά 15 φύλλα του εκδόθηκαν στό Λονδίνο τό 1862, όπου δήθεν αναφερόταν ο Κορέσσιος. Ό καθηγητής τού Πανεπιστημίου Αθηνών, Γ. Ν. Χατζηδάκις, ό μεγάλος γλωσσολόγος, στον όποιο απευθύνθηκε ό Λεγκράν, τόν ένημέρωσε σχετικά: «Άπαντών εις τήν άπό 25 τ.μ. (1892) προσφιλή επιστολή υμών, δηλώ διά τής παρούσης μου ότι έν τοις πεντεκαίδεκα άριθμοίς τού Αγγέλου τών βυζαντινών λαών ουδεμία γίνεται μνεία το Γεωργίου Κορεσσίου, ούδ’ επιτάφιος αύτού εύρίσκεται έν αυτοίς. Τά φύλλα διήλθον επιμελώς καί δύνασθε νά είσθε βεβαιότατος».

’Ισχυριζόταν, έξ άλλου, ό Ροδοκανάκης ότι στήν Νέα 'Εκκλησία του Άμστερνταμ είχε ταφή στις 13 Αυγούστου 1689 ό πρόγονός του Κωνσταντίνος Ροδοκανάκης, πού πέθανε από τύφο, καί ότι στόν τάφο του είχε χαραχθή επιτάφιο επίγραμμα, όπου ανακάτευε στοιχεία περί πριγκιπικής του ιδιότητας κ.λπ. γιά νά τό χρησιμοποίηση στην θεμελίωση τής δήθεν δικής του ιδιότητας. Έρευνες του Υ. Η. Rogge, καθηγητού στο γυμνάσιο του Άμστερνταμ και μέλους τής Φιλελληνικής 'Εταιρίας, αποκάλυψαν ότι ούτε τάφος υπήρχε ούτε το όνομα του Κωνσταντίνου Ροδοκανάκη αναφερόταν στα βιβλία τής εκκλησίας αυτής.

Ως πρός τόν Άγιο Σάββα δέν είναι άσχετο ίσως ότι σέ ένα κελί του πέθανε από δυσεντερία το 1867 και θάφτηκε εκεί ό δάσκαλος τού Ροδοκανάκη Κωνσταντίνος Σιμωνίδης. Ο Σιμωνίδης μάλιστα, όπως αποκάλυψε ό 'Αλεξανδρινός βιβλιοφύλακας Ν. Φιριππίδης, είχε προσθέσει στον χρονολογικό κώδικα ς' (απόκρυφο) τής Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης Αλεξανδρείας ψεύτικη Ιστορία τής μονής τού Αγίου Σάββα καί ότι κατασκεύασε σέ όστρακα καί κεράμους πλαστές επιγραφές, πού δήθεν βρήκε στόν αυλόγυρο του  μοναστηριού. Ό μαθητής επί τά ίχνη τού διδασκάλου.

