ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ 300 ΧΡΟΝΩΝ

ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ  ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ 300 ΧΡΟΝΩΝ

 

Εμπρός ,ψυχή μου, πρόσθεσε και συ,  ό,τι επιβάλλεται, εις τους ιερούς ύμνους, κατάστειλε το πλήθος των επιθυμιών, που γεννώνται από την ύλην και έντεινον τας ορμάς του νου.

Εις τον Βασιλέα των Θεών, πλέκομεν στέφανον, θυσίαν αναίμακτον,  σπονδή εκ ποιητικών στίχων.   

Μπορεί το χάος, με την ερμαφρόδιτη σύνθεσή του να δημιουργεί κόσμους. Όχι όμως χαώδεις κόσμους, άναρχους, όπως ακούγεται.

Το υπέρτατο όν, ο Μ.Α.Τ.Σ. ήτανε ο πρώτος οικοδόμος, ο οποίος ασχολήθηκε με την ανέγερση και την διακόσμηση των ουράνιων θόλων. Κανείς δεν γνωρίζει κοιτώντας προς τον ουρανό, ποια σταγόνα βροχής θα τον χτυπήσει ακριβώς στα βλέφαρα, ποια νιφάδα θα καθίσει απαλά στα χείλη του, πόσες μυριάδες άστρα βρίσκονται στο οπτικό του πεδίο, πόσα δισεκατομμύρια χρόνια πλέουν στην αιθεροθάλασσα, που απλώνεται ως τις ακτές του σύμπαντος, πόση μαγεία, τέχνη και δύναμη απαιτήθηκε για να δημιουργηθεί ένα ελάχιστο, τμήμα από τον αμφιβληστροειδή των οφθαλμών μας.

Πόση αγαθότης και προστασία υπάρχει στο σύμπαν! Πόση βαναυσότητα και ανοησία γύρω μας! Η επιμέλεια των πλανητών και της έκαστης φύσης για να δομηθεί τόσο τέλεια, ενδεχομένως να χρειάστηκε τη " Στάθμη και το νήμα της στάθμης".

Η λάξευση του ακατέργαστου λίθου σήμερα, εδώ μέσα, στο εργαστήριο μας, θα συμβάλει στη γνώση και στην ψυχική αυτοκαλλιέργηση  μας. Προσπαθώντας να απελευθερώσει την οντότητά μας από τα μέταλλα, θα κάνει απόπειρα να δομήσει τον τέλειο άνθρωπο Τέκτονα. Ο Ήλιος το άστρο της ημέρας κατέχει εξέχουσα θέση στην Ελευθεροτεκτονική συμβολική, και για τον λόγο αυτό, ευρίσκεται τοποθετημένος στην Ανατολή κάθε Στοάς. Κανένα άλλο σύμβολο δεν έχει τόση   σημαντική ερμηνεία όσο ο Ήλιος. Ως πηγή του υλικού φωτός υπενθυμίζει στους Τέκτονες το πνευματικό εκείνο Φως στην αναζήτηση του οποίου συνέχεια βαδίζουν οι αδελφοί. 

Ο Θεός-Ήλιος. Σύμβολο της ζωής σε όλες τις θρησκείες και μυθολογίες,  λατρεύτηκε από τους αρχαίους Αιγυπτίους σαν θεός- βασιλιάς, ενώ κατείχε σημαντική θέση στο Ελληνικό,  Περσικό και Ινδικό θεϊκό πάνθεο.  Ξεχωρίζει ως σύμβολο ένδοξης και βασιλικής καταγωγής ή γενιάς. Οι βασιλιάδες υποστήριζαν το δικαίωμα τους να κυβερνάνε λόγω της καταγωγής τους από τον Ήλιο. Έτσι συσχετίζεται από πολύ νωρίς με τις έννοιες του ηγέτη, του νόμιμου  κυβερνήτη, του νομοθέτη, του ζωοδότη, του δημιουργού ζωής και πλούσιας   ανάπτυξης της γης. Επίσης του αποδίδονται ευεργετικές θεραπευτικές ιδιότητες και κατ' επέκταση θεραπευτικά χαρίσματα, αποδίδονταν σε όλους τους νόμιμους βασιλιάδες.

