Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ "ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ" ΜΙΑΣ ΜΥΗΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΣ

 

Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ "ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ"

ΜΙΑΣ ΜΥΗΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΣ

 

Το περιεχόμενο, που αποτελεί τρόπον τίνα το "απόθεμα" ή την "παρακαταθήκη" μιας πλήρους μυητικής Οργανώσεως, περιλαμβάνει στοιχεία διαφόρων τάξεων και περιεχομένου.

Κατά πρώτον διακατέχει τους τύπους μεταβιβάσεως της πνευματικής επήρειας άνευ των οποίων δεν δύναται να νοηθεί "μυητική πράξη, ουδέ μυητική οργάνωση, οι τύποι ούτοι διαφυλάσσονται μυστικοί και είναι γνωστοί σε αριθμό μόνο επίλεκτων, βαθμού πνευματικότητος κατά το μάλλον ή ήττον ανώτερου, αναλόγως της φύσεως της Οργανώσεως και παραμένουν άγνωστοι στον αμύητο κόσμο, εκτός εξαιρετικών περιστάσεων όπως παρακμή της οργανώσεως, ή κατόπιν επιορκίας, καταδόσεως και βιαίας δράσεως.

Οι εν λόγω τύποι επιπροστίθενται, χωρίς να συγχέονται ή να αλληλοεξουδετερούνται προς τους εξωτερικούς τύπους της μορφής παραδόσεως επί της οποίας εδράζεται η υπ’ όψιν Οργάνωση.

Το δεύτερο στοιχείο είναι η μεταφυσική και κοσμολογική διδασκαλία ή απλώς και μόνον η κοσμολογική διδασκαλία εις τας μυήσεις των "ελασσονών μυστηρίων", πλην όμως συναρτημένη εκ των μεταφυσικών αρχών η διδασκαλία αυτή δυνατόν να αποτυπωθεί γραπτώς, έφ’ όσον οι έννοιες δύνανται να διατυπωθούν διά της συνήθους γλώσσης, ενώ το υπόλοιπο αποδίδεται διά συμβόλων και μύθων, αφιεμένης πάντοτε μιας μερίδας εις την κατ’ ανάγκην προφορική διδασκαλία.

Καθ’ όσον αφορά ορισμένα τμήματα της μεταφυσικής και οντολογίας, η διδασκαλία δύναται νομίμως να εκτεθεί δημόσια για να αφυπνίσει τον ζήλο του εισέτι αμύητου, κεκτημένου των προσόντων της κατανοήσεως, του ενδιαφέροντος και της καλής θελήσεως. Εις το σημείο τούτο θα μας επιτραπεί να κάμωμε απλώς νύξη περί των ορίων εντός των οποίων το "απόρρητον” είναι έννομο και εμπνέεται από τις αρετές της σωφροσύνης και της φιλανθρωπίας.

Νομίζουμε ότι εις πλείστες περιπτώσεις το "μυστικό", επί του πεδίου της "θεοορητικής" διδασκαλίας, επεξετάθη κατά τρόπον υπέρμετρο μεταξύ των μεμυημένων του δυτικού κόσμου.

Η ίδια διδασκαλία πρέπει εν πάση περιπτώσει, καθ’ ότι τουλάχιστον αφορά εις το εσωτερικό της τμήμα, να είναι επαρκώς διεξοδική και σαφής ίνα ο μεμυημένος απόκτηση πλήρη συνείδηση του σκοπού της, και να μη διατρέχει τον κίνδυνο να αντιληφτεί ως τοιούτον εν οιονδήποτε "Μέγα Έργο" κοινωνικό ή μεταλλικό, όπως δυστυχώς συχνά συνέβη εις την Δύση.

    Ένα τρίτο στοιχείο περιλαμβάνει την ιδιαιτέρα μέθοδο εκάστης Οργανώσεως προς διαμόρφωση της Ψυχονοητικής προσωπικότητας των οπαδών της, μία προσήκουσα βιονομία, ως και τινά τεχνικά μέσα, πλέον ή έλαττον πολυάριθμα και πολύπλοκα (ψυχοπνευματικές ασκήσεις). 