Όπως, άλλωστε, ο Σιμωνίδης ανέθεσε στόν Ιερομόναχο Καλλίνικο^ πιθανότατα πλαστό πρόσωπο, νά συγγράψει τήν βιογραφία του, ο Ρσδοκανάκης παρουσίασε τό 1876 τό βιβλίο «Βίος και συγγράμματα τής αυτού Αυτοκρατορικής υψηλότητας τού  πρίγκιπος Δημητρίου Ροδοκανάκη», πού τύπωσε στήν Ερμούπολη τής Σύρου» στό τυπογραφείο Ρενιέρη Πριντέζη ό «Βικέντιος Ίουστινιάνης έκ των πριγκίπων Ίουστινιανών», πρόσωπο μάλλον ανύπαρκτο καί αυτός. Στο γεμάτο ψέματα αυτό βιβλίο, πού κατά πάσα πιθανότητα έγραψε ό ίδιος ό Ροδοκανάκης, υποστηρίζει ότι γεννήθηκε στην Χίο, στόν πύργο των Ροδοκανάκηδων. Ο Λέγκράν όμως ερεύνησε καί βρήκε ότι ό ψευτοπρίγκιπας είχε γεννηθεί όχι στήν Χίο, αλλά στην Σύρο από Χιώτες γονείς. Ανάλογα όπως ό Σιμωνίδης, ισχυριζόταν ότι είχε γεννηθεί στά Στάγιρα, ενώ είχε δει τό φως στην Σύμη τής Δωδεκανήσου. Μάλιστα ό Λεγκράν δημοσίευσε τήν παρακάτω πράξη γεννήσεως του Ροδοκανάκη από τό Ληξιαρχείο Έρμουπόλεως Σύρου: «58.19. Τήν 19 Φεβρουαρίου 1841, παρουσιασθείς ο κύρ ’Ιωάννης Ροδοκανάκης τήν πατρίδα Χίος, το επάγγελμα έμπορος, παρουσιασθείς, λέγω, άνήγγειλε ότι ή σύζυγός του Άριέτα Κορέσση Χία έτών 21 έγέννησε παιδίον άρρεν τήν 13 Δεκεμβρίου 1840 ήμέραν, ώραν 10 π.μ. Μαία ύπήρξε Δούλα Διατζίντενα, και άνάδοχος Στέφανος Κανέλος· ώνομάσθη τό παιδίον Δημήτριος».

Επίσης δημοσίευσε τήν παρακάτω πράξη γεννήσεως άπό τόν ναό τής Μεταμορφώσεως τής Σύρου: «Εβαπτίσθη ο υιός του Ίωάννου Ροδοκανάκη καί τής Άργεντούς Κορέσενας, νομίμου συζύγου αυτού, έν τή οίκία του ιδίου, γεννηθείς τή αη Δεκεμβρίου καί ώνομάσθη Δημήτριος. Άνεδέξατσ δέ αύτόν άπό τής κολυμβήθρας ό Ζωρζής Κανέλος. Εις την γέννησιν του παιδίου παρευρέθη η μαία Δούλα Διατζίντενα. Ο εφημέριος Παρθένιος Κυδωνάκης, τή 19 Φεβρουαρίου».

Στήν ανεκδιήγητη αυτοβιογραφία του Ροδοκανάκη αναφέρεται ότι έκανε σπουδές φιλολογίας καί θεολογίας στά Πανεπιστήμια 'Αθηνών, 'Οξφόρδης καί Άιδελβέργης καί ότι ανακηρύχθηκε σέ διδάκτορα τής φιλοσοφίας, τής φιλολογίας καί τής θεολογίας, κατά τόν ίδιο ασφαλώς τρόπο πού έγινε καί ό δάσκαλός του Σιμωνίδης διδάκτωρ τής φιλοσοφίας στήν Ρωσία. Βίοι παράλληλοι.

Ό «βιογράφος» του Ροδοκανάκη μνημονεύει καί τούς αρραβώνες του τό 1875 μέ τήν Κατερίνη, θυγατέρα του Γεωργίου Νιουκόμεν, πλοιάρχου τού βρετανικού ναυτικού, πού δεν κράτησαν πολύ. Δεν αναφέρει όμως και τον λόγο, ότι δηλαδή ό μέλλων πενθερός του πληροφορήθηκε τι είδους πρίγκιπας ήταν και του έγραψε: «Ξέρω ποιός είσθε. Όλα ματαιώνονται. Κρατάω τήν κόρη μου».

