Η ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Η ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ  ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

             

            Ο Ελευθεροτεκτονισμός ως φιλοσοφικός, προοδευτικός και φιλανθρωπικός θεσμός, αποσκοπεί στην ηθική και πνευματική βελτίωση των μελών του με την αυτογνωσία, την έρευνα της Αλήθειας και την Αλληλεγγύη. 

Οι Ελευθεροτέκτονες πρεσβεύουν ότι οι άνθρωποι ακόμη και εάν τους χωρίζει η διαφορά των πνευματικών  ή υλικών προσόντων, η καταγωγή, η κοινωνική θέση, η εθνικότητα, η φυλή, το χρώμα, η γλώσσα ή η θρησκεία, γεννιόνται ελεύθεροι και έχουν τα ίδια δικαιώματα επί των πνευματικών αλλά και επί των υλικών αγαθών της δημιουργίας.

Οι Ελευθεροτέκτονες ισχυροποιώντας μεταξύ τους τα αισθήματα της αδελφικής αλληλεγγύης, εργάζονται ως Ένωσης Αδελφών εν Τεκτονισμό, πέρα από οποιαδήποτε διάκριση, θεμελιώνοντας και διατηρώντας ανάλογα με τις δυνάμεις τους, την παγκόσμια αρμονία.

Ο Τέκτων έχει καθήκον να βοηθάει τους αδελφούς του, πάντα βέβαια στο μέτρο των δυνάμεων του, όπως επιδιώξουν την ψυχική και πνευματική τους βελτίωση.

 Έχει καθήκον και υποχρέωση να βοηθά όλους στις δυστυχίες τους, να τους παρηγορεί στα ατυχήματα τους, να σφουγγίζει τα δάκρυα στις θλίψεις τους.

            Στο τυπικό εισδοχής του πρώτου βαθμού του μαθητού, ο υποψήφιος έχοντας οδηγό την πίστη του στο Θεό, (Ελεύθερος και Χρηστοήθης) αναζητεί να βρει το κάλλος της παγκόσμιας αρμονίας προς δόξα του Δημιουργού του.

Και αυτό είναι απαραίτητο διαπιστευτήριο για να τον δεχθούν κατ’ αρχή οι Τέκτονες ως νέο Αδελφό.

Αυτό ο Πλούταρχος το εκφράζει παραστατικά ως εξής:

«Εκείνοι που στέκονται στην ακτή δίνουν το χέρι τους και βοηθάνε εκείνους που κολυμπώντας την έχουν πλησιάσει».

Για τους άλλους που βρίσκονται μακριά στο πέλαγος φυσικό είναι να τους περιμένουν για να τους βοηθήσουν όταν και εκείνοι πλησιάσουν την ακτή.

Ο πνευματικός κόσμος είναι εκείνοι που στέκονται στην ακτή.

Εδώ πρέπει να δείξουμε τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των τελετουργιών της Χριστιανικής θρησκείας και εκείνων του Τεκτονισμού.

Στις Χριστιανικές Τελετουργίες η συμπαράσταση του Ιησού είναι δεδομένη. Μπορούν να παρίστανται σ’ αυτές, οιουδήποτε επιπέδου εξέλιξης άνθρωποι. Η προσευχή του κάθε φορά Ιερουργούντος, βρίσκει πάντοτε την ανταπόκριση της.

Αυτή τη συμπαράσταση την υποσχέθηκε ο ίδιος ο Ιησούς πέρα από κάθε άλλη ερμηνεία με το « ιδού εγώ μεθ’ υμών μέχρι συντέλειας του αιώνος».

Καμία σημασία δεν έχει αν ο Ιερουργών έχει συνείδηση του έργου που επιτελεί, η συμπαράσταση είναι εξασφαλισμένη, αρκεί να τηρείται αυστηρά το Τυπικό.

Αντίθετα στις Τεκτονικές Τελετουργίες η συμπαράσταση του πνευματικού κόσμου ποτέ δεν είναι προεξασφαλισμένη. Γι’ αυτό πρώτα από όλα, ο προσερχόμενος για μύηση στον Τεκτονισμό πρέπει  να είναι κάποιου συγκεκριμένου επιπέδου συνείδησης. 