Κατά τέταρτον λόγο , μίαν τεχνική διδασκαλία με βάση τις εκ παραδόσεως Επιστήμες, αντιπροσωπεύουσα ουσιωδώς μέσα γνώσεως και εις δεδομένων στιγμήν μέσα δράσεως επί διαφόρων επιπέδων. Το τελευταίο τούτο μέρος της μυητικής παρακαταθήκης σπανίως αποτυπώνεται γραπτώς, εάν δε κάτι εξ’ αυτού καταστεί εκουσίως δημοσία γνωστόν, δεν θα πρόκειται ειμή περί "μνημονίου" τελείως ακατάληπτου και αχρήστου εις οιονδήποτε μη προφορικώς διδαχθέντα τα πραγματευόμενα θέματα.

Τα έργα, όπως εκείνα του Μοχυ ντίν Ίμπν Άραμπι, του Ιακώβου Μπαίμε, όπως και το Σεφέρ χά Σοχάρ, δύνανται να παρέχουν μίαν ιδέαν περί εκείνου το όποιον αποκαλέσαμε ,το ολοκληρωμένο απόθεμα μιας μυητικής Οργανώσεως, προσάπτοντας εις ταύτα τα σχόλια, τα συμπληρώματα και τας "κλείδας" τις παρεχόμενες εις ταύτα διά προφορικής διδασκαλίας, και λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι η έκταση του αποθέματος τούτου δυνατόν να είναι πλέον περιορισμένη από εκείνη των αναγραφέντων έργων και να ποικίλη απεριορίστους αναλόγως του ύψους της βαθμίδος εις ην κείται, η Οργάνωση.

Μετά την ταξινόμηση ταύτη, δυνάμεθα να είπωμεν ότι καθ’ όσον περιήλθε εις την γνώσιν του R.GUENON, όλα τα εκ μυητικής διαδοχής δυτικά, ρεύματα τα όποια έφθασαν μέχρις ημών, έχουν απωλέσει το 2ον και 4ον στοιχείο εξ ων αποτελείται η πλήρης μυητική παρακαταθήκη, δηλαδή, την μεταφυσική-κοσμολογική - οντολογική διδασκαλία, την τεχνική (πρακτική) διδασκαλία, το δε 3ον μέρος, η μέθοδος ασκήσεως των οπαδών, είτε απουσιάζει τελείως, ή έχει περιοριστή εις το ελάχιστο δυνατό.
Επιπροσθέτως η προσεκτική ερευνά των υφισταμένων εισέτι στοιχείων (τύποι, κανόνες και συντάγματα) αποδεικνύει ότι εξ όλων των διακλαδώσεων τούτων, τα "κυρίως απόρρητα" έχουν εν τη πράξει εξαφανισθεί διά μέσου των αιώνων.

Όταν λοιπόν γίνεται λόγος περί μιας παραδοσιακής αναστηλώσεως υπό μορφή δυτική, πρέπει να την θεωρήσουμε με σημείο, εκκινήσεως εκ της ανωτέρω περιγραφείσης καταστάσεως. Θεωρούμε αυτονόητο ότι το έργο τούτο της αναστηλώσεως δεν δύναται να επιτελεσθεί εξ ολοκλήρου υπό ατόμων πού ευρίσκονται εις την κατάσταση που υποδείξαμε, αλλ’ ότι, διά να το φέρουν εις αγαθό πέρας θα πρέπει να δεχθούν μίαν βοήθεια η όποια δυνατόν να παρουσιαστεί υπό δύο διαφόρους μορφάς, αν και ουχί ασυμβιβάστους, είτε υπό μορφή επικουρίας παρεχόμενης υπό τίνος ανατολικής Οργανώσεως, είτε υπό μορφή αμέσου επεμβάσεως τού Υπάτου πνευματικού Κέντρου, η όποια είναι πάντοτε και πανταχού  δυνατή.