Τόν Δεκέμβριο 1881 ό Ροδοκανάκης νυμφεύθηκε στήν 'Αθήνα, σέ ναό τής Κυψέλης, τήν Δέσποινα Κανάρη, θυγατέρα τού Θρασύβουλου Κανάρη, ηλικίας 18 μόλις χρόνων (εκείνος ήταν ήδη 41). ’Απέκτησαν ένα κορίτσι, τήν Ανριέττα κι ένα γιό, τον Γιάννη. 'Αλλά ούτε ό γάμος αυτός κράτησε. Τό 1895 άκολούθησε νέος γάμος τοϋ Δημητρίου Ροδοκανάκη στήν Σύρο τήν φορά αύτή, μέ την Εύθομία Λαζάρου Σαμοθράκη. Ό «Προμηθεϋς» τής Σύρου άνήγγειλε στις 9 Ιουνίου 1895 τούς γάμους ώς έξης: «Τήν παρελθοΰσαν Κυριακήν έτελέσθησαν έν στενώ οικογενειακά) κύκλιο οΐ γάμοι τοϋ έν τή ήμετέρφ άγορςί τραπεζίτου κ. Δημητρίου Ροδοκανάκη μετά τής λαμπρός καί έξαιρέτου δεσποινίδος Εύθυμίας Λαζ. Σαμοθράκη. Τούς νυμφικούς στεφάνους αντήλλαξαν ή νύμφη του γαμβρού άξιότιμος κ. 'Ελένη Θ. Ροδοκανάκη, καί η έπί μορφώσει καί κάλλει διακεκριμένη θυγάτηρ αύτής δεσποινίς 'Ιουλία. Ευχόμεθα τοίς νεονύμφοις βίον ευδαίμονα».

Στήν ίδια βιογραφία ό Ροδοκανάκης ισχυρίζεται ότι εξέδωσε 19 βιβλία σέ σχήμα 8ο (23.152 σελίδες), 64 βιβλία σέ σχήμα 4ο (48.025 σελίδες) και 28 βιβλία σέ φόλιο (28.984 σελίδες). Δηλαδή, κάπου 111 βιβλία (100.161 σελίδες); 'Από αυτά όμως, όπως έδειξε ό Λεγκράν, ελάχιστα είχαν στην πραγματικότητα τυπωθεί, τα υπόλοιπα ήσαν άνύπαρκτα.

'Εδώ πρέπει να πούμε ότι ό Ροδοκανάκης διέφερε, σύμφωνα μέ τά παραπάνω, σέ τούτο από τόν Σιμωνίδη. Ό τελευταίος ήταν μισογύνης, ενώ ό ψευτοπρίγκιπας δέν απέφευγε τα γυναικομπλεξίματα. Το ωραίο είναι, ότι στήν Σύρο δέν τόν έγραφαν πρίγκιπα στό Ληξιαρχείο, όπου πήγε για να δηλώσει τον γάμο του, γι’ αυτό κατέφυγε στο Δικαστήριο τών Πρωτοδικών Σύρου, πού με απόφαση του, τής 8ης Ιουλίου 1895, έπέβαλε τήν αναγραφή τής «πριγκιπικής» Ιδιότητας του στην πράξη του γάμου, χωρίς όμως καί νά την αναγνωρίζει: «'Εν τούτοις δεν πρόκειται σήμερα τό Δικαστήριο, ώς καί πόσα άλλη ελληνική αρχή, ούτε τίτλον εύγενείας τού αιτούντος ν’ αναγνωρίσει, ούτε κάν περί τής πραγματικότητος ή μή τούτου  ν’ απασχοληθεί άλλ’ άπλώς να έξετάση έκ τών προσαγομένων σύν τή αίτήσει του εγγράφων τό βάσιμον του ισχυρισμού του ότι ώς πρίγκιψ Δημήτριος Ροδοκανάκης είναι γνωστός έν Αγγλία, ής είναι υπήκοος καί συνεπώς αν ή έν άρχή του όνόματος Δημ. Ροδοκανάκη λέξις «πρίγκιψ» αποτελεί μέρος του ονόματος αυτού έν Αγγλία καί έχει έκ τούτου συμφέρον ώστε, σπουδαίως καί ούχί
έκ ματαιοδοξίας, νά αιτεί ούτος την ούτωπως, κατά τήν δήλωσιν αυτού ενώπιον του Ληξιάρχου διόρθωσιν τού ονόματος του έν τη ειδική ληξιαρχική πράξει».