Αυτό το επίπεδο προσδιορίζεται με τα λόγια του τυπικού “ ελεύθερος και χρηστών ηθών” να είναι δηλαδή ελεύθερος από πλάνες δεισιδαιμονίες και προλήψεις και λυτρωμένος από αυταπάτες. 

Επί πλέον ζητά την Αδελφική αγάπη με ταπεινότητα και εμπιστοσύνη, ότι δεν θα γίνει αντικείμενο εμπαιγμού.

Τέλος δηλώνει επίσημα ότι δεν προσήλθε στην Αδελφότητα από προσωπικά συμφέροντα ή ταπεινά κίνητρα που τον δημιούργησαν οι προτροπές των φίλων του.

Με αυτά τα εχέγγυα ο υποψήφιος γίνεται δεκτός και περιβάλλεται από την Αδελφότητα με Αγάπη και πνευματική αλληλεγγύη, καθιστάμενος ομοτράπεζος του πνευματικού συμποσίου που προσφέρει ο Τεκτονισμός.

Δίδει δε όρκο, ότι μόνο σε αληθή και πιστό Αδελφό ή Αδελφούς κατόπιν κανονικής δοκιμασίας και αυστηρής εξετάσεως, αφού βρει τούτον ή τούτους όμοιους προς αυτόν, θα αποκαλύψει την μέθοδο και τον τόπο της πνευματικής στέγης, που είναι οχυρωμένη από την Αδελφική Αλληλεγγύη.

Στην συνέχεια δοκιμάζεται και παράλληλα διδάσκεται για την πρωταρχική αρετή των Τεκτόνων , την Αγαθοεργία.

Του τονίζεται ότι η Τεκτονική εταιρία αποτελείται από πλούσιους αλλά και πάμπτωχους λόγω κακοτυχίας αδελφούς, και τότε του ζητιέται να προσφέρει οτιδήποτε είναι διατεθειμένος να δώσει γι’ αυτούς.

Εδώ η χήρα του τυπικού  είναι η ίδια η Γη, ενώ τα ορφανά η ανθρωπότητα ολόκληρη. Βρίσκονται μάλιστα η χήρα και τα ορφανά όχι απλώς σε ένδεια αλλά εις την εσχάτη ένδεια.

Και τούτο γιατί βρίσκονται στο κατώτατο σκαλοπάτι της υλοποίησης, τα ορφανά που είναι η ανθρωπότητα ολόκληρη, βρίσκονται μακριά από τον πατέρα τους Ήλιο.

Το χρήμα αυτό καθαυτό δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Η κακή χρήση του χρήματος δημιουργεί κακό, αντίθετα η ορθή χρήση δημιουργεί καλό.

Το χρήμα είναι μια τεράστια ενέργεια η οποία, αν χρησιμοποιηθεί ορθά, θα λύσει σύντομα όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας και θα μεταβάλλει την όψη του κόσμου.

Θα αποκατασταθεί μόνιμη και παγκόσμια ειρήνη, θα εξασφαλίσει αφθονία όλων των αναγκαίων αγαθών και για όλους τους ανθρώπους, για υλική και πνευματική τους ανάπτυξη. Θα  απαλλάξει την ανθρωπότητα από πλήθος ασθενειών, που αίτιο τους έχουν κυρίως την πείνα, τον υποσιτισμό, την ακατάλληλη κατοικία και γενικά τους κακούς όρους διαβίωσης.

Τότε η κοινωνία αυτή η μία  και παγκόσμια, θα ευημερεί, θα χαίρεται τη ζωή και θα βρίσκεται σε συνεχή πορεία προόδου πάνω στο δρόμο των πεπρωμένων της.

Ας καταφύγουμε    στον Πλατωνικό αφορισμό «Χρημάτων απάντων μέτρον άνθρωπος» για να κατανοήσουμε το σωστό ρόλο του χρήματος.

Το χρήμα, την αντιστοιχία του στον άνθρωπο την βρίσκει στο αίμα.