Επί τού προκειμένου ας μας επιτραπεί να υπενθυμίσουμε την ακόλουθη περικοπή εκ τού έργου τού GUENON:

Ο Βασιλεύς τού Κόσμου. "Πρέπει επομένως να κάμωμε λόγο περί πράγματος το όποιον τη αλήθεια έχει αποκρυβή, παρά απωλεσθή, διότι δεν έχει απωλεσθή δι’ όλους, αφού ευρίσκονται ακόμη κάποιοι οι όποιοι κατέχουν τούτο ολοκληρωτικώς εφόσον λοιπόν δεν πρόκειται περί ολοσχερούς απώλειας, έχουν και άλλοι την ικανότητα να επανεύρουν τούτο εάν το επιζητήσουν με τον κατάλληλον τρόπον, ήτοι εις τρόπον ώστε η ενδόμυχος αυτών τάσης, διά των αρμονικών κραδασμών τούς οποίους θά προκαλεί σύμφωνως πρός τον νόμον των "συντονισμένων δράσεων" και αντιδράσεων", νά δυνηθεί να τούς θέση εις ενεργόν επικοινωνία με το «Ανώτατον Πνευματικόν Κέντρον.»

Και ολίγον κατωτέρω προσθέτει. «Τα εδώ λεγάμενα, καθιστούν δυνατήν την επακριβή ερμηνείαν της ευαγγελικής ρήσεως «Ζητείτε καί ευρήσητε, αιτείτε και δοθήσεται, κρούετε καί ανοιγήσεται ύμίν». Οφείλομεν ενταύθα νά διευκρινήσωμεν ότι η περί ής άνωτέρω ο λόγος "ένδόμυχος τάσις" δέν έχει σχέσιν μέ μίαν άπλήν επιθυμίαν, αλλά προϋποθέτει άτομο το οποίο άγεται μέχρι των ορίων της προσπάθειας του πρός πραγμάτωσιν τού ταχθέντος σκοπού του, διαπνεόμενον από ενθουσιασμόν καί αδιάλειπτον έντασιν των δυνάμεων του και χρησιμοποιούν κάθε στιγμήν το σύνολον τών διαθεσίμων ύπ’ αυτού μέσων.

Εις τάς σχετικάς εργασίας του ο GUENON επέμεινε κυρίως επί της λύσεως της ανατολικής επικουρίας, τούτο δε ευκόλως γίνεται αντιληπτόν, διότι η λύσις αυτή είναι η μόνη πού δυνάμεθα νά αναζητήσωμεν, αφού η δεύτερα δεν δύναται να προκληθεί από ουδεμίαν εξωτερικήν πρωτοβουλίαν. Αλλά τόσον η μία, όσον και η άλλη λύσις, απαιτούν και προϋποθέτουν την ιδίαν εσωτερικήν στάσιν, την ιδία νοητική θέσιν καί τάς αυτάς νοητικάς προσπάθειας, ώστε δεν χρειάζεται να διερωτώμεθα ποια εκ των δύο λύσεων θα επέμβει, εάν πότε μία τοιαύτη λύσις πρόκειται να μεσολάβησή την ιδίαν εσωτερικήν στάσιν, δηλ. προδήλως μίαν γνησίαν πνευματικήν διάθεσιν, απουσίαν πλήρη αποκλειστικότητας καί της συλλογικής εκείνης υπεροψίας η οποία κάμνει μερικούς να πιστεύουν ότι η παράδοσίς των ή η μορφή μυήσεώς των είναι ή ανωτέρα πασών.

Νοητικήν περαιτέρω θέσιν αναπιφυλάκτου αποδοχής της θεωρίας της ενότητος όχι μόνον της υπερβατικής, πράγμα πού ολίγον εδώ θα ενδιέφερε, αλλά καί της εγκοσμίου των διαφόρων παραδοσιακών μορφών.

Νοητικήν προσπάθειαν διεισδύσεως, όσον το δυνατόν βαθύτερον, είς την παραδοσιακήν διδασκαλίαν ή είδικώτερον εις τήν μορφήν μυήσεως με την οποίαν έχομεν συνδεθεί. 

Ας προσθέσωμεν εις ταύτα καί τήν χρησιμοποίησιν τών στοιχείων μεθόδου τα όποια επέζησαν είς τάς δυτικάς μυήσεις.