Στην ίδια βιογραφία πάντοτε, πού   έγραψε ό ανύπαρκτος Βικέντιος Ίουστινιάνης, δεν παραλείπονται τα «δικαιώματα» του Ροδοκανάκη στόν βυζαντινό θρόνο και ανάμεσα σέ πολλά χονδροειδή ψέματα αναγράφεται ότι τό 1822, όπότε καταστράφηκε ή Χίος, οΐ πρόγονοί του, δούκες Ροδοκανάκηδες, είχαν προσπαθήσει να αναστήσουν τήν Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Θρασύτατος ο ψευτοπρίγκιπας δεν δίστασε να απειλήσει τόν Λεγκράν για τις αποκαλύψεις του καί υποσχόταν κάθε τόσο ότι θα έφερνε αποδείξεις, με τις όποιες θα τον διέψευδε.
Προσέθεσε μόνο νέα ψέματα με το βιβλίο «Ίουστινιάναι - Χίος», τό «έργον τής ζωής του» (Τσιμπιδάρος), πού τύπωσε τρία χρόνια πριν τόν θάνατό του, στά 1903 καί μιά πολύ βολική γιά τήν θεωρία του ετυμολογία του ονόματος του: τό Ροδοκανάκης προερχόταν από τις λέξεις Ρόδος και άνακς (άναξ) ή άνακις! Γιατί δήθεν κάποιος πρόγονός του είχε γίνει βασιλιάς τής Ρόδου. Είχε φιλοτεχνήσει παραποιημένα νομίσματα παραλλάσσοντας βυζαντινά πρότυπα, δπως νόμισμα τοϋ Νικηφόρου Φωκά, γράφοντας γύρω στήν μορφή τοϋ αύτοκράτορα, «Νικηφόρος Δούκας Ροδοκανάκης», γιά νά αναγάγει τήν γενεαλογία του ώς εκείνον. Δημοσίευσε καί εξώφυλλα τών ανύπαρκτων βιβλίων του, τά όποια έφτιαχνε μιμούμενος γνωστές εκδόσεις τής εποχής, κατά τήν οποία δήθεν είχαν τυπωθεί καί τά δικά του.

Ό Κωνσταντίνος Ροδοκανάκης, ό πρόγονός του, πού τόν έμφάνιζε ώς πρίγκιπα, ήταν πραγματικά γιατρός τού βασιλιά τής ’Αγγλίας, πουθενά όμως δέν άναφέρεται πριγκιπική του Ιδιότητα. Ό Γ. Ζολώτας στήν «'Ιστορία τής Χίου» (τόμος γ’, 1926) γράφει γι’ αύτόν: «Έκ τού μεγάλου οίκου των Ροδοκανάκηδων, έγεννήθη έν Χίω περί τό 1630 καί εξεπαιδεύθη έν 'Οξφόρδη, ένθα καί εξέδωσε έργα τινά έκ των πολλών τά οποία συνέγραψε καί ών μέρος σώζεται έν τω Βρεταννικφ Μουσείφ, ό Κωνσταντίνος Ροδοκανάκης. Aι περί αυτού όλίγαι είδήσεις φέρουσιν αύτόν ώς όπαδόν τής βασιλικής οικογενείας των Στιουαρτών, Φαίνεται ότι τά πλείστα των φιλολογικών αύτού έργων συνέθεσε καθ’ 5ν χρόνον έσπούδαζεν έλληνικά έν τφ έν λόγφ Πανεπιστημίω, έκ τούτων δέ είσί γνωστά διάφορα ποιήματα ελληνικά πρός τον Βασιλέα τής 'Αγγλίας Κάρολου Β’ (1647 - 1688) έκδοθέντα έν Οξφόρδη τω 1668, “’Αναμνήσεις Ιστορικοί” εις τέσσερα βιβλία. Το σύγγραμμα τούτο διετείνετο ότι είχε ο περιώνυμος πλαστογράφος Κωνσταντίνος Σιμωνίδης, λέγων ότι περιέχει τά μετά την Άλωσιν δεινά τού ημετέρου έθνους».