Ιερό του πτηνό είναι ο κόκορας, που αναγγέλλει κάθε πρωί την ανατολή ου  ήλιου.

          Ο Ήλιος στην Ελληνική μυθολογία, ένιωθε τέτοιο έρωτα για τη Λευκοθόη που ούτε για τη Κλυμένη, ούτε για τη Ρόδη, ούτε για τη μητέρα της Κίρκης, ούτε για την Κλυτία φαινόταν να νοιάζεται και απέρριψε την παρέα τους. Η Λευκοθόη ήταν κόρη της Ευρυνόμης και του βασιλιά Όρχαμου που κυβερνούσε στην Περσία. Για να πλησιάσει την αγαπημένη του ο Ήλιος πήρε τη μορφή της μητέρας της και της ζήτησε να διώξει τις συντρόφισσες της για να της πει ένα μυστικό. Η Λευκοθόη ανυποψίαστη, διώχνει τις συνοδούς της και τότε ο Ήλιος της φανερώνεται και εξομολογείται τον ερωτά του. Η Λευκοθόη θαμπωμένη από το λάμψη του θεού, δέχεται την αγάπη του. Η Κλυτία όμως πικραμένη που έχασε την εύνοια του Ήλιου, μαρτυρεί στον πατέρα της Λευκοθόης τα δρώμενα της κόρης του. Ο βασιλιάς θύμωσε κι διέταξε να την θάψουν ζωντανή ρίχνοντας σωρούς άμμου επάνω της. Ο Ήλιος φτάνοντας πολύ αργά, προσπάθησε να ξαναδώσει ζωή στο άψυχο κορμί της αγαπημένης του. Δεν είχε πονέσει τόσο πολύ από το θάνατο του γιου του Φαέθοντα.  Αλλά η Λευκοθόη είχε συνθλιβεί από το βάρος της γης και δεν είχε δύναμη να σηκωθεί. Τότε ο Ήλιος άλειψε το σώμα της με νέκταρ και της είπε "θα φτάσεις ως τον ουρανό". Αμέσως τότε στη θέση της, φύτρωσε ένας θάμνος του οποίου το προϊόν όταν καίγεται φτάνει στον ουρανό.  Πρόκειται για το θυμίαμα λιβάνι. Ο Ήλιος δεν ξανάριξε τη ματιά του στην Κλυτία μετά από αυτό, εκείνη μαράζωσε σιγά - σιγά από τη θλίψη της και ούτε έτρωγε ούτε έπινε. Μετά από εννιά ημέρες μεταμορφώθηκε σε φυτό, το ηλιοτρόπιο. Λέγεται ότι ακόμη καίγεται από έρωτα για τον Ήλιο, γι' αυτό και ο ανθός του ηλιοτροπίου ακολουθεί κάθε μέρα την πορεία του ήλιου.

Τα Ηλιοστάσια είναι οι δύο μέρες του έτους κατά τις οποίες ο πλανήτης Ήλιος φθάνει στην μεγίστη Βόρεια ή Νότια απόκλιση του, δηλαδή την 21 Ιουνίου και την 22 Δεκεμβρίου. Κατά τα Ηλιοστάσια ο Ήλιος ξεκινάει από το σημείο του Κριού την πρώτη μέρα της άνοιξης, δηλαδή κατά την Ανοιξιάτικη Ισημερία και μετά  περνάει από το Ζενίθ της τροχιάς του στον Καρκίνο, που ταυτίζεται με το καλοκαιρινό Ηλιοστάσιο, πλήττεται και οδηγείται στον θάνατο όταν είναι στον Ζυγό, δηλαδή προς τον Τάφο, από την πόρτα της Δύσης. Εκεί παραμένει μέχρι τη στιγμή της νέας ανοδικής πορείας της τροχιάς του, που συμπίπτει η αρχή της με το χειμερινό Ηλιοστάσιο στις 22 Δεκεμβρίου , ενώ μπαίνει στον Αιγόκερο.