Όταν αί προϋποθέσεις αύται συγκεντρωθούν επί τίνος αριθμού ατόμων, αποτελούντων ένα ή δύο δυτικούς μυητικούς πυρήνας, τότε η αναμενομένη βοήθεια υπό μίαν οίανδήποτε μορφήν θά καταστεί αναμφοβόλως δυνατή. Οσάκις διάφορα άτομα προσεπάθησαν να σχηματίσουν τοιούτους πυρήνας και έθεσαν σχετικά ερωτήματα εις τον GUENON, περί της δυνατότητος επιτεύξεως επικουρίας εξ ανατολών, απήντησεν ούτος στερεοτύπως ότι τούτο θα εξηρτάτο εκ των επιτευχθέντων αποτελεσμάτων. Είναι λοιπόν εκτός αμφιβολίας ότι "αποτελέσματα" πρέπει - καί συνεπώς δύνανται - να  επιτευχθούν ακόμη και υπό την σημερινήν κατάστασιν των δυτικών μυήσεων και με σημείο εκκινήσεως τα μέσα τα οποία σήμερον διαθέτομεν.

Το πρώτον μέρος της μυητικής παρακαταθήκης εις την ανασυγκρότησιν του οποίου από τούδε δυνάμεθα να εργασθώμεν από διαφόρων πλευρών, είναι η μεταφυσική και  οντολογική διδασκαλία. Είναι εκείνο διά το όποιον η εξ ανατολών επικουρία, αντιπροσωπευομένη διά του έργου του R.GUENON, δύναται αμέσως να χρησιμοποιηθεί είναι ωσαύτως το μέρος εκείνο διά το όποιον μερικά δυτικά ρεύματα είναι τα πλουσιώτερα εις γραπτά και δημοσιευμένα κείμενα. Ούτω από τής πλευράς της ειδικώς χριστιανικής, διαθέτομεν έργα σημαντικά όπως εκείνα του Διονυσίου Αρεοπαγίτου, του MEISTER ECKHART, τού Νικολάου Κούες (Κουζάνου) καί ωσαύτως του Ιακώβου Μπαίμε, διά να μη μνημονεύσωμεν παρά τα κυριώτερα.

Δεν πρέπει όμως νά θεωρήσωμεν την συγκέντρωσεν τοιούτων έργων ως αποτελούσαν εν σώμα διδασκαλίας, διότι αν και άπαντα κινούνται εντός του χριστιανικού ρεύματος, εκφράζουν επίσης διαφόρους ποικιλίας αυτού και ανάγονται εις διαφορετικούς νοητικούς ορίζοντας.

Δεν πρέπει λοιπόν να τα θέσωμεν τρόπον τινά το εν μετά το άλλο, διότι τούτο θα απετέλει έργον συγκριτισμού, αλλά να τα διαλογισθώμεν (REPENSER) και να τα "τοποθετήσωμεν" εντός τού πλαισίου των μεγάλων γραμμών της μεταφυσικής της εκτιθεμένης υπό τού GUENON κατά τρόπον ασυγκρίτως σαφέστερον και διεξοδικώτερον από ό,τι ήτο γνωστόν προ αυτού.

Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με το στοιχείο "μέθοδος" το όποιον απετέλεσε το θέμα των σχολίων μας επί των «Επισκοπήσεων επί της μυήσεως», όπου ωμιλήσαμεν περί της ψυχο-νοητικής στάσεως. Αφ’ ετέρου το θέμα των τεχνικών μέσων, νομίζομεν ότι είναι εν εξ εκείνων διά τα όποια χρειάζεται περισσότερον μία εξωτερική "έπικουρία". ’Υπολείπεται λοιπόν να αντιμετωπίσωμεν την κοσμολογικήν διδασκαλίαν καί την τεχνικήν πραγμάτωσιν διά τας οποίας, ως εκ της φύσεώς των, τα δυτικά κείμενα είναι τα ήττον πολυάριθμα καί ήττον διεξοδικά.

Έκ τού παρισινού περιοδικού

"ETUDES TRADITIONELLES, 1952,

σελ. 15, PARIS, CHACCRNAC FRERES