«Το ότι ό Ροδοκανάκης ήταν γιατρός», γράφει ο Τσιμπιδάρος, «βεβαιώνεται και από τή διαφήμιση ένός φαρμάκου του πού σώζεται στό Βρεταννικό Μουσείο. Στο κάτω μέρος τής διαφημίσεως, σημειώνεται τό όνομα καί ο τίτλος τού Ροδοκανάκη, δηλαδή "υπό Κωνσταντίνου Ροδοκανάκη, έκ τής νήσου Χίου, ενός των χημικών τής Α. Μεγαλειότητας”. Ό τίτλος του επίσης αναφέρεται καί σέ ένα του βιβλίο: “Κωνσταντίνου Ροδοκανάκιδος, Έλληνος τω γένει και χημικού τού Γαληνοτάτου Βασιλέως τής Μεγάλης Βρεταννίας, Άνθογνωμία διά στίχων ρυθμικών”».

Ό Δημήτριος Ροδοκανάκης τον προήγαγε σέ πρίγκιπα. Ό Γ. Ζολώτας στό παραπάνω έργο του σημειώνει: «Μακράν άλλά έν πολλοίς άνακριβή βιογραφίαν τού λίαν ένδιαφέροντος καί άγνώστου τοίς πολλοίς Χίου τούτου. (Κ. Ροδοκανάκη) έχει φιλοτεχνήσει ό έκ τού αύτού οίκου Δημ. Ροδοκανάκης έν τω αύτού βιβλία» “Ίουστινιάναι”».

Κατά τήν μέθοδο τού Σιμωνίδη, ό Ροδοκανάκης άνακάτευε πλαστά με γνήσια στοιχεία. Παράδειγμα ό δήθεν βιογράφος του Ίουστινιάνης. Γνωρίζομε δη ό Λέων Άλλάτιος, πού κι αύτόν τόν πλαστογράφησε, είχε υπηρετήσει ως βικάριος τόν Καθολικό επίσκοπο Χίου Μάριο Ιουστινιάνη, μέ τόν όποιο ταξίδεψε στήν 'Ιταλία.
Παραθέτομε στήν συνέχεια ένα απόσπασμα πού δήθεν ό Ροδοκανάκης πήρε άπό τό ανύπαρκτο βιβλίο «Γενεαλογικά στέμματα ένίων περιφανών Βυζαντινών Οίκων» ’Αρσενίου αρχιεπισκόπου Μονεμβασίας καί παραθέτει σέ δημοσίευμά του. Στις γραμμές αύτές συμπυκνώνεται όλη ή φτιαχτή Ιστορία γιά τήν αυτοκρατορική του καταγωγή:

«Ό τών Ροδσκανακιδών οίκος άρχαιότατος καί περιφανέστατός έστιν άπάντων τών Ρωμαϊκών· τήν άρχήν γάρ έκ τού τών Ασυκών περικλεούς γένους, τού έκ τής τού μεγάλου Κωνσταντίνου φυλής άναβλύσαντος, έσχε, καθάπερ 'Αντώνιος ό Δαλασσήνός, Νικήτας ό Χωνιάτης, Γεώργιος ό Κεδρηνός, Μιχαήλ ό Γλύκας, Λαόνικος ό Χαλκοκονδύλης, Μιχαήλ ό Άτταλειώτης, Γεώργιος ό Φραντζής, ’Εμμανουήλ ό Χρυσολωράς, Μάρκος 6 Μουσούρος, 'Ιωάννης ο Λάσκαρις, καί πλεϊστοι άλλοι Ιστορικοί, έν τοίς συγγράμμασιν αύτών μαρτυρούσιν.
Έπεκλήθη δέ Ροδόκανάκειος τό πρώτον ύπό τού θεμελιώσαντος αύτόν μαγίστρου Νικηφόρου, δευτερογενούς υίού ’Ανδρονίκου Δούκα τού πρωτοβεστιαρίου καί Άννας Δαλασσηνής τής έαυτού γυναικός. Ούτος γάρ, ότε, μετά τήν τού πρεσβυτέρου άδελφού Κωνσταντίνου σφαγήν, τού τήν βασίλειον άρχήν καταλαβείν έπιχειρήσαντος, τής νήσου Ρόδου ύπό Κωνσταντίνου τού Πορφυρογεννήτου καί τών έπιτρόπων αύτού, βασιλεύς άνηγορεύθη, τήν έπωνυμίαν Ροδοκανάκις πρσσέλαβεν, ίνα τών άλλων Δουκών ύμων διακριθή καί ίνα τοίς πάσι δηλώση ότι τής Ρόδου άναξ γέγονεν, τό τε τής νήσου σήμα, τόν κυανούν δή θυρεόν σύν τω άνεστραμμένω Ίουστινιανείω διαδήματι, τοίς άργυροΐς ρόδοις Καί τω τών χρυσών άστέρων στεφάνη», το ύπό 'Ιουστινιανού τού Μεγάλου, πρός άμοιβήν τών έκεΐθεν διά τήν οικοδομή τής φιάλης τού τής Αγίας τού Θεού Σοφίας Ιερού ναού πεμφθέντων κεραμείων, αύτή δωρηθέν, έπί ταις τέσσαρσι πλευραίς τού έπί τού πατρώου αύτού θυρεού αργυρού σταυρού έθηκεν».