Ότι είναι το αίμα για τον ανθρώπινο οργανισμό είναι και το χρήμα για την κοινωνία.  

Υγιής είναι ο οργανισμός του ανθρώπου, όταν όλα τα μέλη του μέχρι και το τελευταίο κύτταρο αιματώνωνται από μία κανονική και συνεχή κυκλοφορία του αίματος που τα εφοδιάζει με ότι τους είναι αναγκαίο.

Από την στιγμή που το κύτταρο θα παίρνει περισσότερα και μη αναγκαία, ο οργανισμός ασθενεί και προσβάλλεται από πλήθος ασθενειών. 

Τα καρκινώματα της κοινωνίας είναι όλοι οι πλούσιοι που χρησιμοποιούν ιδιοτελώς το χρήμα, είτε άτομα είναι αυτά, είτε όμιλοι, είτε κράτη.

Το χρήμα τελικά  δεν είναι τίποτα άλλο παρά η υλοποίηση της ενέργειας που καταναλίσκεται κατά την εργασία.

Με βάση την αρχή αυτή η Καινή Διαθήκη αναφέρει « ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω». Έτσι η Καινή Διαθήκη μας αποκαλύπτει ότι συντελεστής παραγωγής πλούτου είναι η εργασία.

Όλα τα άλλα, Φύση και Κεφάλαιο πρέπει να ανήκουν στην ανθρωπότητα και να μην ανήκουν σε κανένα, αν θέλουμε να είμαστε πνευματικοί  άνθρωποι.

            Με αυτή την δοκιμασία της αγαθοεργίας διδάσκεται να είναι προετοιμασμένος, εάν οποτεδήποτε στο μέλλον ήθελε συναντήσει αδελφό ευρισκόμενο σε  συνθήκες ένδειας και ο οποίος θα ζητεί την βοήθεια του, πρέπει  να αναμνησθεί τη στιγμή εκείνη κατά την οποία εγένετο δεκτός στον Τεκτονισμό, πτωχός και ενδεής και ευχαρίστως να επωφεληθεί της ευκαιρίας όπως ασκήσει την αρετή της Αλληλεγγύης και Αγαθοεργίας κατά το μέτρο των δυνάμεων του.

Σε ένα παλαιό τυπικό της Στοάς ΦΟΙΝΙΚΑΣ της Κερκύρας του 1863 στην κατήχηση του Α’ συμβολικού βαθμού αναφέρει.

Ερώτηση: Ποίον το Έργον των Μασόνων;

Απάντηση: Το να λατρεύειν τον Θεόν, ευεργετείν τους ομοίους των , καταπολεμείν τας προλήψεις και επιδιώκειν την ιδίαν τελειότητα.

            Τέλος στις παραινέσεις του Σεβασμίου ακούγεται η παρακάτω πρόταση.

 ...Προς τον  πλησίον ενεργών πάντοτε ορθώς έναντι αυτού ο Γνώμων , παρέχων προς αυτόν άπασαν καλή και αγαθή εξυπηρέτηση υπαγορευόμενη υπό της δικαιοσύνης και της ευσπλαχνίας , ανακουφίζων  τις  ανάγκες του και καταπραύνων τις θλίψεις του και πράτων προς αυτόν πάντοτε ότι θα επιθυμούσες να πράττει εκείνος προς εσένα σε ανάλογη περίσταση  .

Η προσφορά υπηρεσίας και αγαθοεργίας που είναι συνώνυμες έννοιες,  είναι ο επιστημονικότερος τρόπος για να προκαλέσει κανείς την πνευματική ενέργεια.

Και η Καινή Διαθήκη τον ίδιο δρόμο της υπηρεσίας δείχνει σαν εκείνον που οδηγεί κατ’ ευθείαν στον Παράδεισο.

 « επείνασα και εδώκατε μου φαγείν, εδίψασα και εποτίσατε με …» (Ματθαίου 25-35 )

            Αδελφοί μου, η Αλληλεγγύη και η Αδελφότητα αποτελούν αναμφισβήτητο φυσικό νόμο, που χάνοντας το νόημα του η ανθρωπότητα περιέπεσε σε μύρια δεινά, όπως πολέμους, κοινωνικούς ανταγωνισμούς, διάκριση φυλών και εθνών, ταξικές διαφορές και γενικά όλα εκείνα τα φαινόμενα που αποτελούν την κακοδαιμονία της ανθρωπότητας. 