          Τα Ηλιοστάσια είναι οι σπουδαιότερες Τεκτονικές γιορτές από το 1717 μέχρι σήμερα. Κοντά σε αυτές τις ημέρες η Χριστιανικές Εκκλησίες έχουν τοποθετήσει την εορτή του Βαπτιστού Ιωάννη (24 Ιουνίου) και του Ευαγγελιστή Ιωάννη (27 Δεκεμβρίου) οι οποίοι είναι οι  προστάτες Άγιοι του Τεκτονισμού. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής που  φέρεται να γιορτάζεται στις 24 Ιουνίου με το όνομα του Λιοτροπού ( Ηλιοτροπίου), συμπίπτει με το θερινό ηλιοστάσιο, ενώ η γέννηση του Χριστού ορίστηκε την ημέρα του χειμερινού Ηλιοστασίου. Γι’ αυτό η γέννηση του Ιωάννη έξη μήνες πριν την γέννηση του Χριστού έχει τόσο μεγάλη συμβολική σημασία για τον Ελευθεροτεκτονισμό.

Ο  Γενικός Κανονισμός της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος των  Αρχαίων Ελευθέρων  και Αποδεδεγμένων Τεκτόνων,  προβλέπει ότι οι Στοές πρέπει να τελούν κάθε χρόνο δύο Τεκτονικά Συμπόσια. Το πρώτο  κατά την εορτή του χειμερινού Ηλιοστασίου (27 Δεκέμβριο) και το δεύτερο κατά την εορτή του θερινού ηλιοστασίου (24 Ιούνιο).

Η υποχρέωση αυτή, απορρέει από τον Κανονισμό XXII που περιλαμβάνονταν στα  "Συντάγματα" του Άντερσον του 1723 και προέβλεπε:

          Οι Αδελφοί όλων των Στοών εντός και πέριξ του Λονδίνου και του Γουστμίνστερ  θα συγκεντρώνονται σε Ετήσια Συνέλευση και Συμπόσιο σε κατάλληλο μέρος την ημέρα του Βαπτιστή Ιωάννη ή του Ευαγγελιστή Ιωάννη, κατ' επιλογή της Μεγάλης Στοάς ... Ανεξάρτητα από το αν θα πραγματοποιείται Συμπόσιο για όλους τους Αδελφούς, η Μεγάλη Στοά θα πραγματοποιεί συγκέντρωση κάθε χρόνο την ημέρα του Αγίου Ιωάννη σε κατάλληλο μέρος, εκτός αν είναι Κυριακή οπότε θα πραγματοποιείται την επομένη, για να εκλέξει το νέο Μέγα Διδάσκαλο, τον Αναπληρωτή του και τους Επόπτες."

Το σχετικό άρθρο ίσχυσε τουλάχιστον ως το 1738 οπότε κυκλοφόρησε η τελευταία έκδοση των "Συνταγμάτων" με την επιμέλεια του Άντερσον.

          Τα Ηλιοστάσια θα τα συναντήσουμε σ’ όλα τα Μυσταγωγικά Κέντρα και τις Απόκρυφες Επιστήμες, με τον μύθο ενός Ήρωα-Σωτήρα που γεννιέται όπως ο Μίθρας και ο Χριστός την νύχτα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, πεθαίνει ή σταυρώνεται από τις δυνάμεις του Σκότους, κατά την ανοιξιάτικη Ισημερία και ανασταίνεται θριαμβευτικά για να σκορπίσει στον Κόσμο το Φως της Σωτηρίας. Τα Ηλιοστάσια από τους Αρχαίους χρόνους αποτέλεσαν αφορμές λατρευτικών τελετών προς τιμή του ήλιου. Λείψανα αυτών βρίσκονται σε όλες τις θρησκείες παλαιές και νέες σημερινές.