«Νοθεία καί απάτη», γράφει σχετικά ό Κάρολος Κρουμπάχερ, «είναι το γενεαλογικόν δένδρον τής αρχαίας δήθεν βυζαντινής οικογενείας τού “πρίγκιπος” Ροδοκανάκη». (Ιστορία τής Βυζαντινής Λογοτεχνίας, τόμος γ', Αθήναι 1900, σελ. 568).

Παραδόξως ό καθηγ. 'Απόστολος Βακαλόπουλος έξαίρει τήν έπιστημονική του «ευσυνειδησία» Άξιζε, λοιπόν, ό Αίμίλιος Λεγκράν νά άφιερώση τόσους κόπους
καί έρευνες γιά νά γράψει τό βιβλίο του, «Φέκελλος Ροδοκανάκη», πού το θεωρεί ώς προσάρτημα στήν περίφημη «'Ελληνική βιβλιογραφία» του.
 0 Ροδοκανάκης ήταν πραγματικά αντάξιος μαθητής τού δασκάλου του Σιμωνίδη.

 

Περιοδικό Ιστορία

 

ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΦΥΛΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΙΑΙΩΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ!!!!!

Ε.:Δ.:Τ.:Μ.:Α.:Τ.:Σ.:

ΥΠΑΤΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΟΥ 33° ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΒΑΘΜΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΔΕΓΜΕΝΟΥ ΣΚΩΤΪΚΟΥ ΤΥΠΟΥ Τ.Θ. 7257°> 16410 Αθήνα

Εν Κοιλ.·. Ιλισού και Αν.'. Αθηνών και τη 24η Ιουλίου 2016

ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ

ΗΜΕΙΣ Ο ΥΠΑΤΟΣ ΜΕΓΑΣ ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΥΠΑΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ 33° ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ Α.:Α.:Σ.:Τ.:

Φίλτατοι αδ αδ. Ημών, Σαν σήμερα τις 12/24 Ιουλίου 1872 ο Δημήτριος Ροδοκανάκις, 33° συγκρότησε με έδρα την Αθήνα το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του Α.Α.Σ.Τ. της Ελλάδος με τον ίδιο ως Ύπατο Μέγα Ταξιάρχη και τον Νικόλαο Δαμασκηνό, 33° ως Ανθύπατο Μέγα Ταξιάρχη. Το πρώτο αυτό Ύπατο Συμβούλιο συγκροτήθηκε από τους: Δημήτριος Ροδοκανάκις, 33°................................... Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης Νικόλαος Δαμασκηνός, 33°................................ Ανθύπατος Μέγας Ταξιάρχης Δημήτριος Μαυροκορδάτος, 33°................................. Μέγας Θησαυροφύλαξ Αθανάσιος Δουρούτης, 33°.................................................. Μέγας Καγκελάριος Ιωάννης Παπαδάκης, 33°............................................. Μέγας Αρχιγραμματεύς Ανδρέας Καλύβας, 33°................................................................. Μέγας Ιερεύς Η πορεία του εν Ελλάδι Σκωτικού Τύπου, αυτά τα 144 χρόνια δεν ήταν ανέφελη και πολλάκις στιγματίστηκε από διαφωνίες, έριδες και διαιρέσεις. Αποκορύφωμα ήταν η ύπαρξη δύο Υπάτων Συμβουλίων για δύο σχεδόν δεκαετίες, το ένα υπό τον Ροδοκανάκι (μικρότερο σε μέλη, αλλά αναγνωρισμένο διεθνώς) και το έτερο υπό τον Δαμασκηνό (πολυπληθέστερο σε μέλη και Εργαστήρια, αλλά χωρίς διεθνείς σχέσεις). Ο χρόνος, όμως, έφερε τους τέκτονες του Α.Α.Σ.Τ. στην οδό της συνδιαλλαγής, της ανοχής και του καθήκοντος. Το Ύπατο Συμβούλιο ενώθηκε το έτος 1906 και έκτοτε λειτούργησε παραγωγικά, μολονότι ουδέποτε κατάφερε να ξεφύγει από μία χωλή αντίληψη αμφίβολης τεκτονικής υπεροχής και αξιολογικής προβολής της δομής του ίδιου του συστήματος του εις βάρος άλλων τεκτονικών συστημάτων.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σήμερα, η κατάσταση του εν Ελλάδι Τεκτονισμού προσδιορίζεται δυστυχώς από την, σε πολλές περιπτώσεις, «μετριότητα» (πνευματική και δυστυχώς πολλάκις ηθική) όλων των αποκαλούμενων «ταγών» του χώρου μας. Όχι γιατί εξέλιπαν οι καλές προθέσεις και οι χρηστοήθεις αδελφοί, αλλά διότι αφήσαμε τους μέτριους να γίνουν καθοδηγητές των άξιων, τους ημιμαθείς να αναδειχθούν εις βάρος των αληθώς πεφωτισμένων. Αυτό είναι το δράμα του Ελληνικού Τεκτονισμού. Αναζητείται, επομένως, τεκτονικό όραμα, αναζητείται Ελπίς. Αναζητούνται οι Τέκτονες του μέλλοντος, αυτοί που θα μετουσιώσουν την Ελπίδα μας σε αξία και την αξία σε έργο. Εμείς, στον Τεκτονικό μας μικρόκοσμο, αναγνωρίζοντας το βάρος της βαριάς μυητικής διαδοχής που η αγαθή τύχη επιδαψίλευσε, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μέρα με τη μέρα να εργαζόμεθα ακολουθώντας το όραμα των προπατόρων μας. Αποφασίσαμε να μείνουμε μακριά από κάθε πράξη (αυτο)προβολής και να συνεχίσουμε με γνώμονα το έργο και τους αδελφούς μας. Γιατί; Διότι οι μετέχοντες στον Α.Α.Σ.Τ. οφείλουν να είναι οι «ταπεινότεροι όλων» και «να αποφεύγουν το ελάττωμα και να ασκούν την αρετή». Δεν είμεθα ο περιούσιος τεκτονικός Τύπος, αλλά άλλος ένας Τεκτονικός Τύπος που οφείλει να αποδεικνύει την ποιότητά του. Και κάτι ακόμα: ο Τεκτονισμός είναι ένας και αδιαίρετος και ουδείς δικαιούται να διεκδικεί την τεκτονική μονοκρατορία έναντι των υπολοίπων. Αυτό είναι ανήθικο, αντιτεκτονικό και απολύτως αντίθετο με τους νόμους της Πολιτείας και τις Συνταγματικές αρχές. Η προβολή βαθμών απλώς επιβεβαιώνει την μικρότητα και την κενότητα αυτού που το κάνει και αποδεικνύει ότι ουχί επαξίως φέρει τον όποιο τίτλο και αξίωμα του έχει δοθεί ως βραχεία παρακαταθήκη. Οι βαθμοί μας αντιπροσωπεύουν τη σπουδή και το στοχασμό πολλών ανθρώπων κατά τη διάρκεια πολλών ετών και με βαρύ κόστος, την επιλογή και την αποτελεσματική απεικόνιση από τις συσσωρευμένες προσπάθειες μίας ολόκληρης ζωής για την απόκτηση υπεροχής ή πλούτου. Έτσι, τα μέλη μας λαμβάνουν ένα δώρο ύψιστης αξίας. Αποκτούν μία περιεκτική γνώση της κληρονομιάς μας όσον αφορά στην ιστορία, στη φιλοσοφία, στη θρησκεία, στην ηθική, στην ελευθερία, στην ανοχή και στη σχέση τους με τον Δημιουργό τους, τη χώρα τους, την οικογένειά τους και τον εαυτό τους. Όλα αυτά μπορούν κάλλιστα να οδηγήσουν σε εκείνη την κατανόηση της ταυτότητας, της διανοητικής διαύγειας και της ενέργειας της θέλησης που τελικά ωθούν προς την προσωπική επιτυχία στη ζωή. Εκτελούμε την αποστολή μας στο πλαίσιο μίας σειράς πνευματικών, αγαθοεργών και ηθικών προγραμμάτων. Ζούμε έχοντας ως καίρια μέρη των δραστηριοτήτων μας την ανάκτηση και διατήρηση των ηθικών προτύπων και των πνευματικών αξιών, την υπερηφάνεια του πατριωτισμού (αλλά και την αναγνώριση της αξίας της διαφορετικότητας), την αγάπη για την πατρίδα (αλλά και την Οικουμένη) και τη χορηγία αγαθοεργιών ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος ή πίστης. Είμεθα υπέρμαχοι των θετικών προγραμμάτων και μαχόμεθα με ηθικό θάρρος και ενθουσιασμό κάθε δύναμη ή εξουσία που προσπαθεί να καταστρέψει την ελευθερία, συμπεριλαμβανομένων του πνευματικού δεσποτισμού και της πολιτικής τυραννίας. Πιστεύουμε και διδάσκουμε ότι η ανώτατη εξουσία ενός κράτους ανήκει στον ίδιο το λαό του, και όχι σε κάποιον αυτόκλητο ηγεμόνα ή σε κάποιο δεσποτικό ολοκληρωτικό καθεστώς. Τασσόμεθα υπέρ της απόλυτης