Την αλληλεγγύη την συναντάμε σε όλες τις θεολογίες, τα ανθρωπιστικά μηνύματα και τις παραδόσεις των λαών:

«Η ισχύς εν τη Ενώσει» , «κράτα με να σε κρατώ να ανεβούμε στο βουνό», «η ιστορία του Δάμωνα και του Φειδία», «η ένωση των 12 φυλών του Ισραήλ, από τον Δαυίδ και η πρόοδος του τόπου» και άλλα.

            Ο Τεκτονισμός σαν ο πιο αρχαίος θεματοφύλακας όλων των κοσμογονικών αληθειών και μηνυμάτων καλλιεργεί την αλληλεγγύη μεταξύ των μελών του προς όφελος ηθικό και σκοπό τα μέλη του να προοδεύσουν και να αποβάλουν το σκοτάδι που τους περιβάλλει.

            Κάθε στιγμή της καθημερινότητας μας ας είναι ένα σημείο αναφοράς και προσοχής και κάθε πράξη μας ας ακολουθεί από την σκέψη ΠΡΟΣΕΞΕ είσαι Τέκτων γιατί και οι Αδελφοί σε αναγνωρίζουν σαν Τέκτονα.

Ο εγωισμός και η απαίδευτη συνείδηση κωλυσιεργούν σε ότι ωραίο προκαλεί η ψυχή αφήνοντας εκτεθειμένο τον άνθρωπο.

Συνερχόμαστε στην Στοά για να βοηθάει ο ένας τον άλλο στην χαλιναγώγηση των παθών μας, υψούμενοι επάνω από τα ανθρώπινα πάθη και συμφέροντα και να διδαχθούμε την καταστολή των ορμών μας.

Η εργασία είναι ένας θεμελιώδης φυσικός νόμος που μπορούμε να διακρίνουμε σε όλες τις εκδηλώσεις των ενεργειών της Φύσης και των όντων αυτής.

Τίποτε, ούτε στη Φύση, ούτε στις μορφές αυτής δεν είναι δυνατό να εκδηλωθεί και να λειτουργήσει χωρίς την εργασία.

 Η Φύση εργάζεται αδιάλειπτα, διαρκώς παράγουσα και διαρκώς μεταμορφώνουσα τα παραχθέντα, σε πλήρη αρμονία.

Εργαζόμαστε λοιπόν εμείς ακατάπαυστα για την βελτίωση του ήθους μας, συνηθίζοντας το νου μας στις υψηλές ιδέες της αρετής και του καθήκοντος.

Με τις λίγες αυτές φράσεις συνοψίζεται ο χαρακτηρισμός του έργου το οποίο ο Τέκτων έχει να εκπληρώσει συνεργαζόμενος με τους αδελφούς του στη Στοά.

Η έννοια της αλληλεγγύης σε σχέση με την εργασία των ανθρώπων πρέπει να ταυτίζεται με τον παραπάνω φυσικό Νόμο.

            Έτσι Αδελφοί μου, οι ειλικρινείς και τίμιες σχέσεις συνεργασίας και επαγγελματικής αλληλεγγύης είναι η διαρκείς δοκιμασία κάθε Ελευθεροτέκτονα. 

Ο τεμαχισμός των προβλημάτων της κάθε μονάδας και η δυναμική και συλλογική αντιμετώπιση  των, από το σύνολο επιμεριστικά, είναι η ΔΥΝΑΜΗ της Αδελφικής Αλληλεγγύης.

Ο Τέκτονας που έχει στην ψυχή του την Αδελφική Αλληλεγγύη γίνεται πνευματικός Ήλιος, διότι όπου υπάρχει αγαθή αγάπη, από εκεί εκπορεύεται και το ΦΩΣ.