Η Απόκρυφες επιστήμες άλλωστε αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία σε αυτά και για τον λόγο αυτό δημιουργήσανε σχετικούς συμβολικούς μύθους, στους οποίους ένας ήρωας ή μεσσίας εμφανίζεται ως σωτήρας του κόσμου, γεννιέται την νύχτα του χειμερινού ηλιοστασίου, γεννημένος από μία παρθένο, σταυρώνεται κατά την ισημερία της ανοίξεως, πεθαίνει και κατόπιν αφού αναστηθεί εκ νεκρών ανέρχεται θριαμβευτικά στους ουρανούς.

Τον μύθο αυτό των ηλιακών θεών ή ηρώων ανευρίσκουμε σε πολλές θρησκείες.

Στην Αρχαία Ελληνική παράδοση -  φιλοσοφία και θεολογία, συμβολίζεται στα Ελευσίνια Μυστήρια  με την κάθοδο της Περσεφόνης στην Άδη και με την τριλογία  του μυημένου ποιητή Αισχύλου,  του Εωσφόρου Προμηθέα αγγελιοφόρου του Φωτός, του Προμηθέα δεσμώτη και τέλος του Προμηθέα λυόμενου. Κάθε λέξη αυτής της θαυμάσιας σάτιρας αποδεικνύει την εσωτερική γνώση και πρόθεση του ποιητή.

Κι εγεννήθη το του ανθρώπου γένος εκ των εγκάτων της Γαίας Μητέρας, εκ των καπνών και στάχτης συνετάχθη άνθρωπος, εις τόπους σκοτεινούς να βολοδέρνει ανήμπορος. Και παρεκάλη την Μητέρα εις τα έσχατα του κόσμου:

Δοσ’ μοι ω μάτερ φως, δοσ’ μοι  ω Γαία μάτερ, πύρ φωτεινόν,

Δόσ’ μοι, Ουράνιε πάτερ, το πύρ ολόθερμον και ζωοφόρον,

Δοσ’ μοι, Ουράνιε πάτερ, το φως των Θεών του Κόσμου.

Κι εγένετο πυρ, κατ’εικόνα του αρχικού πυρός, γνήσιον κι ακατέργαστον

Εγώ ο Προμηθέας, Πυρ θεϊκόν κομίζω στους ανθρώπους

Δεύτε λάβετε πυρ ανέσπερον Θεϊκόν,Δεύτε λάβετε πυρ το ανέσπερον και αναλλοίωτον,

 Δεύτε λάβετε πυρ το αιώνιον, Ολύμπιον.

Δεύτε λάβετε Φως αιώνιον, φως υπεράνω, φως υποκάτω.

Εκ φωτός γαρ τα πάντα και εις το φως πάντα τελειώνουν.

Υπεράνω του επουρανίου θόλου είναι το εις διηνεκές κινούμενον φως,

Ο Αιών ο άπειρος, διότι ο Θεός ανοικών εις το φως

Διότι ο πατήρ ο Μέγας τας οδούς του φωτός διανοίγει, εις τον ουράνιον φως, 

ουράνιον και εις άστρα φως επικρατεί.

Το επουράνιον γαρ φως μηδέ καυσικόν, μήτε φθαρτικόν κανενός πράγματος

Ούτε ενάντιον της γης, ούτε κατ’ ανθρώπων, αλλά είναι πυρ ζωογόνον, 

καθαρόν και διαυγές, είναι η γνώσις η αληθής.

Ζωντανέψτε, φλογεροί πυρσοί…….

Γιατί Προμηθέα έρχεσαι σείοντας τους με το χέρι σου, Εωσφόρε, Ίακχε,

 φωσφορίζον άστρο του νυχτερινού τελετικού.  