ελευθερίας και της αξιοπρέπειας του κάθε ατόμου. Όλα αυτά οφείλουμε να τα θεωρούμε ξωτικής σημασίας για τις θεμελιώδεις ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα που ενυπάρχουν στην ουσία του συστήματος μας. Μην λησμονείτε αδελφοί μου ότι η φωνή μας είναι μία δυνατή φωνή υπέρ της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της πολιτικής δικαιοσύνης, των ηθικών αξιών και της πολιτικής ευθύνης. Μέσω των διδασκαλιών μας πολλοί έχουν ανακαλύψει τον τρόπο να διάγουν μία πιο ικανοποιητική ζωή. Το παράδειγμα των πράξεών μας, διά των φιλοσοφικών μας διδασκαλιών, είναι τόσο αφυπνιστικό και εμπνευσμένο όπως και εκείνο της συλλογικής μας δέσμευσης για την αληθινή πρόοδο του ανθρώπου. Ας πράξουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με γνώμονα την αγάπη και την ανοχή και ας προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τον ελληνικό Τεκτονισμό διά τους παραδείγματος μας. Υπό μία προϋπόθεση, αδήριτη και αμείλικτη για όλους μας: να αναγνωρίζουμε το δίκαιο και την αλήθεια ως οδηγούς της πλεύσης μας και να μάθουμε από τα μέχρι τώρα σφάλματά μας με θάρρος και αξιοπρέπεια. Δέξασθε επί τούτοις τους αδ.·. αδ.. Ημών Ασπασπ. Διά των Ι.Ι.Α.Α.