Οι Τέκτονες συνδέονται δι’ αγάπης και τα έργα τους είναι ΦΩΤΕΙΝΑ.

            Τελειώνοντας Αδελφοί μου, θα ήθελα να σας τονίσω τις υποχρεώσεις των Τεκτόνων ως προς την αναγνώριση του νόμου της Αδελφικής Αλληλεγγύης.

Ως προς μεν την βέβηλη ανθρωπότητα, να συντρέχουν συλλογικά προς αυτήν, σκοπεύοντας στην πρόοδο και την θεραπεία των κακοδαιμονιών μέσα στις οποίες ζει.

Ως προς δε τους αδελφούς των Τέκτονες, να περιβάλλουν αυτούς με αδελφική στοργή και αγάπη, να βοηθούν αυτούς στις εργασίες τους, να τους βοηθούν ηθικά και υλικά κατά το μέτρο των δυνάμεων τους και να απονέμουν τέλος προς αυτούς, αναγνωρίζοντας τον Νόμο της Αδελφότητας, τον απαιτούμενο σεβασμό και εκτίμηση.

            Αδελφοί μου, όταν προσπάθησα να επιλέξω το αντικείμενο της αποψινής μου ομιλίας, κατέληξα στο θέμα αυτό, με το οποίο ήδη σας απασχόλησα με μοναδική πρόθεση να υπηρετήσω ένα σκοπό.

Να βοηθήσω τους αδελφούς μου στην διαφώτιση της Τεκτονικής τους συνειδήσεως και στον προσανατολισμό αυτής προς τα πραγματικά Τεκτονικά Ιδεώδη για τα οποία πρέπει να εργασθούν.

Τα τεκτονικά ιδεώδη τα οποία για να επικρατήσουν ίσως  χρειάζονται μερικές εκατοντάδες χρόνια είναι ότι θα πρέπει πρώτα να αποκτήσει ο Ο.Η.Ε. το κύρος μίας παγκόσμιας κυβέρνησης που θα καθιερώσει ένα νόμισμα για ολόκληρη την ανθρωπότητα, χωρίς να χρειάζεται αντίκρισμα σε πολύτιμα μέταλλα, γιατί αντίκρισμα σταθερό και μόνιμο θα είναι η εργασία.

Θα μελετά τα προβλήματα με όρους πανανθρώπινους ώστε να υπάρξει κατανομή παραγωγής σε ποσότητα είδος και τόπους παραγωγής..

Θα πρέπει να υπάρξει μία θρησκεία για ολόκληρη την ανθρωπότητα που θα διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι δυνάμει Θεός και θα του αποκαλύπτει το δρόμο και τη μέθοδο που οδηγούν στην Θέωση.

Θα πρέπει να υπάρξει μία γλώσσα κοινή για όλη την ανθρωπότητα, εκτός από τη μητρική γλώσσα της κάθε φυλής, ώστε σε όποιο σημείο του πλανήτη και εάν βρεθεί κανείς να μπορεί να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους κι έτσι να μπορεί να φέρει στην επιφάνεια της συνείδησης του το Νόμο της αδελφότητας και να τον βιώσει, αφού ο νόμος υπάρχει είτε εμείς τον γνωρίζουμε είτε όχι.

Θα πρέπει να υπάρχει μία παγκόσμια εκπαίδευση που τον παράγοντα « φύση του παιδιού»- εκτός από την διδασκαλία και την άσκηση που αναφέρει ο Πλούταρχος στο έργο του Περί αγωγής Παίδων, - δε θα το αγνοούν οι συντάσσοντες τα προγράμματα, αλλά θα τον θεωρούν σαν το σημαντικότερο, διδάσκοντας τους την αυτογνωσία και τις πνευματικές ασκήσεις.

Πρώτα απ’ όλα όμως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να φροντίσουν να ανοικοδομήσουν και να ανακαινίσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους.

            Τα σημάδια σήμερα είναι παρήγορα, η ανθρωπότητα άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το μεγαλύτερο αμάρτημα είναι η χωριστικότητα. 

Θεραπεία του κάθε κακού θα υπάρξει με την ενότητα, την σύνθεση.