Στο Θερινό Ηλιοστάσιο οι Χριστιανικές εκκλησίες εορτάζουν τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή. Ο  Ιωάννης ο Βαπτιστής ή Πρόδρομος, είναι ο προστάτης  και πάτρωνας του Τεκτονισμού. Τον 19ο  αιώνα οι περισσότερες Τεκτονικές Στοές περιείχαν στην επωνυμία τους τον χαρακτηρισμό " Στοά του Αγίου Ιωάννου" .  Η πρώτη, ιδρυτική, συνέλευση της πρώτης Μεγάλης Στοάς πραγματοποιήθηκε στις 24 Ιουνίου 1717 την ημέρα του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή. Η σύνδεση του Τεκτονισμού κατά τον 18ο αιώνα με τον Άγιο Ιωάννη έδωσε το προσωνύμιο "Ιωαννιτικός" στον Τεκτονισμό.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής εμφανίζεται ως προστάτης άγιος των επαγγελματιών λιθοξόων από το 1136 μ.χ. Το έθιμο του ετήσιου εορτασμού των ηλιοστασίων μεταφέρθηκε από τις εργατικές συντεχνίες του Μεσαίωνα οι οποίες ακολουθούσαν παλαιότερα έθιμα τα οποία είχαν, όμως, προσαρμοστεί στο Χριστιανισμό με τη σύνδεση, για  την εορτή του Αγίου Ιωάννου όπως, άλλωστε, είχε γίνει και με άλλες αρχαίες εορτές οι οποίες ενσωματώθηκαν στο Χριστιανισμό με άλλο όνομα.

Έτσι συνέβη για παράδειγμα και με τις "φωτιές του Άη Γιάννη" που είναι καθαρκτικό κατάλοιπο παλαιών εθίμων και τη γιορτή του Πάσχα η οποία τοποθετήθηκε χρονικά περίπου στο Πέσαχ των Ιουδαίων. Η σύνδεση του Άγιου Ιωάννη του Βαπτιστή με το Φως και επομένως και με τα ηλιοστάσια αναφέρεται από τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή:

" Εγένετο άνθρωπος απεσταλμένος παρά Θεού, όνομα αυτώ Ιωάννης·

ούτος ήλθεν εις μαρτυρίαν, ίνα μαρτυρήση περί του φωτός, ίνα πάντες

πιστεύσωσι δι' αυτού." (Ιωαν. 1:6-9)

Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, επομένως, είναι ο αγγελιαφόρος του Φωτός.

 Ταυτόχρονα ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής θεωρείται ο πρωτοπόρος της ένωσης όλης της ανθρωπότητας σε μια αδελφότητα  γιατί δεν περιόριζε το βάπτισμα μόνο στους Ιουδαίους.

"Και όψεται πάσα σαρξ το σωτήριον του θεού" κατά  Λουκά.

Αντίστοιχα ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής είναι ο μάρτυρας του Φωτός.  Παρ’ όλο  τις πενιχρές όμως πληροφορίες που δίνονται στα Ευαγγέλια για την   ζωή και τα κηρύγματα του Ιωάννη του Βαπτιστή, καθίσταται φανερό ότι πολλές αναλογίες προκύπτουν μεταξύ των  περιόδων, των βιωμάτων και των  διδασκαλιών της ζωής του, με τις  Τεκτονικές συμβολικές πράξεις και διδασκαλίες. Η ζωή του Ιωάννη κατανέμεται σε τρεις περιόδους, παρουσιάζοντας καταπληκτική αναλογία με τις τρεις ηλικίες τις οποίες ο Τέκτων, αναπτυσσόμενος διέρχεται στην Ελευθεροτεκτονική  Ζωή του, δηλαδή τους τρεις συμβολικούς βαθμούς.

Οι τρεις αυτοί περίοδοι της ζωής του είναι: Η πρώτη της αυστηρής συγκέντρωσης στον εαυτό του, με σιωπή, διαλογισμό και κατάδυση στον εσώτερο εαυτό του, μέσα στην μονοτονία της ερήμου. Η δεύτερη είναι που εξέρχεται στην κοινωνία, δρώντας, για το καλό των ανθρώπων, διδάσκοντας τέχνες και επιστήμες. Και κατά την τρίτη περίοδο όπου καθίσταται Τέλειος Δάσκαλος, ζώντας υπεράνω της εξωτερικής του ζωής και μόνο μέσα στον κόσμο των ιδεών του και της συνείδησης του, σε διαρκή αναμονή του θανάτου,  τον οποίο δέχεται με θάρρος.

Ο Ιωάννης είναι επίσης ο άνθρωπος που με την κάθαρση δια του ύδατος – βάπτιση, έδωσε την μεγάλη σημασία στο σύμβολο αυτό για την ένωση  ανωτέρων πνευματικά ανθρώπων . Οι σκέψεις και οι διδασκαλίες του, τις οποίες κόπιαζε να μεταφέρει με τα κηρύγματα του,  για να γίνουν κοινό κτήμα όλων αυτών που βάπτιζε , ήταν οι ακόλουθες:

Οι σκέψεις της σωτηρίας του ανθρώπου, δια της εν τω  εαυτώ του  επιστροφής,  εμβαθύνσεως και διεισδύσεως, η προσταγή όπως ο άνθρωπος να μην ακούει εξωτερικές φωνές και παρασύρεται  από τα εξωτερικά βέβηλα, απατηλά, και φρούδα κακά ή φαινομενικά αγαθά, αλλά ότι ο κάθε άνθρωπος οφείλει να βαπτίζεται μέσα στο εσώτερο του είναι, μέσα στην ίδια του την ψυχή.

          Και η πρώτη αυτή κινητήριος σκέψη του Ιωάννου, οδήγησε σε ευθεία εξέλιξη προς την δεύτερη μεγαλύτερη κινητήρια σκέψη, δηλαδή την ιδέα εγκαθίδρυσης μίας και της ίδιας ηθικής, όχι στα στενά   πλαίσια της ύπαρξης του Εβραϊκού λαού,  αλλά για όλους  τους ανθρώπους, όλων των  εθνών όλου του πλανήτη. (Τεκτονική παγκοσμιοποίηση). Δηλαδή πίστευε και δίδασκε ότι ο Μ.Α.Τ.Σ. δεν ανήκει στους Εβραίους και ούτε οι Εβραίοι είναι οι εκλεκτοί του Θεού. Με  τη διδασκαλία του  Ιωάννη,  ο Θεός  παριστάνεται ως θεός όλων των ανθρώπων και αποζητάτε σαν το ζωογόνο ρεύμα της Αγάπης ανοίγοντας και καθιστώντας διαρκώς μεγαλύτερη την ενωτική άλυσο προσθέτοντας ως κρίκους αυτής και ξένους οι οποίοι δέχονται το πνεύμα της ανεξιθρησκίας, ανοχής και αγάπης,  μεταξύ των ανθρώπων.

          Ο Ιωάννης λοιπόν είναι ο πρώτος ο οποίος προαισθάνθηκε την ένωση όλης της ανθρωπότητας σε ένα σύνδεσμο και μία αδελφότητα, πέραν των ορίων των εθνών και προετοίμασε προς αυτόν τον δρόμο τους πρόθυμους να ακολουθήσουν αυτή την σκέψη, με την μεθοδολογία  της κάθαρσης του εαυτού τους, και της ηθικής επίγνωσης , για να μπορέσουν να βοηθήσουν στην επιτυχία της ιδέας αυτής. Ο Ιωάννης συνεπώς είναι ο αυτός που με την δράση του και με το κήρυγμα του αποκάλυψε την σκέψη ότι «ο απρόσωπος και ασύλληπτος Θεός, ως αρχή θεμελιώδες της ηθικής, ανήκει σ’ όλον τον κόσμο». Δικαίως λοιπόν ανακηρύχθηκε και τιμάται από του Ελευθεροτέκτονες ως προστάτης των ταγμάτων τους. Στο τέλος, όμως, του 18ου αιώνα στην Αγγλία αποφασίστηκε να αφαιρεθούν τα καθαρά χριστιανικά στοιχεία στον Τεκτονισμό, ώστε να συμμετέχουν και άτομα άλλων θρησκειών.  Η αποχριστιανοποίηση ολοκληρώθηκε με τη συνένωση των δύο Μεγάλων Στοών το 1813 οπότε αφαιρέθηκαν από τα Τυπικά και από τη διακόσμηση των Στοών όλα τα σημεία που προερχόντουσαν από το Χριστιανισμό. Έκτοτε ο Αγγλικός τεκτονισμός υποβάθμισε τη σύνδεση με τις εορτές του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή.

Στην υπόλοιπη Ευρώπη, όμως, ενώ αφαιρέθηκαν ή απαλύνθηκαν τα σημεία που θα εμπόδιζαν τη συμμετοχή πιστών άλλων θρησκειών, παρέμειναν οι αναφορές στον Άγιο Ιωάννη και οι εορτασμοί των ηλιοστασίων. Ανεξάρτητα από το λόγο της επιλογής του Αγίου Ιωάννη ως προστάτη των λιθοξόων και από τους λόγους της επιλογής του εορτασμού των δύο Αγίων Ιωάννων το Δεκέμβριο και τον Ιούνιο, η διατήρηση του εθίμου του εορτασμού των ηλιοστασίων από τις Τεκτονικές Δυνάμεις, μεταξύ των οποίων   η Μεγάλη   Στοά της Ελλάδος καθώς και το Διεθνές Τεκτονικό Τάγμα ΔΕΛΦΟΙ,  με το άρθρο 60 του Γενικού Κανονισμού, οφείλεται στην πιστή τήρηση των παραδόσεων.

Τα δύο ηλιοστάσια και η συμβολική  σύνδεση τους με το Φως, αποτελούν έναν ισχυρότατο συμβολισμό του Τεκτονισμού. Ταυτόχρονα το Συμπόσιο που γίνεται με την ευκαιρία των ηλιοστασίων αποτελεί συνέχεια των Αγαπών που καθιερώθηκαν από την αρχή του Χριστιανισμού δεδομένου ότι δεν περιορίζεται σε ένα κοινό δείπνο αλλά προσδίδεται ιδιαίτερη βαρύτητα στην πνευματική μέθεξη των παρισταμένων.

          Κλείνοντας  αδελφοί μου τον εορταστικό αυτό πίνακα χάραξης, τον οποίο με ταπεινότητα θέτω στην κρίση σας, παρακαλώντας την επιείκεια σας στην πτωχή μου πένα, θα ήθελα να απαγγείλω σε ελεύθερη νεοελληνική μετάφραση, τον Ορφικό Ύμνο προς τον Ήλιο, εν’ όψη του εορτασμού του Ηλιοστασίου.

 

Άκουσε ευδαίμονα, που παντεπόπτη έχεις αιώνιο οφθαλμό, Τιτάνα χρυσαυγή, Υπερίωνα, ουράνιο φως. αυτοφυή, ακάματε, γλυκειά πρόσοψη των ζωντανών όντων, δεξιέ μεν γεννήτορα της αυγής κι αριστερέ της νύχτας,  την εναρμόνιση των εποχών συ έχεις, που χορεύουν τον τετραπλό  χορό τους, εύδρομε, ορμητικέ, πύρινε, χαρωπέ, αρματηλάτη, σ' άπειρου  στροβιλισμού τις δίνες τον δρόμο σου διελαύνεις,  καθοδηγέ των ευσεβών  στα καλά,  τιμωρέ των ασεβών, χρυσολύρη, έλκεις τον κόσμο στον  εναρμόνιο δρόμο,  σημάντορα έργων αγαθών, ωροτρόφε κούρε, κοσμοκράτορα, αυλητή, πυρίδρομε, κυκλοέλικτε,  φωτοφόρε,  οικιλόμορφε,  ζωοφόρε, καρπερέ Παιάν, αειθαλή, αμόλυντε, χρόνου πατέρα,  αθάνατε Ζεύ,  ήπιε, πασίφωτε, κόσμου περιφερόμενο μάτι,  που σβήνεις και λάμπεις με ωραίες φωτεινές ακτίνες, δείκτη δικαιοσύνης, φιλοΰδατε, δέσποτα  κόσμου, των πιστών φύλακα,  αιώνια υπέρτατε, των πάντων αρωγέ, μάτι δικαιοσύνης, ζωής φως, ω ηνίοχε, που με λυγερό μαστίγιο οδηγείς το  τέθριππο άρμα σου, άκουσε τα λόγια μου,  και τον γλυκό βίο φανέρωσε στους μύστες σου!!!

 

Ορφέας Αργυρός 2017